“Ne me touche pas…”
tregim nga Rudina Lohja – Kurti
Gjithçka qëndron bukur, motër e shtrenjtë, për çka u emocionova dhe u lumturova.
I tërë tregimi rrjedh derisa furishëm përfshin edhe vetë personazhin qëndror,
që për mua, bëhet më interesant në fund… Ka shumë shembuj në krijimet
e të gjitha gjinive artistike ku fëmijët ua falin zbulimet lënduese prindërve
në forma dhe në sjellje të ndryshme. Mua më trondit ky fund,
e ndoshta për vete karakerin tim, më tërheq drejt interpretimit si një fund mesazh,
që mund të interpretohet sipas ndjesive të çdokujt.
Këtu qëndron edhe arritja e forë artistike e motrës sime, që me një fjalor mjaft të pasur,
me figura të shumta dhe me një mendim tejet të kultivuar,
u tregoi përfundimisht të gjithëve se ajo nuk ka shkruar sot apo dje,
ajo ka shkruar bukur dhe me ndjenjë gjithmonë…
Vera Ibrahimi
1.
Kishin kaluar disa muaj nga vdekja e saj… nga ai aksident i rëndë që menjëhere ia kishte marrë jetën… Më pas shtëpia u zhyt në ngjyrën gri dhe dera filloi të hapej me një të qarë prej ndryshku. Gjithçka filloi të tkurrej, por askush nuk u çudit nga kjo tkurrje ngjarjesh në jetën e tyre, as dhe nga përmasat e shtëpisë që po zvogëloheshin çdo ditë… Sara kishte qenë, jo vetëm më e bukura dhe krejt e ndritur në at’ vilë dykatëshe, por dhe më mikpritëse, se gjithë të tjerët. Ajo ishte hareja e plotë e shtëpisë, e çmendur për t’u dëfryer me miqësi të vjetra dhe të reja, për të përgatitur ëmbëlsira të lehta që shoqëroheshin gjithmonë me verë dhe për të ngritur zërin deri në fund, kur këndonte Fr. de Gr. e bashkëkohësit e tij përtej oqeanit. I shoqi… dikur kishte qenë me pozitë të lartë në qeveri, por aksidenti i Sarës e gjeti drejtor të një instituti që mykej çdo ditë…
Pas vdekjes së Sarës… filloi të merrte këmbët zvarrë. U përhumb dhe kokës së mençur i vendosi një kapele sa pak të çuditëshme… Po kështu dhe fëmijët, të rritur tashmë filluan të bënin një jetë të lëshuar… Hynin e dilnin në shtëpi si në një jetë tjetër dhe pa më të voglën dëshirë komunikimi me fqinjët apo me kushërinjtë më të afërt.
Ndërkohë… Klei rreth njëzet vjeç, djali i vetëm i familjes dhe me i vogli nga të gjithë… në valën e këtij pezmi filloi të vuante nga një sëmundje e kockave (ngrenie e indit kockor). Kjo dërmë në vend që ta bashkonte familjen e ndau akoma më shumë… U bënë pak a shumë si personazhet e Balzakut… Në atë shtëpi më shumë se kushdo, filluan të hynin mjekët… Pas shumë vizitash ata vendosën që për disa muaj ecja e Kleit të mos shkonte përtej pragut të shtëpisë.
Qëndrimi brenda, dhimbjet e mërzitshme dhe mosngutja për të kapur kohën, Klein e bënë pasiv. Veprimet filloi t’i bënte si i moshuar dhe shpesh e më shpesh këmbët po e tërhiqnin drejt krevatit. Kalonte orë të tëra shtrirë duke kapërcyer kufijtë e gjumit, ata të ëndërrimit dhe ngjarjeve të cilat nuk kishte ndonjë dëshirë të madhe t’i kujtonte. Pas disa ditëve filloi të lëvizte nga pak nëpër shtëpi. Dhomë gjumi, koridor, kuzhinë, përsëri koridor, studio. Ndalonte çdo herë, pak sekonda para portretit të së ëmës, murmuriste diçka dhe vazhdonte përsëri. Filloi të hynte në studion e së ëmës… gati çdo ditë dhe çdo ditë e brente ndërgjegja… se kur do të fillonte të sistemonte gjithçka në studion e saj, tek dhomë e gjumit, raftin e rrobeve, ku asgjë nuk kishin lëvizur që nga dita e aksidentit. Çuditërisht dhe motrat nuk kishin shfaqur ndonjë preokupim për sendet dhe veshjet e nënës së tyre.
