Shkodra –
qyteti im i lindjes dhe i dashnisë
në frymëzimet e mia
Cikel Poetik nga Anton Çefa
Nji shkulm rrezesh
Nji shkulm rrezesh hollake
Të diellit n’prendim
E grisi çarçafin e palamë të reve.
Dangë e përgjaktë përflaket,
Zmadhohet e zvoglohet mes resh
Tue përskuqë
Tërthoren e Taraboshit n’maje,
Kodrat e Tepes, të heshtuna
Dhe brengën time për qytetin e lindjes.
Nata me hije të bruzta
Do të më ndryej mbas pak n’andrrën e vet.
Atje do të kërkoj
Shijen e nji jete t’grabitun.
Po, edhe nga syni i andrrës
Do t’më spërkasë shkulmi i përgjaktë
I rrezeve t’prendimit…
(1969)
Shkodrës
Të kam pa n’synin e gjitha qosheve të rrugëve
E tinëzisht
Të kam joshë çdo lakim dëshire
E dridhje zani.
Je tjetërsue sot, asht shkërmoqë thelbi i të gjitha fjalëve
Edhe i asaj që njerzit quejnë dashtni.
E Qinarit të Hoxhës së Dheut,
Hija e topitun
Ka humbë përgjithmonë kujtesën
E nuk më njeh.
Ende më vjen e mbytun
E me nji ritëm të çuditshëm
Jehona e hapave të lirë
(Jehonë hapash të dikurshëm
Mbi kalldramet tua të mëndafshta
E të buta si tapete).
E më duket se në këto shtjella ajri
Po zvargen ende tingujt e ambël
të kumonëve
që shpallshin paqen e njeriut të mirë.
Të kam dashtë gjithmonë
Por ma tepër e ma
Pse nuk filtrove me këtë kohë të ndytë.
(1972)
Rozafa
Si hana në boduarin e reve
Rozafa
Në themel të Kështjellit të gurtë
E n’krahë t’legjendës.
Përsëdytet e përthyhet
Drita e hanës
Në kullim të qumshtit ndër shekuj.
Shkëlqen ashti i flisë.
Drinit
Kam pi ujin tand
Sa rrajët e këtyne shelgjeve që rritën në t’tuat brigje
E në këto shtigje kallamishtesh e kaçubash
Jam shkoqë nga toka si zog i trembun
E n’ato plepa qi me maje prekin qiellin
E varen n’rreze t’diellit
Kam varë sa e sa herë trishtimin tim;
Mandej me dorën e lehtë të flladit
Në gugatje të valëve tua
Kam la sa e sa herë vargun tim
E kam zbutë gurin e mendimit.
E prap, e prap,
S’do të ngopem me ujin tand tanë jetën
Si rrajët e këtyne shelgjeve
Qi harlisen brigjeve të gjakut tim.
Motiv i dikurshëm
Drini ia lau kambët Kalasë
E dielli tue u rrxue mbas Taraboshit,
Ia fali qytetit lulkuqin e fundit
Të ditës.
Puthin aroma lulesh
Muret e oborreve të randueme nga shermasheku
E shtëpitë, të mbetuna në gryka blerimesh,
Krrusen
Nën peshën e lodhjes së mbramjes
E të qiellit n’prendim.
Krismat e dyerve që mbyllen njena mbas tjetrës
Dhe të gjitha zhurmat e tjera
Shuhen ngadalë ndër valë tw liqenit.
Me nina-nanën e bulkut të natës
Dremitin rrugët e vetmueme
E Shkodra flen.
Shtregullat
U harruen shtregullat,
Kur “Hovi i madh e hovi i vogël” *
Shlirshëm kalamendeshin nën hije t’mandave
Dhe duhi shpirtnash
Mbushte me amsim hapsinat.
Kanga kishte tjetër ndriçim
E fjala tjetër tingull
E jeta tjera hove.
*Varg i kangës së shtregullave.
Shnjoni*
Si çdo vjetë
Shnjoni i ndezi flakadajt
Dhe valles ia dogji hapin.
