Tragjedija e jonë nga Lazër Radi (1937)
Larg… larg ndër do bjeshkë t’thepisuna u ndigjue nji krizmë pushke…
Nji hyllë u shkim… Ra nji fli dashunije që s’njofti se çka asht lumtunija… Kjo tragjedi, tash pak ditë, u ul prej maleve e bjeshkëve të thepisuna…
“As qyqe për ne s’këndon… Na rrahën, na munduen e na kjem të detyruem mos me thanë të vërtetën” – thote Ceni, – që ishte thirrë si dëshmitar i kësaj skene tragjike. “Tash, mbasi jam para gjyqit, qe, po jua diftoj t’vërtetën” – Flitte dishmitari tue e mbajtë njenën dorë mbi Kuran e tjetrën nalt; si të donte me i nënvizue fjalët që i thonte. Flitte pa droje, e sytë e zjarrtë i vrumulliste kah gjykatësi…
Ndërkaq malësorja e re, e bukur dhe pak e zbetë si dritë kandili, malsorja e re që ishte shkaku i kësaj vrasjeje… vërente e ndigjonte ne heshtje… Demiri i lidhun me hekura të randë, i qetë, e ndoshta edhe i kënaqun për sodisfaksionin e vet, shikonte në nji mënyrë diskrete herë dishmitarin e herë malsoren e re…
I shkreti! A thue përsëri dëshiron me kenë i lumtun? A thue përsëri dëshiron me kenë i përkdhelun e i dashunuem? A thue andrron me i bashkue buzët e veta të trasha me buzët e malsores së re, me ato buzë të kuqe si qershi?… Mos ndoshta ndërgjegja asht kah e mundon? Nuk e di, veçse, posa mbaroi zotni dishmitari, gjaksori u çue dhe mohoi gjithçka… Mohoi çdo relacion me malsoren e re “me at grue të ndytë…” Ah! Tash ishte e poshtme dhe e ndytë… Po, u këputën krejtësisht vargojtë e dashunis e bashkë me të edhe shpresa për me kenë i lirë…
Paradoks. Vrasje për dashuni! Kjo smundje e keqe paska çerdhe edhe ndër malet t’ona virgjin? Po, bile nji “Po” e zezë! Demiri pse dashuronte malsoren e bukur shkoi dhe i vrau të shoqin. Çudi! Vrau nji njeri! Shujti nji hyll. Sadisti! Derdhi gjak vetëm për me krye dëshirën e vet shtazore. Derdhi gjak, pse dëshira e tij kje ma e madhe se gjykimi… Tashti para drejtësisë mohon… Mohon gjithçka… Dorën e përgjakun e ven mbi Kuran… Flet… Mbrohet… Por… tepër vonë… gjaku u derdh… Nji trup u ba akull… Tragjedi!
Burimi asht epshi i pafrejshëm… Dëshira gjithmonë duhet kontrollue prej arsyes së pastër.
(Shtypi, e premte 1 tetor 1937)