Që pas vdekjes së saj, ato dhe babai e kishin shtëpinë vetëm si hotel. Një grua vinte dy herë në javë, pastronte në mënyrë mekanike, merrte paratë dhe largohej sikur nuk do të kthehej më. Askujt s’i binte ndërmend se çdo të bëhej me leksionet që Sara i kishte lënë në tryezën e stërmadhe të studios, çdo të bëhej me zërin e saj të regjistruar në dhjetra kaseta, ku ajo kishte regjistruar qindra vargje dhe që i a vinte studentëve t’i dëgjonin, kur duhej t’i ilustronte leksionet. Ndoshta duheshin kopjuar… dhe një kopje të dërgohej në akademi e një ta mbanin për vete… Diçka duhej te bënte dhe me rrobet e saj, krejt erëmirë.
Ndoshta një ditë, kur të ishte më i fortë do t’i fuste në disa thasë plastmasi dhe do t’ia jepte Dalinës shoqes më të vjetër të mamasë. Më mirë se kushdo tjetër mund t’i gëzonte Dalina kënaqësitë dhe hiret e dikurshme të saj.
2.
Atë mëngjes pastroi mjekrrën dhe për një çast ndaloi këmbët përballë portretit të së ëmës, portret që e shikonte me të njëjtën endje prej 15 vjetësh, tek e cila iu duk se mori dhe miratimin për të mpakur gjithçka që kishte lidhje me jetën e gjallë, por jo me kujtimet. Kështu vendosi të fillonte pak e nga pak… e nëse lodhej do të tërhiqej në kthinën e tij të paktën për të dëgjuar kasetat, ndërkohë mund të bënte seleksionimin. Çfarë duhej të ruhej dhe çfarë jo.
Kur, po kalonte pranë dhomës së gjumit, dera ishte e hapur dhe mendja iu ndrrua në çast. Le të fillonte me rrobet e saj njëherë. Era e parfumit që vinte nga rafti i hapur e kishte ngacmuar dhe shkoi drejt tij me një peshë malli. Filloi të prekte një nga një ngjyrat dhe flladin e së ëmës. Gjithmonë një grua interesante, shpesh herë e bukur e me një personalitet pak sa të veçantë. I mori rrobet një e nga një, i përqafoi dhe i shtriu në krevat derisa të merrte qeset e plasmasit në kuzhinë. Mes çapitjesh u rikthye dhe për herë të fundit kundroi at mozaik veshjesh, prej të cilit u shkëput me vështërsi. Vrunduj imazhesh shkonin e vinin dhe lehtësim ndjeu vetëm kur veshjet e saj zunë vend përfundimisht në qeset e zeza e të mëdha anës murit. I shikoi për pak dhe pas vetes tërhoqi ngadalë derën e rëndë. Të gjitha dyert ishin kështu… të rënda. Sara ishte herë-herë me shije si në mesjetë dhe këtë stil ajo, gati ua kishte imponuar…
Ashtu i lodhur… dhe me dhimbje në gjithë kockat e trupit shtoi mendimin, se duhej të shkonte pak dhe në studio… Le të qëndronte atje dhe pa punuar, le të mbyllte sytë, le të përgjumej. Kohë kishte mjaft. Të tjerët ktheheshin shumë vonë. Vetëm i ati pas orës katër. Fundi fundit pse mos të qëndronte çdo ditë atje? Te sistemonte çdo material të saj dhe pastaj të studionte çfarë të mundte rreth mjeksisë, ku nëse shërohej do të fillonte studimet për atë degë. Ndërkaq depërtoi në studio dhe u ul në kolltukun e saj. Krejt në mënyrë instiktive si miliona të tjerë pranë një tryeze, tërhoqi sirtarët me radhë. Të gjithë ishin pa çelës dhe të gjitha ishin plot me blloqe, libra, fletëpalosje, revista.. ku mes tyre syri iu ndesh me një kuti e bukur metalike. Kuti, ku zakonisht gratë mbajnë bizhuteritë e preferuara dhe simbole kujtimesh, që rëndom nuk janë në përdorim. E shtyu pak përtej… si diçka që i përkiste kuriozitetit femëror, syri i ndeshi një tjetër kuti me mbështjellje mëndafshi ngjyrë si ajo e gushës së pëllumbit… ngjyrë e thellë dhe që të çonte paksa në mister… E hapi krejt pak me ndrojtje, por e mbylli menjëherë. Nëse e ëma do të ishte në jetë, askurrë nuk do kishte guximin të prekte ato sende me pjesë jete, ndërsa mosekzistenca e saj e bëri të ndjehej normal. Fundja dikush do t’i hapte, do t’i ruante, do t’i shiste ose do t’i hidhte tej… Në sirtar pak më thellë kishte vargje rruazash që ndër vite kishin zbukuruar paraqafën e s’ëmës. Në ngjyrat e ujvarës, në ngjyrën e barit të njomë, në ngjyrë të gjethes së thatë para se te digjej nën rrezet e diellit. Gjithmonë brenda nuancave të veshjes dhe ku jakat (fiksim i saj) i jepnin vendin e duhur zbukurimeve femërore.
