At Gjergj Fishta
nga Gentiana Kone
Ngrohtësia e butë e shtresave e mbajti një çast në kandrrën e gjumit, mbështjellë akoma nga tisi i ëndrrës së fundit.
“Lulet, sot duhet të blej lule!”, qe mendimi i parë që i erdhi i plotë.
Jashtë, shiu kishte vazhdu me ra gjithë natën, duke u përplasë me trokëllima ankuese mbi grilat e ulura deri në fund.
Kishte ardh herët këtë vit, teksa vera djegagur kotej e përgjumur fushave.
Bliri që deri dje hije kishte bërë mbi ballkon, sot çurgonte currila uji pa fund.
Buzëqeshi kur kujtoi që gjuha e vendit kishte si rrallëkush tjetër sasinë më të madhe të shprehjeve në lidhje me shiun. Po ajo e hershmja, gjuha e saj e parë, sa shprehje të tilla kishte? Me mundim pranoi që nuk e dinte dhe lodhja që e pushtonte sa herë një nga vrimat e zeza të padijes shfaqej, ju shtri përgjat gjymtyrve.
Kaq shumë vite të humbura në terrin mbytës, ku ofshamat e të ikurve nën dhe dëgjoheshin më fort se frymimi i të gjallëve!
Vetëm ata pa varr nuk ndiheshin. Zhurma e mbytur e thesit të linjtë me kockat e poetit që binte në ujë, ja breshnonte shpesh ëndrrat.
Heshtje e shurdhët, vetëm kërcitja e eshtrave atë natë të pahënë, jermonte akoma mes grykave gjatë rrjedhës së lumit.
Sa kishin qenë vallë? Hijet e hajnave pa emër kishin gërmuar me kazma, derisa hekuri i mprehtë kishte lëshuar një bulurimë ngjadhnjyese, kur drurin e qivurit kishte ndeshur.
Një nga ta kishte marrë fshehtaz kryqin e vogël të drunjtë, që në duart e poetit ndodhej. Ai nuk e shpëtoi nga helmimi i gjakut pak kohë më vonë. Nuk dinte kur i kishte ndodhur ajo e prerë e vogël, që lëngun e kuq ia ktheu në vrer. Mundohej të kujtonte atë natë, por helmi ndër vena rridhte tashmë i plotë dhe ngadhnjyes.
.
Vdiq e u varros mbuluar me kurora, teksa hijet e hajnave të tjerë, shokë lufte, i hidhnin nga një grusht dhe mbi qivur. Një nga një, si atëherë kur në gjurmat e njëri-tjetrit ecnin me sytë që shpinën ruanin, mbushnin grushtin me dhè të ftohtë dhe me fytyra të ngrira e lëshonin mbi qivurin që në thellësi dergjej. Ideja që ky qivur mund të ishte bosh ose trupi i tjetërkujt mund të ndodhej aty në të, ngacmonte hullitë e trurit të disave që prej vitesh ishin rrudhur në pritje të marrjes në dorë të lugës së florinjtë, të cilën do ta mbushnin me barin e gjelbërt që rritej kudo.
Bari ishte shtuar shumë, qëkur bagëtia ishte zhdukur si me magji. Vendi ishte mbuluar me kërpudha të rrumbullta betoni, numri i të cilave shtohej me kalimin e viteve, teksa muzika gjëmonte përmes altoparlantëve përherë e më fort. Në një zallamahi të tillë ishte e kotë të flisje, sepse gjithsesi asgjë nuk dëgjohej a kuptohej.
Kështu pak nga pak heshtja u bë gjuha më e përhapur e asaj kohe. Edhe ajo vetë e kishte nxënë që në vogëli, kur mëma kontrollonte valixhen poshtë shtratit, që përherë gati rrinte… për t’u nisur diku. Kaq e kishte kuptuar edhe ajo, por se për ku, mbetej mister.
Kur vinte koha e plazhit, fqinjët niseshin në ag, pasi kishin ngarkuar gjysmën e orendive të shtëpisë në kamion. Ndërsa valixhja ishte e lidhur me udhëtime pa kthim në terrin e natës, kur asnjë zë s’pipëtinte.
Vite më vonë, kur mëma iku përtej detit dhe ajo vetë priste nga ora në orë të nisej, e mori valixhen dhe ashtu të mbyllur e hodhi në liqen. I kujtohej si tani ai çast.
Thuhej që ishte liqeni më i thellë dhe i lashtë i atij vendi dhe kjo kishte qenë shtysa për ta zgjedhur si varr.
Pa lëshuar asnjë bulëzë ankuese, valixhja e kaftë ishte zhdukur në thellësinë e ujrave të ftohta.
Trishtimi për një zhdukje të ngjashme, vite më parë se ajo vetë të kishte parë dritën e kësaj bote, e kishte pushtuar sërish dhe tek ndiqte me sy siluetën e saj në pasqyrën e ujtë të liqenit, mendimi që po e shihte për herë të fundit atë vend, fluroi e u përhap si një elips mbi ujë. Flladi ishte qetuar dhe trishtimi nisi të largohej pa u ndjerë drejt thellësive. Aty dhimbja për poetin pa varr humbi peshën dhe zëri i lahutës së tij e mori drejt dritës.
Lulet që do të blinte sot, do t’i vinte në vazon kristal pranë librit me foton e Atit me sy të ndritshëm, teksa flaka e qiririt do të digjej e tëra, dalëngadalë.
.