Jeta prej Hënës në Lurë
nga Edmond Hasani
Mbrëmje e 20 korrikut 1969, me sytë nga qielli me shokët e pallatit përpiqeshim të shikonim “Apollo 11” që pritej nga gjithë bota të zbriste njerëz për herë të parë në Hënë dhe unë, Jari, Lami, Kipi e të tjerë filluam të ishim herë Neil Armstrong, herë Michael Collins e herë Buzz Aldrin!!
Me orë të tëra sytë nga qielli dhjetra qytetarë dibranë e plot fëmijë moshatarë me ne fantazonim e pikturonim me imagjinatë qiellin dhe Hënën! Pas dy ditësh kur nata sapo kishte rënë, nënën time e lajmërojnë se një grua në Lurë është në gjendje të rëndë shtatzanë e duhej asistenca mjekësore atje!
Pas pak, poshtë pallatit shoferi i njohur i Spitalit, Hamdi Kacani, një burrë simpatik dhe malësor legjendash me nder e besë, niset me nënën time dhe mua drejt Lurës!
.
Ishte magjike për mua të udhëtoja natën dhe ndërsa ngjiteshim lartësive linim poshtë dritat e Peshkopisë dhe fshatrave përreth, ndërsa në vend të kasetofonit buçiste zëri i Hamdiut, Armstrong, Armstrong e duke zbardhur buzëqeshjen nën mustaqet spic më thoshte, arritëm në Hënë! Në Lurë arritëm në kohën e duhur dhe po në kohë Armstrongu ynë arriti në Peshkopi duke i shpëtuar jetën gruas që lindi atë natë!
Tre astronautët e “Apollo 11” tani nuk janë më e po ashtu as nëna ime, e as Hamdiu i mirë ama emocioni i 20 korrikut , dhe udhëtimi natën drejt Lurës, ka jetuar vazhdimisht brenda meje me pyetjen, gruaja që atë natë lindi djalë mos ia vuri emrin foshnjes Armstrong!?
.
Marrë nga muri i Edmond Hasanit, 12 shtator 2020
.