3.
.
Në këtë oaz të çmuar të Sarës… sytë përsëri i tërhoqi kutia, ku ngjyra e gushës së pëllumbit po e përthithte gjithmonë e më shumë… E hapi tërësisht…
Një byzylyk i florinjtë i tërhoqi syrin dhe iu duk se nuk i a kishte parë ndonjëherë të ëmës, tek ajo vizë ku dora ndahej nga parakrahu. Dy gërma rrinin krah njëra-tjetrës në pjesën e poshtme të tij, por që nuk i thonin asgjë në lidhje me çdo fillimemri të familjes. U çudit pak. E la mënjanë dhe mbylli sytë. Kur u zgjua kuptoj se ishte ngrysur dhe nuk kishte ndjerë asnjërin nga të shtëpisë të ishin kthyer. Para se të ngrihej, diku në qoshe të tryezës ndodhej një dosje dorëshkrimesh. Ishin nga ato të shkruarat me dorë dhe jo të kohëve të sotme. Deri dhe leksione të kahershme, por dhe shkrime të shkurtra: “prapa detit, kah perëndimi”, “turpi profan”, “etika, filozofia e moralit”, “deri në frymën e fundit”. Këtu qëndroi pak më gjatë… ishte një tjetër frymë… U djersit i tëri. Sytë iu turbulluan. Mes rreshtash një personazh i dashuruar marrëzisht pas një vajzë 24 vjet më të vogël… Personazhi çuditërisht kishte inicialet N. T. Por, e ëma… vajzë kishte qenë… kaluar 30 vjet. Nuk ishte ajo. Më pas një tjetër shkrim… “ne me touche pas…” Kureshtja e çoi në rreshta të mëtejmë, por që filloi t’i kapërcente… si kuajt pengesat dhe të kapte sa më shpejt fundin. Gjithçka iu duk, se mori trajtë. E ëma ndoshta kishte kaluar ndonjë histori dashurie, por që askush s’ia kishte kuptuar… e ndoshta nuk donte t’ia prekte kurrkush. Në çast para syve iu shfaq imazhi i të atit… Burrë shumë i pashëm, një zotëri i vërtetë dhe që e kishte dashur nënën e tij në mënyrën më të bukur. Ndjeu përsëri të dridhura dhe ashtu në gjysëm errësirë këmbët e çuan drejt banjos, ku kockat e sëmura ia lëshoi ujit të ngrohtë.
Të nesërmen Klei vendosi të dilte dhe të mos përfillte më këshillën e mjekëve. Me bastunin në dorë filloi të dilte çdo ditë dhe të shkonte në gjithë ato ambiente, ku e ëma bashkë me t’atin, kishin qënë në qendër të vemendjes. Takonte e rrinte në tryezë me miq e me mikesha të saj edhe pse nuk duronte mëshirën dhe përkujdesin e tepruar të të tjerëve për humbjen e së ëmës dhe për sëmundjen që i ishte shfaqur. Pinte ndonjë kafe ose ndonjë gotë birrë me ta dhe gjithmonë largohej, kur kuptonte se nuk kishte më forcë ta shtynte më tej. Bisedat shpesh rrokulliseshin. Pak tek aksidenti, pak tek gjendja aktuale e gjithësecilit dhe shpesh i referoheshin thënieve të Sarës, ku nxirrnin në dukje tërë zgjuarsinë dhe talentin e saj… vlerësimit për mënyrën si dëgjonte të tjerët dhe për mënyrën se si e përcillte kulturën e saj. E qetë, e shtruar. Asgjë për ndonjë shkarje… Asgjë për një emër me inicialet N. T. Klei kështu vazhdoi për pak ditë, derisa nuk arriti më të dilte nga shtëpia, derisa kockat nuk po e mbanin më dot. U tërhoq brenda mureve të shtëpisë… pa arritur të pyeste ndonjërin nëse kishin njohur atë mik të së ëmës me inicialet e shëmtuara N. T.
