Mbas denoncimit të këngëtares Alida Hyska për përdhunim, paradoksalisht një grup autorësh, dolën jo në frontin për të ){kind=link}
Nëse ka një njeri në këtë rruzull,
që torturohet edhe e vdekur,
ajo është Musine Kokalari
nga Novruz Xh. Shehu
(Në vend të përgjigjes Elida Hektor Kokalarit, proferoj e citoj vazhdimisht Ismet Toton para pushkatimit: “Bota s’u përket atyre që ngrohen, Bota u përket atyre që digjen”)
Mbas denoncimit të këngëtares Alida Hyska për përdhunim, paradoksalisht një grup autorësh, dolën jo në frontin për të denigruar krimet makabre të sigurimit të shtetit komunist, që ja ka kaluar çdo shteti komunist të Europës lindore, por në denigrim të heronjve.
Alida Hyska u desh të ikte menjëherë në Gjermani, të largohej nga kjo atmosferë makabre. Ajo u detyrua të mohonte ato që kish denoncuar. Dhe kjo ikje dëshmon se ka grupe të caktuar, mbeturina të ish sigurimit, që kërkojnë të retushojnë me të gjitha mënyrat krimet monstruoze të Komunizmit, të cilat sa të jenë pa u gjykuar do të vazhdojnë të kutërbojnë kolerë e qelbësirëllëk në shoqërinë shqiptare. Me këtë qëndrim të shoqërisë, politikës, inteligjencies, kjo virozë rrezikon të transmetohet nga njeri brez në tjetrin duke u shndërruar në “Të sëmurët e përjetshëm të Europës.”
Unë qëndrova krah Alida Hyskut, duke dhënë në gazetat Shqiptarja.com, Minerva (e më vonë u dha nga shumë gazeta si VOAL, Tema, rrjetet sociale etj) denoncimin e mëposhtëm: “Kam këtë të dhënë nga Nipi i Musinesë, Hektor Kokalari, sot 87 vjeç: “Musineja erdhi tek ne kur i vdiq nëna Hanushja, në vitin 1964. Erdhi ta përcillte për në banesën e fundit… M’u afrua dhe më tha:
-Në burg kam hequr më shumë nga çdo parashikim.
E shikova me vëmendje. Nuk mund ta ndihmoja.
-Ne qeli më sollën një person lakuriq..
Musineja u drodh ndërsa e pohoi ketë fakt tronditës. Ndoshta e tha që dikush të hakmerrej! Ndoshta e tha se duhej t’ja thoshte dikujt ketë krim makabër!… Ndoshta e tha se duhej dikush ta merrte vesh (ajo ish e bindur se do të përmbysej sistemi i kolerës).
-Cili ishte?
– S’e njoha…
Vajza e nipit të Musine Kokalarit, Linda, ashtu si tërë ata që u revoltuan për “mbrojtje të nderit të humbur të sigurimit të shtetit” e “të të vërtetës për Alida Hyskun”, u revoltua për këtë denoncim duke dhënë argument se nuk është e vërtetë dhe duke ngritur patosin në mbrojtje të saj në shkrimin e botuar gazetën “Mapo” data 6.11. 2015, e gazetën “Tema”. Ajo e argumenton se “kam shpifur” mbasi nëna e Musinesë s’ka vdekur në vitin 1963, por në vitin 1964, Hektori babai i saj (që paska vdekur para dy muajsh, Pastë Paqe!) nuk mbushte 87 vjeç këtë vit por 85 vjeç, se Musineja s’ishte në burg, por në internim, kur vdiq Aneja dhe se i ati ja thosh të tëra Lindës e s’kish se si të m’i thoshte mua!!!!!!! Dhe sipas këtyre argumenteve “të mëdha” ajo shkruan konkretisht konkluzionin e saj jo të çuditshëm
“Novruz Shehu nuk duhet të shqetësohet kaq shumë për imazhin e Musine Kokalarit… Imazhin e saj nuk e shkatërruan dot ata që e burgosën dhe e interrnuan tërë jetën dhe jo më një artikull delirant i mbushur me shpifje dhe fjalë të ndyra. Një fjalor i tillë rrugësh, nuk mund të qëndrojë në të njëjtin artikull ku flitet për Musine Kokalarin, pavarësisht se kujt i drejtohet!”
Desha t‘i thosha zonjushës Linda dhe tërë atyre që përplasën duart me “ ç’ja bëre mirë se na çau kokën!” të mbushur me xhelozi e cinizëm se për faktet e mëposhtëme unë s’mund të quhem prishës i imazhit të Musine Kokalarit:
1-Unë jam personi që kam realizuar botimin e 1000 faqe krijimtari te Musine Kokalarit. (Musine Kokalari, vepra, vëllimi i parë, vëllimi I dytë, 2009), ku veç veprave të saj të njohura, u botuan për here të parë dhe tema e doktoraturës Për Naim Frashërin (ku jeni ju përkthyesja), Jeta ime universitare, Kolla e vdekjes (skica poetike), Korrespodenca, studime gjuhësore, kujtime të saj, etj, si dhe monografia më vete “Vajza uragan Musine Kokalari”. Kjo pune voluminoze, duke ruajtur me skrupulozitet identitetin e shkrimve të autores, u vlerësua nga albanologu Robert Elsie me dy fjalë “Punë kolosale!”).
