11 Poezi…
nga Frederik Rreshpja
Tors
Dil nga mbretëria e gurit!
Kam kaq kohë që trokas tek mermerët.
Njëmijë vjet dhe dymijë vjet.
Jemi puthur nëpër iliadhet e vjetra
kur lirës i binin homerët.
O hënë e shiut, e verbëra madhështore!
Bëjë një iliadë për mua
kur të rrëzohet edhe Troja e fundit.
Rri kyçur në gur zemra ime
Njëmijë vjet dhe dymijë vjet.
Dashuri e humbur
Dola nga guernika e kësaj nate
i vrarë egërsisht,
kali i zi i pikëllimit
në shtegun e vjetër më priste.
Kali i zi i pikëllimit ç’më rrëzoi
dhe rashë si në ballada;
gdhendur në gravurat e vjetra,
përmbys mbi shqytin e natës.
I vrarë nga një pranverë e kotë,
braktisur nga bota e tërë,
vetëm kali i zi i pikëllimit vjen rrotull
dhe qan për të zotin e vjetër.
Arlekinët
Ikën arlekinët e trembur nën çatinë e përrallës
kur putha për herë të parë.
Qau vajza e vogël: por kushedi
ndofta qante fëminia. Në kopsht
nga dritarja e përrallës, arlekinët
vështronin të trishtuar, tërë lotë.
Nuk desha t’i tremb arlekinët e mirë,
nuk desha por nuk bëj dot ndryshe,
si nën çdo mollë, bile nën çdo dru
kurdoherë një eve më priste.
Qielli i djalërisë
Qielli i djalërisë në sqep të një zogu
ra mbi korijen me përralla;
nga kashta e kumtrit bie dhe bie
tërfili i artë i qiejve.
Këmbanat e yjeve lëkunden me hare
prerë nga hëna e majit.
Qielli i djalërisë në sqep të një zogu
u zhduk pas portës së ylberëve.
Zhduket pas portës së ngjyrave djalëria
dhe mua trishtimi më mbulon
nën një hënë që nuk di të buzëqeshë,
në një botë që nuk më kupton.
Poeti në shkretirë
Absurditetet pa asnjë mesazh për TV-të e botës.
Rallë ndonjë re, arratisur nga kopeja e reve
ikën e hutuar nga peisazhi arabik.
Ai rri aty me kokën në duart e shkretirës.
U bën me dorë avionëve.
Pret një dallëndyshe që s’ka për të ardhur kurrë.
Këngë lahute
Më zuri gjumi i balladave
dalin etërit pleq në prag të rapsodive
dhe natë e ditë një zog më rri te kryet.
O ti zogu i zi i amanetit,
për ku vrapon të bësh shi, o zog?
dy-tre shira ranë e u bë dimër,
dy-tre net u deshëm dhe u harruam.
Do të ngrihem e do të marr dynjanë
por gjumi i balladave nuk më le.
dy-tre shira ranë e u bë dimër,
dy-tre net u deshëm dhe u grindëm.
Ul kokën i lodhur
Më thërret një mjegull ulur diku
mbi korijen e fjetur që premton mars
Dhe pikëllimi i dëborës me gjunj te burimi.
mbrëmja rend drejt qiellit
hëna rend drejt një shtëpie reshë.
O akuarel i lëvizshëm! Ti mua më thërret
por më erdhi tepër vonë thirrja jote.
koka ime e pabindur tek një alarm gjethesh
që hedh përsipër dy grushta nate
Kthim në vendlindje
Ja u ktheva përsëri në Shkodrën e mbretërve
ngritur gurë-gurë
mbi supet lakuriq të një gruaje
nga vëllezërit tradhëtarë.
Mbi degët e shirave këndojnë zogjtë
nën pemën e madhe të mesditës
gjethe të verdha bien mbi shpirtin tim.
Pastaj,
unë i hedh drejt qiellit për të bërë një vjeshtë.
Ah, kur ishim të rinj dhe të bukur
nuk na vajti mendja kurrë të bënim një vjeshtë
por ti tani nuk je më…
Tani
ti je në fillim të stinëve,
ndaj nuk më intereson loja e ajrit dhe e diellit
Që ngrihet mbi re si mbi një sofër paganësh.
Shfaqen
në muzg trëndafilat e thurur me diell
Ah tani edhe trëndafilat na kujtojnë kamionët me djemtë e vrarë
sa të bukur dhe të rinj ishin o Zot!
Mirupafshim o djem në një planet pa diktaturë
Në ajër
shfaqen patriarkët e poezisë shqipe
Bogdani, Fishta, Mjeda dhe Migjeni
Etërit e mij sillen në ajër se varret ua kanë thyer.
Tani edhe mermeri i zërit tim është i thyer
tani që erdhi mbrëmja
statuja e nates troket në dritaren e vjetër xhamthyer.
Vdekja e Lorës
Rri në muzg sikur të janë rrëzuar kohërat përsipër,
gati për përjetësi.
Nuk më flet. I ke premtuar vdekjes, e kuptoj.
Por ti në këtë botë erdhe për mua, jo për qiejt.
Kemi qenë përherë bashkë, që të rinj,
Dhe tani më le!
Mua më trishtojnë stinët. Ti e ke ditur,
dhe me botën më ndan një udhë me kilometra vetmi
Kemi thënë gjëra që s’kanë për t’u kuptuar kurrë.
Kemi ecur në tërë shekujt, para piramidave,
emrat tanë kanë qenë gdhendur
edhe kur nuk kishim shkëmbinj.
Por këto s’kanë për t’u kuptuar kurrë.
Si ungjijtë.
Të dy kemi qenë gjithmonë të bukur, por ti tani
Je akoma më e bukur, kështu me pak vdekje në sy.
7 mars 2005
Përgjithmonë
O ajr i mbrëmjes mbështillmë, erdhi ora të vdes përsëri.
Kur të mbyllen sytë e mi, nuk do të ketë më det
dhe varkat e lotëve kanë për të ngecur në stere.
shkoj dhe shirat po i lë të kyçura
Por do të kthehem përsëri në çdo stinë që të dua.
unë kam qenë trishtimi i botës.
O ajr i mbrëmjes mbështillmë, erdhi ora të vdes përsëri.
Ave, Nëna Ime!
Rri në shi. Kjo është e vetmja gjë që dua.
Ç’është ky? Pyesnin pikat e shiut mbi ballin tim
Kështu kam dëgjuar zërin e shiut
Një ditë vere rrëzë lisit plak
Te porta lënë hapur për zogjtë.
Ah, kur isha i ri dhe i bukur kujtoja
se tërë shirat e botës binin për mua
po tani që kanë kaluar kaq shumë vite
e di se s’ka asnjë kuptim që bie shi
Iku dhe nëna ime nën një shi prej mermeri
nga arkeologjia e perëndive që rrëzoheshin
Ave, nëna ime!
Vetëm tek ti kam besuar
Zot tjetër nuk kam patur kurrë. Amen!