Të gjallë e të dekun bashkë… nga Elona Çuliq

Të gjallë e të dekun bashkë…

nga Elona Çuliq

***

Ky shkrim asht i nji vajze të quejtun Elona Çuliq, të cilën unë nuk e njof… Sot ajo ka mbrritë në tavolinën teme të punës, përmes djalit të nji mikut tim, të cilin për dreq as atë s’e njof (si duhet!!… megjithse filli i njoftjes diku asht!) Pra, u banë disa mosnjoftje të mbledhuna bashkë… po mosnjoftja ma magjike, asht ajo përthithja e pandjeshme që ka fryma e këtij shkrimi brilant,  arti e ksaj vajze të quejtun Elona, e cila ka marrë përsipri me kompiuterizue do blloqe fletoresh “me kuadrata” ku ndryhet bashkë me magjinë e nji bukurshkrimi vepra “Të fyem e të poshtnuem” e Dostojevskit, përkthye hapsanave komuniste prej Nazim Saitit. Si duket ai trupin e kishte të burgosun në Burgun e Burrelit, po jo shpirti i tij shpend lirie… Kjo vajzë s’e ka marrë përsipri kët pune njashtu thjesht, e n’mënyrë mekanike kët, e me e “hjekë qafet” si thuhet, po asht mundue me e bartë shpirtin e këtij artisti, (që kurrë s’mundi me e shfaqë vedin n’at përmasë që ai e kishte n’vetvedi) dhe me e pru njashtu gandull ndër ne… Nejse, mos t’harrojmë se Nazimi asht përpjekë mjaft, e diçka ka mujtë me e qitë në dritë nga terri i hapsanave të paprecedente shqiptare…
E falenderoj kët dorë delikate vajze, që lexon shumë ma përtej asaj çka shkruejnë gishtat e lehtë të saj… e na e bjen kaq natyrshëm e magjishëm ket dhimbje burgu përmes shkrimit të saj… j.radi
6 gusht, 2013

Kur u njofta me përvuejtjet e viteve në Burgun e Burrelit, nuk kisha si mos me u gëzue që përkthimet e tij të veprës së Dostojevskit, ma në fund po çliroheshin nga fletoret e vjetra me kuadrate, shkruem me një kaligrafi qelibar. Aq e pastër dhe e kjarte ishte ajo kaligrafi, saqë gjatë leximit më përfytyrohej ai, i dobët, me fytyrën e vrame  e rrasun mbrenda kuadrateve të fletores që shkruente me vëmendje, me kujdes, pa asnji, asnji gabim drejtshkrimor a gramatikor. Unë nuk e kam njoftë at njeri, por ndiej se kam humbë shumë! Dhe jo vetëm unë, por edhe familja e tij, njerëzit e afërm apo të njoftun, madje edhe kojshitë, edhe roja e pallatit përbri kanë humbë, apo shitësja e bukës në cep të pallatit, që prej kohësh nuk e ndig’jon ma shprehjet “faleminders”, “të lutem” dhe “ditën e mirë”. Dyqanet e bukës frekuentohen ma së shumti nga njerëz që e rrumbullakosin kafshatën e mbijetesës me numra. Kështu nji shitës bukë ndigjon vetëm: 1, 2, 3… e kështu me rradhë. Që mos ta humbi fillin, po thosha se kam humbë shumë që s’e kam njoftë N. por amá mos t’ju duket e çuditshme, kur them se e kam njoftë nëpërmjet kaligrafisë së saktë deri në dyshim, të pastër deri në habi, e të kujdesshme deri në përmallim…
Dhe nuk ekzagjeroj aspak kur guxoj të them se ia kam msue edhe huqet për korrektësi, apo hapin e lehtë n’valëzimet e gërmave n’mbrendësi të kuadrateve të fletores. Për mos me thanë që e përfytyroj edhe tuj dredhë ndonji cigare, ashtu kambturqisht e tuj u gajasë me Ivan Matveiçin e burgosun n’krokodilin “e shkretë”.  Apo tuj i shkà butësisht dorën flokëve t’mëndafshta të Elena Ivanovnës, a tuj ngacmue me ironi kryefortsinë e Polina Aleksandrovnës kumarxheshë. Tana këto e shumë të tjera mundem me i përfytyrue, sikur i ka jetue edhe ai, ngujuem në nji dhomë muret e së cilës edhe sot duhet t’jehojnë psherëtimën e atij lapsi që ngutshëm rrëfehej ndër fletore.
Të tillë efekt grishës ka ky njeri i panjoftun, që tuj kenë i burgosun e brengosun mundi me çlirue shpirtin e tij e me ju lanë trashëgimni t’bijve të vet edhe neve dëshminë se: “mund të na privojnë nga liria fizike, por kurrë nga ajo shpirtnore, sepse vetëm shpirti nuk din me heshtë”!

Related Images: