Momente nga i paharruemi Amik Kasoruho
nga Tasim Mlloja
“U a dhamë!” – ishin fjalët e fundit që i kam të ruejtuna në kujtesë prej Amik Kasoruhos, nji ditë mbas rezultatit të zgjedhjeve të vitit 2013, mbasi e parkoi makinën te Presidenca e Republikës.
Ishim të dy të mërzitur dhe folëm pak, krejt pak! E kjo ishte kafja e fundit që pimë bashkë…!
Fisi Kasoruho asht i vogël në numër, por me njerëz të dashur dhe mjaft të lidhun mes tyne po edhe me shoqninë.
Në Gjirokastër, ishin familja e Nuriut, gjyshi i Amikut dhe familja e Hiqmetit, gjyshi i nanës time, Lirisë. Nana dhe vllai i saj Bashkimi, ishin shumë të lidhun me Qemalin dhe Amikun, prandaj edhe unë qysh i vogël kam shumë mbresa si nipi ma i madh i fisit.
Familja e gjyshit tim, erdhi në Tiranë mbasi u burgos Amiku, dhe siç shkruan ai “i ndejtën shumë afër prindve të mi, kur të tjerët u frikeshin edhe ta përshëndetnin”.
Ndonse i vogël, mbaj mend që darkave vinte Qemali dhe qanin hallet sëbashku deri në orët e vona.
Veçan i paharruem më asht daja im Bashkimi, i lidhun shumë me Qemalin dhe Amikun, dhe siç shkruan edhe Amiku: “Bashkimi ishte partizan, student i normales së Elbasanit, trim dhe i ndershëm. Pjesmarrjen në luftën partizane e kishte konsiderue si nji detyrë, dhe jo si nji mënyrë për me fitue padrejtësisht privilegje…”. Gjyshi im, ishte shef hipoteke në Delvinë, kurse im atë gjykatës! Kur i folën kundra komunizmit dhe Stalinit, ai u tha: “Mos shani ma, se…!”
.
Ishte i ri dhe naiv si shumë të tjerë, dhe zhgënjimi erdhi menjiherë mbas çlirimit të vendit, mbasi po e quejmë çlirim, edhe pse s’qe i tillë..
Ai, ndaloi njenin nga udhëheqja e atëhershme dhe i thotë: “Pse luftuam ne!? Apo që ti të shkosh me makinë dhe unë me këpucë të vjetra…!?” E përndoqën, derisa e çuen mësues në fshatrat e thella të Burrelit. Vdiq i ri, 46 vjeç dhe tejet i dëshpëruem…
Kur u lirue nga burgu Amiku, me interesimin e Bashkimit, u fut përkthyes dhe u strehua tek ne në familje. Aty vinte dhe Robert Shvarci me të cilin përkthenin bashkë. Po bashkë, diskutonin gjatë edhe për hallet e kohës së diktaturës. Ishin tre shokë po që shkonin si vllazën mes tyne.
Periudha e demokracisë e solli Amikun shpesh tek nana ime dhe tek unë, e shpesh në bisedat familjare, në dreka apo promovime librash, kujtonim me mall kohët para luftës, kur ishim si nji familje e madhe e shkonim e vinim me njeni-tjetrin.
Mbresa të paharrueme kam edhe nga promovimi i librit, ku përmendeshin mjaft të afërm të pjesëmarrësve në sallë si edhe vuejtjet e tyne të pafundme. Emocione dhe lotë e përcollën atë përshkrim të autorit, Amikut.
I tregova për grupin tonë në Shkodër, ku u dënuen tre shokë dhe bujën e madhe të gjyqit të tyne që u shndërrue në nji tribunë kundra diktaturës ma të egër të lindjes.
E kisha vërejtë se Amiku nuk ndjehesh i qetë dhe e mundonte fakti që s’u arrit ajo çka ishte dashtë. “Pse asht prishë kaq fort zemra, pse ka kaq shumë ligësi?” Këto shqetësime i ndiqnin shpesh edhe bisedat tona. Ai ishte njeri i thellë, dhe sado që ndejtëm bashkë nuk hymë dot aq mbrenda trazimeve të tij shpirtnore.
Mandej iku shpejt, edhe pse meritonte ditë shumë ma të mira…!
.
maj 2021