, kohë kur në Shqipëri nuk kishte ende demokraci, kohë kur Kryeparlamentari i Sotëm ishte Ministër i Brendëshëm){kind=link}
Tre Poezi të hershme – nga Jozef Radi
si protestë e sotme ndaj Kryeparlamentarit të Ri – 2017
Unë Jozef Radi – protestoj publikisht ndaj emërimit e Gramoz Ruçit, në krye të Parlamentit shqiptar
Protestoj në mënyrën time, me këto poezi të shkruara herët (1991), kohë kur në Shqipëri nuk kishte ende demokraci, kohë kur Kryeparlamentari i Sotëm ishte Ministër i Brendëshëm i Diktaturës, kohë kur në Shkodër ndodhte Masakra e 2 Prillit, dhe 4 djem nënash vriteshin e qindra të tjerë plagoseshin. Kam protestuar atëherë, në mënyrën time me këto poezi të botuara te (Muret e Muzgut – 1993), protestoj edhe sot fuqishëm, sërish në mënyrën time, kundra emërimit të kësaj figure në Tempullin e Lartë të Ligjeve…
Pyetja që shtroj unë, Jozef Lazër Radi, ndaj Kryeparalamentarit shqiptar është kjo: A mundem unë të besoj se Gramoz Ruçi do të mbrojë me ligje: dinjitetin, vlerat, të drejtat, sakrificat dhe vuajtjet e mia dhe gjithë atyre që vuajtën nga diktatura dhe po vuajnë nga postdiktatura? A mundet ai të kontribuojë për paqen sociale, për barazinë midis qytetarëve, për drejtat ende sot të mohuara… njeriu, i cili jo shumë kohë më parë, ka qenë pikërisht ministër i Diktaturës dhe organeve më represive të saj!!
Unë nuk besoj kurrën e kurrës!!!
Prandaj protestoj fuqishëm ndaj emërimit të Gramoz Ruçit në krye të Parlamentit Shqiptar!
10 shtator 2017
.
Qyteti i gjanave t’Mëdha…
N’Kafe të Madhe
e pijmë kafen të hidhët zeher,
gjithçka mbas saj ma e ambël bahet.
N’Kishë të Madhe,
dita e Ringjalljes së të Lumit,
thyen kambanat e nji çerek shekulli ankth.
N’Arrë të Madhe
sythët plasin me cicërima zogjsh,
dhe marsi ndjen frikë me dalë para prillit.
N’qytetin e Gjanave t’Mëdha,
përqafen Liqeni, Buna, Kiri,
edhe Drini (i Bardhi e i Ziu bashkë)
Po njerzia e Qytetit të Gjanave t’Mëdha
s’trembet pse Kupola e Madhe e Krimit ka urdhnue:
“Drini i Kuq, Qytetin ta përmbytë!”
1991
.
Prill’i përgjakun
I vyshkën rrugët t’hikunit,
edhe mbramjeve
n’ecejake të zbrazta
përplasemi ndër puthje
të mbetuna pezull
e heshtje t’acarta.
N’sythat e dritës s’re
rrin strukë Shpresa,
po prillit me duer t’përgjakta
i asht përlye vesa!
Qelqe andrrash grimcue n’sheshe
gëzhoja t’hjedhuna si oriz dasme
e lulet e paçeluna, u thanë!
O Zot!
Edhe gëzimin n’nji fitore
e firmosën me gjak,
prej puthjeve t’këputuna!
I vyshkën rrugtë e marsit të hikunit,
e prillin e drandofilleve
e përgjakën heronjtë e dhunës.
1991
.
Statujat pa kokë në Muzeun Kombëtar
Kaq rrënqethse
kokat tueja t’humbuna ndër shekuj,
sa përditë m’bren dyshimi
n’ekzistencën teme!
Përpëlitem zgjuet e n’andërr
me e bindë vedin se s’asht e vërtetë,
se kryet e kam e njasaj i bindem,
edhe n’se vuej, e them pa grimë droje,
vuej bash pasjen e saj mbi supe!
Po ju, o bukuri të lashta,
me pamje tronditëse,
o heroizma kryekputuna
pse rrekeni me na bindë,
se prej kohnash të hikuna
te kohnat që afrojnë
t’parat, janë kokat që psojnë…
N’shpirtin tem
nqethëse mungesa e kokave tueja.
Gjymtimi juej netëve më trazon!
E ndërsa vuej kokat tueja
t’humbuna ndër shekuj,
kqyri kokën teme,
që mbytë n’dyshime, e ka kohën teme!
1991
(Marrë nga libri “Muret e Muzgut” – Tiranë 1993, fq. 129, 133, 139)