Imzot Nikoll Kaçorri,
strategu i “harruem” i pamvarsisë
nga Ardian Preçi
Në nji skaj t’Shqipnisë s’Epërme apo ma mirë me thanë Shqipnisë së harrueme, lind nji djalë, prej nji babe katolik e nji nane myslimane, nji shenjë tjetër i respektit ndërfetar apo ma mirë me thanë ndërfisnor.
Askujt nuk i shkonte n’mend se Nikolla i vogël, jo vetëm q’i do t’merrte pjesë n’punët ma t’mdha t’kombit Shqiptar, por do t’ishte strategu i shpalljes pamvarsisë dhe nënkryetari i qeverisë t’parë Shqiptare.
Mbasi kreu studimet n’Shkodër e jashtë vendit Dom Nikolla kthehet n’atdhe e fillon misionin e tij famullitar. Veprimtaria e tij politike dhe letrare asht e përmasave monumentale. Ai punoi shumë per formimin e nji Shqipnie Europiane. Muer pjesë n’Kongresin e Alfabetit Shqip ku ishte nji ndër figurat vendimtare q’i ndikuen n’zyrtarizimin e gërmave Latine. Ishte pjesë dhe ndihmoi n’kryengritjet e njipasnjishme për pamvarsi, koordinoj ardhjen e Ismail Qemailt në Durrës për ngritjen e flamurit, e mbasi e pa se kishte rrezik, realizoi rrugtimin drejt Vlorës. U emnue Nënkryetar i qeverisë së parë Shqiptare.
Mbas ramjes së qeverisë t’parë e mbas djegies’ shpisë e biblotekes ku kishte pasë nji arkiv t’pasun, prej forcave t’Haxhi Qamilit q’i po e kërkonin me e vra u largue për n’Vienë t’Austrisë ku diq mbas pak vitesh.
U la n’harresë prej regjimit komunist edhe prej 20 vjet qeverisjeje pluraliste. Ky burrë shteti, njeri i letrave dhe i historisë Shqiptare, nji gur ndër ma t’randsishmit e themelimit të Shtetit Shqiptar lihet n’harresë e përbuzet edhe n’demokraci.
Imzot Dom Nikoll Kaçorri ishte me fat t’jashtzakonshëm që vdiq n’Vienë e në ktë mnyrë atij nuk i’a prishën vorrin e as nuk i’a hodhën eshtnat n’lum sikurse Fishtës. Ai u preh hijshëm për dekada n’ato vorre t’Austrisë alpine e dukej sikur prej s’largut dhimbshëm vrojton fatin e vendit t’vet q’i punoi aq fort për t’a afrue drejt Europës, se si po shkonte n’rrugë t’gabueme. Me dhembshuni do t’ketë vrojtue ardhjen e komunizmit, burgosjen e vrasjen e klerikëvet katolikë, shembjen e kishave, prishjen e vorreve, e zhveshjen dhe sakatimin prej identitetit Shqiptar, çashtje për t’cilën ai punoi gjithë jetën, e kishte mision primar t’jetës tij. N’historinë e realizmit socialist, n’asnji libër nuk u shkrue emni i Dom Nikollës, e nxansit nuk e dinin se kush ishte nënkryetari i qeverisë t’parë Shqiptare.
Propaganda e harresës në t’cillën s’bashkut me figura tjera kombtare t’përpunueme mjerisht – mjeshtrisht, punoi me aq “sukses”, saqë nuk asht çudi q’i shumica e Shqiptarvet as q’i i kanë ndigjue emnin Dom Nikollë Kaçorrit.
Kontributi i tij për liri të kombit, shtetformimin e emancipimin, poashtu dhe kontributi i tij në letrat shqipe, jo vetëm u përjashtue, por u shkatrrue. Sa komod do t’ketë kenun Dom Nikolla t’u vrojtue Kazmën e Komunizmit n’punën e tij për Kombin?
“Fali o Zot, se s’dinë se c’ka bajnë” do t’ketë kenë lutja e tij e përditshme.
Por ma n’fund erdh ora q’i nji grup atdhetarësh i’a sollën eshtnat n’vend t’vet Dom Nikollës (e shumë mirë vepruen). Por nji habi e madhe! Asnji dikaster shtetnor, përfshi Ministrinë e Kulturës e krejt spektri politik n’Tiranë nuk u lodhën me i ba nji pritje n’aeroport strategut t’shpalljes’ pamvarsisë Shqiptare. Përkundrazi, eshtnat në nje valixhe i’a hypën nji karrocë e mbas kalimit të doganës, privatisht arritën në ceremoninë e kishës së Shën Luçies.
Dikush shkruajti për kët menefregizëm të turpshëm të autoriteve Shqiptare, dikush bani deklarata politike n’kishë; por shtetit s’i ra n’mend për ceremoni zyrtare – dikush tjetër privatisht tha: “Kush ka kohe me u marr me Dom Nikollën, se kena protesta e antiprotesta, e janë zgjedhjet lokale, q’i po na i bien derës me grushta…”
E harruen kto zoja e zotni (i’u thanshin) se pa at’ Dom Nikollën e do si puna e tij nuk do t’kishte qenë e çuditshme mos me pasun aspak Shqipni sot e ju s’do t’kishit sheshe ku me u ba pshesh me njani-tjetrin.
A mos u zuni frika se mos po u ban ndoj vrejtje, apo ndoj mallkim për politiken anti-kombtare e jo-Europiane q’i po lueni?! Mos u mërzitni se nuk u ban vrejtje, se ai nuk ishte njeriu q’i bante vrejtje, e nuk mallkonte – ai vetem punonte; ai dinte edhe t’epte dorheqje kur principet e tij demokratike, përplaseshin me konjuktura t’vogla n’mendjet oreintaliste t’kohës se at’hershme q’i janë trashigue deri n’ditët tona.
Dom Nikollën pasardhësit e Haxhi Qamilit u munduen t’a plagosin për s’dekunit, t’u e vnue nji karrocë n’aeroport, por nuk i’a mbrritën qëllimit sepse njerëzit si Dom Nikolla nuk plagosen, ato nuk vdesin, e sado q’i t’mundohen për me i vra ato vetëm se shndrisn ma s’shumtit e ngjiten ma nalt në piedestalin e nderuem t’kombit tonë.
Por politika Shqiptare duhet me diftue respekt per figurat e fshime t’kombit tonë gjatë komunizmit, ka ardhun koha q’i çdo gja me shkue n’vend t’vet.
E mos kini frikë se ato nuk çohen prej vorrit me u nxan vendin!
E për me e përfundue; Dom Nikolla erdh aty ku duhet t’ishte prej shumë kohësh e pergjithmonë…
Ai si nji njeri me përmasa monumentale nuk dridhet prej pickimeve t’mendjeve t’vogla n’Shqipni. Ai djali i vogël i Shqipnisë s’Epërme q’i shpenzoj krejt jetën për me ndërtue Shqipninë e lirë e Europiane, fatkeqsisht u la n’harresë bashkë me Shqipninë e Epërme për rreth gati nji shekull. Me nji shprese q’i Haxhi Qamilat modern nuk do t’i prishin vorrin e ri Dom Nikollës, ndoshta shekulli i dytë i shtetit Shqiptar do t’i kthejë syte kah naltsimi i figurave si ajo e Imzot Nikoll Kaçorrit apo vendlindjes tyne Shqipnisë s’Epërme q’i mos t’mbetet ma – Shqipni e harrueme…!
Marrë nga http://libertals.com/imzot-nikoll-kacorri