Është ora një e gjysëm mbas mesnate…
Ndërsa punoj në qetësi të thellë para kompiuterit, ndjej pipin e një mesazhi. E dëgjoj, tund kokën dhe vazhdoj punën. Kalojnë pak minuta dhe mendoj se s’është orë mesazhesh… Ndalem pak dhe shkoj të shoh se kush i ka rënë “derës”… Është një grua. Paska lënë një shënim të gjatë… Tejet të gjatë, në faqen kur flitet për vrasjen e 25 vjeçarit Luan Mersinit dhe trajtimin makabër të kufomës së tij.
I hedh një sy… Është rrëfim i një nate ankthi dhe pushkatimi… Nuk mundem ta kapërcej. Fraza e parë është fatale… Kthehem dhe e lexoj me qetësi. Një rrëfim rrënqethës i një gruaje, që vjen për herë të parë në faqen time. Ka qenë vajzë atherë. Sonte ka sjellë dhimbjen e madhe të shpirtit, duke lënë dëshminë e saj. Shkoj ta shoh kush është. Qenka përtej të gjashtëdhjetave, dhe paska shkruar një faqe të plotë. Nga fundi, si duket i është lodhur shpirti. Rrëfimi i tragjedisë e ka lënduar dhe është ndalur. Më ka lënë përshtypjen se do ta vazhdojë një herë tjetër. Më ka thënë natën e mirë!
E shoh orën, është 1 e 40.
Ç’e ka shtyrë këtë grua ta fillojë rrëfimin me shprehjen lapidare: “Asgjë nuk harrohet…!” ç’është ky mesazh, që e ka lënë në portën time…?! E përsëris disa herë me vete…! “Asgjë nuk harrohet…!” Ata që mendojnë se e keqja dhe krimet mund të harrohen, bëjnë gabimin më të madh! Ja, kjo grua në mesnatë ka lënë një dëshmi!
O Njerëz që bënit autokritika të gënjeshtërta, kërkoni së paku falje të vërteta! S’është kurrë vonë të kërkohet falje… Është hapi i parë i një shoqërie që kërkon të shkojë larg.
Edhe mbas 500 vjetësh njerëzit do ta ruajnë të keqen e pësuar… Ju vetëm e forconi kujtesën njerëzore. Asgjë tjetër nuk bëni!
Ja, kjo grua e panjohur, përtej të gjashtëdhjetave, trokiti sonte në shpirtin tim, me dhimbjen e një ulërime: “Asgjë nuk harrohet…!”
jozef radi, 3 nëntor 2018, ora 3.30
.
Asgjë nuk harrohet!
nga Bukuroshe Emiri
Asgjë nuk harrohet!
Çdo gjë më është e freskët si sot!
Atë ditë të fundit që nuk e lejuan të dilte më nga dyert e hetuesisë, ka qenë në shtëpinë tonë. I foli së motrës e i tha: Tetë, (se ashtu e quante), hajde pak te porta e jashtme. (porta e madhe e oborrit) Ajo doli sa e pa i tha: – Uuuu, hajde të keqen, hyrë mos rri aty! Jo, jo, Dil ti, se kam diçka për të thënë, por më parë të pyes a ka njeri në shtëpi, se kam diçka delikate për të biseduar… Jo të keqen, jam vetëm në shtëpi. Fëmijët janë në shkollëra – Hajde, hajde pak këtu! – Në atë kohë unë isha 16 vjeç e ca. Nuk e di pse nuk isha në shkollë, se vazhdoja në vit të III gjimnaz. Isha në bahçe. Lulet e të mbjellat nuk më lejonin të më shifnin, sa dëgjova këtë dialog, ulem poshtë dhe nuk u ndjeva. – Tetë, sot do të jetë dita e fundit që flasim bashkë! – Nëna u trondit, por s’e dha vehten. -Pse të keqen motra – Në hetuesi më thanë dil e mendohu mirë! Koka jote është mes dy tehesh, ngado që ta kthesh koka jote fluturon…
Dhe ashtu ndodhi…
Në atë kohë në gjimnaz zhvillohej lënda e marksizëm-leninizmit në vitet e treta e të katërta, e mua m’u dha rasti dhe fati gjithashtu, që orën e mësimit ta zhvillonim në sallën ku zhvillohej gjyqi i kulakëve (se ashtu quhej atëhere). Ndërkohë që nuk lejohej asnjë lloj kontakti me të arrestuarit, për mua ishte një privilegj i madh prezenca ime në atë sallë dhe ballë për ballë me dajon, në rreshtin e parë…
E si mund ta harroj atë natë kur dajua i madh, Bardhyli mori lajmin e kobshëm të pushkatimit të tij. Ishte ora 9 e mbrëmjes. Në shtëpi kishim për darkë djalin e xhaxhait të babait. Bie porta e madhe jashtë. Del vëllai e shikon dajon të bërë si limon, mund ta krahasoje me një kufomë, pikë gjaku në fytyrë s’kishte… O urdhëro dajo çfarë ke? – Asgjë djali i dajos, po lajmëro pak Tetën të dalë se diç do t’i them. Kush është në shtëpi – sa kemi shtruar darkën, se ka ardhur Çeço. – Mirë Gëzim, i thuaj mamasë të dalë.
Im vëlla asokohe 12 vjeç. Hyn dhe i thotë nënës – Ka ardhur dajo Bardhyli, po nuk do të hyjë brenda. Ka diçka, e do ta flasë vetëm me ty! – Nëna shikon babanë si për t’i marrë leje që, a duhet të dilte… dhe babai ia bën me kokë. Shko…! Nëna kthehet shpejt, por si një kufomë e sapodalë nga varri! E kuptuam që diçka e kobshme kishte ndodhur! – Sa ishte vënë luga e parë në tavolinë – Babai e shikon të kushërinë e tij si do të reagonte. Ai i thotë mos e lerë më jashtë. Babai doli me vrik dhe e futi dajon brenda. Me vete kishte një jorgan që e shtronte në çimento për të fjetur. Kishte lënë cigare për të vëllezërit, një paketë për të dashurit, një shami dore, që me lejen e dajos, e mbajti nëna ime, dhe rroba të tjera për t’i ruajtur erën e trupit për herë të fundit, familja e atij djali 25vjeçar, një bukurosh e i dashur si ai…!
Eh, plot kujtime të tjera që unë nuk vazhdoj dot, se zemra ime po më plas në krahëror, prej asaj nate që nuk u mbyll sy deri në të gdhirë, mbasi dajua duhej të largohej pa e parë njeri, se atë natë kishte qenë aty tek ne. Ngjarja u pasua me një shpullë të fortë nga mësuesja kujdestare (që ishte edhe nuse fisi) për çehren time si mehit në klasë. Më përplasi në një cep e më tha – mblidh vehten, se tregon ashiqare çfarë halli ke kaluar mbrëmë! – Futu shpejt në klasë…!!
Kurse atë ditë që e morëm nga morgu i Spitalit numër dy… s’kam më forcë sonte ta përshkruaj. Kam emocione të forta…
Natën e mirë!