Në të gdhirë të dy Nëntorit
poezi nga Odisea Elitis
Në të gdhirë të dy Nëntorit
si të shkelja për së pari dheun e një ishulli
dola ta njoh botën… por shpejt u pendova
se ”vështërsitë” që thonë, i ndjeva menjëherë
Nëntë muaj, para ditës sime të parë
për spermën e tim eti punoja
më pas për pesqind e tre ditët në vazhdim
për gënjeshtrën dhe fukarallëkun…
I vështirë, eh sa i vështirë rrugëtimi mbi tokë
e më s’fundi, duke mos i dalë asgjëje në krye
thellë n’vetvete u fsheha sa as vetë s’e kuptoja
gjersa erdh një ditë, at ditë e solli çasti
dhe pa asnjë kusht nisa të dashuroja…
Edhe pse n’at përçapje unë përparoja
përsëri more djem, unë lëmsh gjithçka bëja.
Pse së pari ndiqja “të paarritshmen”
e së dyta, s’di pse e kërkoja t’pangjajshmen…
E sa kohë mbas njerës e mbas tjetrës humbja…
gjersa nji ditë i ulërita vetes… Sikterr!
Dhe qetsisht te vetvetja sërish u ktheva!!
(Përktheu Engrita Souli)
ps. 2 nëntor 1911, ditlindja e Elitis…
“Pse së pari ndiqja të paarritshmen…
dhe së dyti kërkoja të pangjashmen…”
Plot filozofi këto vargje!