Kur zilja ra, ai me zë të fikur pyeti në citofon se kush ishte.
-Jam Namik Totrri, ndjej nevojën t’ju takoj…
-Nuk njoh asnjë me këtë emër. Ju lutem a mund të shtoni diçka më shumë – tha Klei me zë të shtyrë deri në padurim.
-Një koleg i dikurshëm i nënës suaj! – tha zeri.
Ndjeu në çast një cërril të ftohtë uji të përshkonte kthinat e trurit. “Guxim i pashoq për t’u dukur në këtë shtëpi, ku të gjithë duhet ta urrenin, sidomos në këtë kohë dhimbjesh, mendoi në çast… ndërsa zëri vazhdonte.
-Dje… më treguan largimin përgjithmonë të Sarës dhe dua t’iu ngushëlloj…
-Shtyni derën! – tha Klei ftohtë.
Nga syri magjik dalloi një burrë të shëmtuar, deri i shkurtër dhe krejt i panjohur për të.
Një biçim njeriu.
4.
Kur u gjend përballë tij… e ftoi të hynte, por me një lloj dyzimi nëse po bënte keq apo mirë… sepse po pranonte në shtëpi një burrë të panjohur, një burrë që ndoshta kishte kaluar një histori pëlqesash me nënën e tij… Po a nuk ishte ai që brodhi me ditë për të dëgjuar diçka mbi të, për të zbuluar diçka përkundrejt dyshimit që si një tren mbushur me mundime po e mbyste prej kohësh?! U rrëqeth përsëri. Iu errësuan sytë dhe kërkoi të shpëtonte sa më parë nga ky makth, nga ky burrë që qëndronte përkundruall tij krejt i shpenguar dhe sikur njihej me Klein prej vitesh. Nuk po mundte më ta duronte atë qetësi të tij si dhe sytë që i mjegullonte në një strabizëm të lindur, sy që duhej ta kishin tërhequr nënën e tij të shkretë… Atëherë vendosi të fliste edhe pse ndonjë histori e çmendur mund të mos kishte ndodhur kurrë.
-Ju lutem, mos më pyesni për aksidentin e Sarës… – i tha prerë, duke u ulur në karrigën-kolltuk të atit.
-Bisedat e përseritura rreth ngjarjes… kanë filluar të më krijojnë ndotje në stomak… nuk më bëjnë mirë.
Tjetri i lëshoi sytë me një ngjyrë pikëllimi tek Klei… dhe vazhdoi heshtjen.
Disa rreze dielli binin pingul mes tyre, ku shihej fjolla e hollë e pluhurit dhe si një perde e tejdukshme ndante dy botë.
-Këtu tek ne keni një byzylyk të shtrenjtë, me inicialet e emrit tuaj e ndoshta dikur ia keni dhënë Sarës… – e prishi heshtjen Klei.
-Këtu ka dhe shkrime me personazhe që mbajnë po këto iniciale dhe duket, se një histori dreci ka ndodhur mes jush… Ndoshta prandaj dhe keni sjellur këmbët deri këtu…
Ndërkohë ndjeu zërin që po i shkonte disa shkallë më lart dhe bëri të drejtohej për në studio, ku në mënyrë instinktive po tërhiqte pas vetes edhe të porsaardhurin duke iu afruar pa fjalë tryezës, ku ndodheshin pjesa më e madhe e objekteve me të cilat ai kishte qëndruar ngultaz disa ditë… Papritur zëri i burrit të shkurtër doli si nga një oxhak i fshehur në terr…
-Jeni i ri dhe nuk di në keni të paktën lexuar për dashurinë që vjen dhe zgjat një jetë, atë që vetëdijen e çon në qiellin e shtatë, atë që të ndjek kudo, atë që kapërcen mbi unin. Ju keni të drejtë që silleni kështu ndaj meje… por ju nuk keni asnjë të drejtë të keni këtë ton zëri për Sarën. Nëse një grua e duan nuk do të thotë se ajo bën po të njejtën gjë. Sara jetoi me ju dhe me profesionin e saj. Nuk shfaqi asnjëherë, se për dikë paska ekzistuar një ndjenjë delikate… Tani po e marr vesh se paska marrë me vete një ndjenjë që nuk e shfaqi kurrë…
“Ne me touche pas” – mërmëriti Klei një nga titujt e shkrimeve që syri i kishte ndeshur në dosjen e saj. Burrri po zvoglohej edhe më shumë. Qenia dhe mosqenia e tij në këtë histori ishte tashmë si në eter.
