Barbara
poezi nga Jacques Prevert
sjellë në shqip nga Jozef Radi
A e mban mend, Barbara
njat ditë mbi Brest,
shi derdhesh si do Zoti,
e ti njashtu e hareshme shkoje,
e lumtun si drandofille voeset,
lagë për palcë!
A e mban mend, Barbara
njat ditë mbi Brest
kur shi derdhesh si do Zoti
ndesha n’ty n’Rue de Siam
ti me buz t’qeshun
e unë n’buzagaz mbas teje.
A e mban mend, Barbara
unë s’isha kurrkushi për ty e as ti për mue,
veç mbaje n’mend,
gjithsesi n’mendje mbaje njat ditë
mos e harro streh’n e njasaj shpie
ku rrinte dikush që n’emën t’thirri:
Barbara!
dhe ti u lshove n’turr mbas tij
e mbytun shiu,
si drandofille voeset n’grykë e more!
Mbaje mend, Barbara
e mos u ndje trishtë, pse me ti
jam kah t’flas bash unë
pse me ti u drejtohem veç njatyne që i due fort,
edhe pse veç ndojherë jam ndeshë n’ta!
Me ti u drejtohem njatyne që dashurohen
edhe pse kurrë n’jetë s’i kam njoftë
Mbaje mend Barbara,
mos e shlyej,
njat shi të paqmë e t’lumë
n’at ftyrën tande t’lumnueme
mbi njat qytet të lumtun,
Mos e shlyej njat shi
lshue mbi det
mbi kantier
e mbi anijen Uesan
Ah, moj Barbarë,
ajo luftë ishte nji marri,
e ç’ka mbetë n’ty prej njatij shiu
hekuri e zjarrmi, çeliku e gjaku?
Po njaj njeriu që t’shtrëngonte fort
n’krahë me aq dashni,
tash asht i vdekun, i humbun,
o ndoshta asht gjallë?
Ah, moj Barbarë
njashtu si ma parë
si do Zoti shi derdhet mbi Brest
po s’asht mà njaj shiu i dikurshëm,
pse gjithçka ka marrë teposhtën
asht nji shi pikëllues, dëshpërues
s’ka ma stuhina
as hekuri, as çeliku, as gjaku
veç do re të hirnosuna
si qenj lshue përmbys
si qenj t’hupun n’rrjedha t’ujnave mbi Brest
që shkojnë e tresin diku larg
larg, fort larg prej Brestit
ku gjithçka na shfaqet rr’nojë.
21 korrik 2016