Supa e kockave
tregim nga Kujtim Morina
-Kam blerë prapë kocka sot. Do të bëj një supë të mirë-më thotë gruaja.
-Prapë kocka! Ku i gjete?! Shumë po shiten kohët e fundit? – e pyes.
-Ka gjithandej – më thotë – Ato të Conad-it janë më të mirat megjithëse pak shtrenjt. Unë i blej edhe te Biomarket, edhe atje i kanë të mira – thotë.
-Ia kemi harruar shijen mishit, sidomos pas pandemisë, – i them.
-Po edhe ky mish është, – më thotë zonja e shtëpisë. Madje e bën supën apo gjellën më të mirë.
-Po, – i them me ironi – Supë me kocka, mos pyet!!
Po na zënë shumë vend edhe në frigorifer. Duken shumë, por mbarohen menjëherë.
-Ngelëm duke brejtë kocka.
-S’ka mish pa koc, – më thotë gruaja – duket se e zbut pak si fjalë se kockat sikur të mbeten në fyt.
-Mishi me koc, por jo koci pa mish! – replikoj.
-Ia heqin fileton pulës apo e zhvesh kasapi tulin e mishit të lopës a viçit dhe pasi ia shet pasanikëve, i thotë popullit, ja urdhëro kocka tani.
-Pjata ime u mbush me kocka, – i them gruas – Nuk ka vend as për gjellë tani.
-Hë se të hedh prapë, – më thotë.
Të bëhen duart gjithë lyrë se kockat s’hahen me pirun dhe pa mbaruar të ngrënit, duhet të ngrihesh t’i lash se pikojnë gjithë kohën. Mirëpo një zakon i vjetër thotë se po i lave duart, mos u kthe më të hash, ke mbaruar punë.
-Një shprehje thotë se burrat janë si qentë, – i them – nuk i hanë kockat, duke aluduar për gjë tjetër.
-I hanë, i hanë, – thotë ajo, – tani i duan më të dobëta.
-Eh supa e kockave, darka e monstrave, – tallem me veten. Apo sjell ndër mend një pikturë të Kolë Idromenos.
Marrë nga Neutrale