Por, në fakt nuk kishte ndodhur krejt kështu… Ata të dy, shpesh gjendeshin vetëm në dhomën e pedagogëve dhe heshtja mes tyre ishte drithëruese deri në skaj. Mendjet e tyre kapërtheheshin në skena të bukura dashurie dhe sfumoheshin atëhere, kur një dorë kolegu hapte derën. Përgjat bisedave në grup, gjithmonë kishin dëshirë të dëgjonin njëri-tjetrin, sepse flisnin bukur, përdornin fraza që kapnin majën e mendimit dhe të shprehjes. Sara kishte dhe një tik të bukur nervor, i cili i përsëritej sa herë që donte të nënvizonte mendimin final apo kur donte të ironizonte diçka. Po kështu dhe kur ecnin bashkë në rrugë, vetëm flisnin dhe nuk bënin asnjë copëz heshtje. Bëheshin llafazanë sepse kishin frikë se ndonjëri do të tradhëtonte veten dhe gjiithçka nuk do të ishte si një ditë më parë. Kërkonin që të dy të ishte një ekzistencë e bukur deri në frymën e fundit e kurresesi të pësonte çarje, dëmtim, prishje, mosfolje apo një ndarje me urrrejtje.
Djali i Sarës ishte rreth të 20-tave dhe nga deformimi trupor jepte një moshe për më tej. Para pak ditësh, ish kolegët i kishin thënë se ai vuante nga një sëmundje shumë e rëndë e që në të shumtën e rasteve… degradonte deri në shkatërrim të gjithçkasë. Burri ndjeu dhimbje.
-Mendoj se mund të merrni gjitha krijimet e Sarës, që kanë lidhje me ju. Ato dhe byzylyku nuk na përkasin ne dhe janë të tepërta në këtë shtëpi. – tha djali duke dashur me këto fjalë të përfundonte ai takim që po i merrte frymën.
Klei kishte futur në një zarf të madh të gjitha ato që i quante të tepërta për të, për jetët e motrave e për më shumë të babait që gjithë kohën e fejesës e të martesës e kishte adhuruar e dashuruar pafund Sarën.
Pas këtij momenti, nuk kishte asnjë dëshirë të qëndronte më gjatë në këtë ekzistencë vuajtjesh dhe drejtoi burrin për tek shkallët dytësore që të çonin drejt e përjashta shtëpisë dhe vetë menjëherë i ktheu shpinën… disi i çliruar, se motrat dhe babai nuk do ta merrnin vesh kurrë se ai njeri kishte ekzistuar ndonjëherë.
.
Në faqen e Komenteve janë përzgjedhur disa opinione ndaj këtij tregimi…
Leonard Qyteza
Nuk dashuron bukuria, por dashuron shpirti, nuk prekin duart, por ndjenjat, nuk shkruajnë duart, por imagjinata.
Mos më prek, na preku bukur, tregim që na fali bukuri sapo e lexuam të plotë.
Nuk m’u duk krejt fikshën, ndoshta ka pasazhe nga jetë të jetuara, aty-këtu.
Më pelqej.
Sefedin Çela
Histori e trishtuar, e vjetër nga koha kur njeriu mësoi të doje e të urrejë, po të veçantë e të pa përsëritshëm e bën mënyra si e tregon. Dhe këtu qëndron bukuria, për mua, e punuar nga dorë mjeshtri.
