Puthja e Nënë Terezës
nga Kujtim Drishti
Mbasi mbaruam takimin zyrtar me Nënë Terezën në zyrën e drejtorit të Institutit të Mushkërive të Tiranës, kolegët filluan të dalin një nga një.
Unë qendrova tek dera në pritje.
Nënë Tereza me nxirrte mallin e gjyshes time shkodrane, me atë lëkurën e rreshkur e plot rrudha. Kur u afrua, unë i fola anglisht:
-A ju ka mbetur në kujtesë shqipja? – e pyeta duke qeshur.
-Fatkeqesisht jo! – më tha – Kam ikur shumë e re nga vendi.
-Oh it’s a pity! Sa gjynah! – i thashë unë!
-Por, tha ajo unë di lutje në një shqipe të vjetër.
Dhe ma mori dorën time të majtë, e ma mbajti me dy duart e saja dhe në minuta të tëra më recitoi lutjen në një shqipe të cilën unë nuk kisha kulturën fetare për ta kuptuar mirë. Mbasi e mbaroi lutjen ma afroi dorën drejt buzëve të saja e ma puthi.
Ndjeva puthjen e gjyshes time dhe kaq…
Disa vjet më vonë, në Francë, duke parë nëpër librari, librat kushtuar Nënë Terezës, fillova të kem një ndjenjë të çuditëshme keqardhjeje që nuk e kisha parë në ato momente, me këtë sy siç e shihte bota mbarë.
Por keqardhjen ma zbuste ngushëllimi i kujtimit të puthjes së dorës sime prej saj.
Ky ngushëllim është ende i gjallë.
Sepse unë jam ende gjallë!
.