2- Mbasi mora firmat e dhjetra personaliteteve të shkencës, artit, kulturës, i propozova Presidentit të Shqipërisë për vlerësim dhe asaj ju dha titulli që meritonte “Nder i Kombit” nga z. Bamir Topi.
3-Kam denoncuar në mediat e shkruara faktin makabër se Musineja prehet ende në varr me tela në duar (në rast se bisedën me motivin e qelisë Ju po e mohoni, dëshminë që kur e zhvarrosën e gjetën me tela në duar, e kam me shkrim dore nga Hektor Kokalari.) …Së bashku me nipin e saj Hektorin dhe kameramanin Themistokli Todhe, kam arritur te realizoj lejen për vendosjen në një varr në vete, t’i hiqja telat e t’i shpija në MUZE, por s’munda. (Vetë familja e ktheu fjalën, kundërshtoi të nesërmen dhe ajo vazhdon në varr me tela në duar!)
4-Kam kërkuar me këmbëngulje ngritjen e shtatores së saj në Tiranë mjaft shkrime e intervista në TV si dhe ngritjen e Muzeut në shtëpitë e saj në Gjirokastër prej shtetit. Sipas dhe porosisë së ambasadorit amerikan Uidhers.
5-Me Visar Zhitin dhe prof. italian Mario Gerco kemi arritur të mundësojmë në Itali botimin e “Jeta ime universitare”
Po kush vazhdon të tentojë t’ja ulë imazhin e Musine Kokalarit?!
1-Është qëndrim i ulët deri në kanibalesk lejimi e qëndrimi në varr me tela në duar i Musine Kokalarit!
2-Është qëndrim aspak fisnik dhe aspak intelektual që të mos vendoset në Varret e Kombit shkrimtarja dhe politikania e parë (femër) shqiptare!
3-Ndërsa jepet një çmim me motivin e qëndresës në ambasadën amerikane, nuk jepet ende nga institucionet shtetërore shqiptare një çmim kulturor, apo politik me emrin e saj!
4-U dogj vitin e kaluar (2014) shtëpia historike e Musine Kokalarit në Gjirokastër duke u zhdukur një herë e përgjithmonë identiteti real i saj!!!! Aty banonte dhe mbante nën ruajtje (me lejen e familjes rrënjëse Kokalari) dhe kish realizuar shtëpinë muze një e afërme e Musinesë. Nga media dhe shteti u trajtua sikur u dogj një kasolle në Malin e Gjerë. Ende s’kemi të deklaruar në media një version ligjor të dhënë nga hetuesia për arsyen e djegjes së kësaj shtëpie! Rastësi është ky fakt! (çudi si s’u dogj shtëpia e shokut Enver pesëdhjetë metra më poshtë, Qoftë larg!, po u dogj e Musinesë!!! E çuditëshme!)
5-Duke mos u dhënë në Arkivin e Shtetit nga të afërm të Musine Kokalarit, (shënime,ditare, kujtime dhe njëmijë përrlla etj. për të cilat vet nipi i saj Platoni!”) është penguar botimi i plotë i veprës së saj dhe për për pasojë është mbajtur i dëmtuar e i paplotë imazhi artistik!!!
Vetë Platon Kokalari ka botuar porosinë e dhënë në letra prej Musinesë: “Dorëshkrimet i kam në një dosje plastmasi, t’i dorëzosh në arkivin e shtetit e të lihen në shkrimet e Sotir Kolesë. Vërtet unë i kam mbledhur e përpunuar, por ai ka qenë mësuesi e frymëzuesi im… 29.1.1982.” “Nëqoftëse pësoj ndonjë gjë, sa për dorëshkrimet do t’i vesh me dorëshkrimet e Sotir Kolesë. E përsëris dhe një herë… 6 prill 1982.”
Në rast se do të kishim në dorë ditaret e saj, shënimet e saj, Musineja s’do të kish nevojë për askënd nga ne që s’e nderuam kur ishte gjallë e endej e vetme me virusin e kancerit në gjoks, me pendën në dorë duke shkruar midis të tjerash thënien e saj lapidare “Të shpëtojmë sa të mundim nga vlerat morale” ne do të kishim, kemi e do të kemi nevojë për Musine Kokalarin..
Tiranë, 8 nëntor 2015
Marre nga http://tribunashqiptare.net