Irena Dono
Rud, e lexova deri në fund. Më pëlqeu vërtet. Të shkrova edhe më parë, por desha të ta thosha sërish. Ke aftësinë e tregimtarit, di të rrëfesh bukur, krijon dramacitet, ka dendësi mendimi, ka vizatim personazhi, përshkrimet nuk shkojnë në mënyrë lineare, ka kurbë ngritjeje, pra ka çdo gjë që e bën një tregim interesant dhe intrigues për lexuesin.
Valdete Antoni
Ende kam melodinë e trishtë të rrëfimit, madje me zërin tënd, Rud, Fjali që kanë kohën e tyre të përkryer të ndalen dhe vijojnë. Dashuritë i fshehin, i mbulojnë edhe vdekjes ja mohojnë.
Bukur, shumë bukur Rudi!
Ndue Lazri
E lexova me shumë kënaqësi e më dukej se kisha përkrah Rudin e viteve studenteske, tek ecnim shkujdesur me Zana Gegenin dhe Rudi tregonte me atë mënyrën e saj të bukur, me dialekt e humor shkodre, që të fuste entuziazëm në shpirt. Tregimi krijon që në fillim një atmosferë që të intrigon dhe të bën ta përpish me një frymë deri në fund. Një gjuhë elegante e një subjekt i thurur me mjeshtëri, transmetojnë emocion që të përfshin pa kuptuar.
Tregim vërtet i bukur. Faleminderit për emocionin, Rudi.
Bujar Luca
Rudina, ju duhet ta dini që ky titull “Ne me touche pas” ne latininisht “Noli me tangere” është mbajtur nga shumë piktura të mrekullueshme në shekuj dhe vjen nga takimi i Krishtit me Madalenën pas ringjalljes se tij. Duart në këto piktura kanë rolin kryesor. Si në tregimin tënd duart nuk prekin trupat por “flasin”.
Sa here jemi dashuruar për fjalën pa patur nevojë për prekjen fizike.
Thelbi i tregimit tënd është vërtet për t’u analizuar…
Sevim Arbana
Rudi! S’habitem që shkruan kaq bukur, atë e kam zbuluar hershëm, që në momentet e para të takimit në Shtëpinë Botuese. Ishe dhe je tejet e kujdesshme me fjalën. E zgjedh dhe e përzgjedh atë, e pasi e laton bukur, e hedh. Një histori e bukur dashurie, do të thoja dy palëshe; dashuri mes të rinjsh, tejet e thellë dhe e paçfaqur dhe nga ana tjetër, dashuria, adhurimi, i birit për nënën. Sa bukur do të ishte t’i përmblidhje në një vëllim dhe titulli ky: Ne me touche pas!
Iskra Thoma
Me pak vonesë Rudi po e lexova me shumë kënaqësi tregimin, i cili ka edhe titullin mjaft të gjetur e intrigues. Jam plotësisht dakord me analizën që bën Vera, e cila dallohet për shijet e holla letrare-artistike. Nuk jam shumë e habitur! Ti gjithmonë je dalluar për kulturën letrare dhe gjykimin objektiv e të guximshëm. Në këtë tregim ke kapur edhe diçka që na intereson të gjithëve… si do të bëjmë me reliket që grumbullojmë, me shënimet, me kujtimet të cilat kanë vlerë të paçmueshme për ne por jo për të tjerët… pa u zgjatur më shumë të uroj të vazhdosh të shkruash e dashur Rudi.
Paç shëndet e suksese.
Jozef Radi
Tregimin e lexova dy herë, së pari me një lexim per ta “hequr qafe” dhe së dyti me një lexim të paqëm e reflektues dhe s’mund të them asgjë më shumë se është prej atyre tregimeve që s’është fort e lehtë t’i shkëpusësh nga mendja, po edhe pse gjuha e ndjesive afron me një mëndafsh letrar që mbart në vetvete dëshirën e pakufi të leximit… Përgëzimet e mia dhe vlerësimin tim më të sinqertë për kët tregim që kap një pikë nyje të kësaj bote: atë të raporteve midis atyre që na rrethojnë: njerëz që zgjedhim, njerëz që na zgjedhin e njerëz që i krijojmë vetë, në kufijtë midis së dukshmes dhe së padukshmes dhe në reflektimet e thella rreth këtyre lidhjeve… e që nganjëherë përfundimi s’është edhe aq i këndshëm pë askënd…
Ishte kënaqësi leximi, po më shumë ky komunikim i përcjelle permes tregimi juaj, që me kënaqësi do ta gjeni edhe në portalin tim.