Deri n’ag të ditës
Përzhiten kambët e shpirtnat.
Kristianizmi pagzoi me emën të ri
Zakonin e vjetër
E arbërit mbeten arbër.
Zjarre të fikuna dikur
Ndezen rishtas në gjokset e të rijve
Ditën e Shnjonit.
*Me 29 gusht, ditën e Shnjonit (Shën Gjon Baptista) ka qenë zakon në Shkodër që të rijtë të ndezshin zjarre me kashta dhe të kërcejshin ndër flakadane.
Pax Vobis!
“Pax vobis”, kufoma jetësh t’zhgënjyeme!”
Pëshpërisin gjuhët e blerta të selvive
E shelgjeve u ranë gojët
Në litani mortore pa mbarim.
Mbi eshtna martirësh randojnë
E dridhen prej pezmi gurët e zajeve,
Kullojnë helm kaltërsitë.
*U kushtohet martirëve të pushkatuem mbas mureve të Rrmajit, në Zall të Kirit.
Mall agimesh
(Shkodrës)
Sado të randa qenë stinët,
Të errta, plot lagshti,
Malli yt asht mall agimesh
Që shkëlqen mbi Cukal e Maranaj,
E rrjedh me ujët e Bunës.
Nuk ndigjoj këtu
Fëshfëritjen e shermashekut mbi mure,
Nuk e ndiej erën e marangjylit n’oborre
E as nuk shoh prendimet mbas Taraboshit.
Këtu nuk e shuej etjen me ujë pusi.
Shkodër…
Në degëz të mallit tand,
Luhatet e varun zemra ime.
Kangë për tokën time
Rrugët janë të hapuna,
Po kthimi asht i vështirë.
Toka ime e dhimbshme
E dhimbshme dhe e bukur.
Te ti çelin agimet lule drite
E errën muzgjet n’piklime yjzish,
Toka ime e dhimbshme,
E dhimbshme dhe e dashtun.
Rrugët janë të hapuna,
Po kthimi asht i vështirë
E dhimbja asht e thekshme,
O toka ime,
e dashtun,
e dashtun dhe e braktisun
Mërgim
U nisa
Si nji yll që shkëputet në muzg,
U ravijëzue e thana.
Udhëve u dhashë nji emën të rrejshëm.
Ngarkesë e randë m’u bajtë:
Dekor i gurtë malor në Veri,
Legjendë kaltrije ujore në Jug.
Ngarkesë e randë m’u bajtë:
Shtëpia me kopsht e avulli
Nji jetë e preme për gjysë,
Kujtimet pa fund,
Të gjallët e të vdekunit.
Sa randë peshojnë të vdekunit!
Me bisedat e gjetheve
(Motrave: Letës e Verës)
Ngujue n’fund të kopshtit
Gjithmonë me kambë në dhe,
Si me motrat
U rritëm bashkë, moj kumbull.
Si nuk të lodhi pritja
Sa herë unë brodha
E të harrova,
Si nuk të lodhi pritja?
Me bisedat pambarim të gjetheve
Në pranverë
E me heshtjen e ngritë dimnore
Çka don me m’thanë, moj kumbull?
Largime,
Vajtje e ardhje ka kjo jetë,
Po ti mos u trishto:
Në degët tua kam varë përgjithmonë
Buzëqeshjen e fëminisë.
Në zemër më ngrin nji plagë
Ktheva në shtëpi
Si gjethi i zverdhun
Qi era hjedh për dhe.
Ndigjoj trokitjet e nallave të nanës
Në oborrin e shtëpisë së heshtun
Si kumbimet e bekueme
Qi binin mbi fmininë time.
Ajo s’asht ma.
Dhe as qeni nuk asht,
I miri im!
E mbyti malli.
Tash po përtypi
Lehjet e tij të mirëseardhjes
Si kashata të njelmëta malli.
Vetëm kumbulla, po,
Më përshëndet me nji fëshfërimë të blertë
Qortimi prozhmues.
Në zemër më ngrin nji plagë
Prej bryme e bore
Rishtas e hapun.