Katër Poezi dhe shumë humor
nga Meti Fidani
Qepa Bozhgradare
Dikur dë Miras zbrita
që ngaj Nikolica
mbledhur qepët arash
kapica-kapica
Të gjeta dë bashtët
qep’ thurnje kurorë
të kish hipur nuri…
qëndisur me dorë
Selvi kishe shtatin
dhe belin e hollë
qepk’e Bozhigradit
që hahesh si mollë
Shkarazi më puthe
me buzën e vakët
nuk na pan’ Zeranët
s’na pan’ Kollçinakët
Nuk na pa, as goçja
s’na pa, as nëneja
dielli u turpërua
u fsheh, e zu reja
U përkund Devolli
u drodh dë shelgjishtat
në gërshetën tënde
kur m’u pleksën gishtat
Kordhelka e kuqkë
dë dorët me mbeti
leshkat t’u shpalosnë
t’u zhdërdhit gërsheti
çupkë bozhgradare
mos më rri mërzitur
t’i lidh un’ gërshetë
flokt’e shkalafitur
Qepk’e Bozhigradit
balli i mezesë
ta thur un’ gërshetin
më mir’ pe nënesë
Nëpër tufa flokësh
xheç më humbi dora
shih, moj devolleshkë
se ç’gërshet të nxora
Mban mend ç’moshë kishmë
rrotull, të njëzetat
qepët, lam’ pa thurrur
dhe thurmë gërshetat…
E gjeç nga baxhanaku
Fermer kam baxhanakun, i thënçin fermer
kur vilen qershitë, argat mua më merr
të dy mosh’e tretë, ai ca m’i vjetër
por unë nëpër pemë, hip e zbres si ketër
Mbushim arka, shporta, oh sa ka lezet
unë ja marr këngës, baxhua ma pret
por, “krak” krisi dega, s’di se ku u mbajta
u vara kokposhtë, për pak rash’e vajta
Shyqyr që shpëtova, se më ngriu gjaku
por në ditë të ligë, njihet baxhanaku
s’pyeti mos u vrava, shpejt e ndezi sherrin
çuditmë Dvoranin, si Tomi me Xherrin
Zë e vjen vërdallë, çapitet si foka
-Pse ma theve degën, mor’ tu theftë koka!
I del shkumb’ pe goje, e i dridhet dora
-E kam fajin unë, që argat të mora
Gjysmat e qershive, në tok’ po m’i hedh
ke që në mëngjes, më shum’ ha se mbledh
dhe degën ma theve, mblodhe fare pak
s’gjeta një të ri, merrem me ty plak
-Kujt i thua plak, turi tullumbace
në maj të qershisë, shih ngjitem si mace
t’i mbusha tri arka, mor’ katran me bojë
dhe m’u tha dermani, s’futa një në gojë
Ja q’u thye dega, s’desha un’ qyqari
po ty mendja gur, kokë kamenicari
ç’ke që po mallkon, turp si nuk të vjen
një argat si Metin, në Dvoran s’e gjen
Shih si kacavirem, kot ma plase xhanin
për një deg’ qershije, çudite Dvoranin
N’do argat më t’mirë, se Meti Fidanin..
nisu për në xhungël, shko e gjej Tarzanin…
De Shpella Ormanit
Që dë kohë të Zamanit
i thoshnë, “Shpell’e Ormanit
ne fëmijët, kishmë fat
shpella, më e mir’ dë fshat
Kishim gjetur plazh po plazh
fare çveshur, gollogash
për majo, as bëhej fjalë…
ndaj të dalë ku të dalë
Lakuriq, të tërë djemka
nxjerr’ bilbilkat, si kalemka
Po ç’të bënim, ish behar
e na digjte dielli zjarr
dhe kërcenim drejt dë shpellë
kush ndë anët, kush më thellë
zhytu njëri, zhytu tjetri
kush si peshku, kush si ketri
Llokoçitnim këmb’e duar
e këlthitnim të gëzuar
u lëshonim, merrnim dhenë
të shullërçim, lart mbi stenë
s’deshmë çadra, s’deshmë rërë
ishte tona, sten’e tërë
Kur u rritmë u bëmë pleq
u përhapmë, mos më keq
në gjith botën u shpërndamë
pamë dete, plazhe pamë
por, ç’do themi, n’sahat t’xhanit…
“S’ka si Shpella e Ormanit”
Në Divjakë, ra një mushkonjë
N’Rinas, një mushkonj’ u ngrit
bëëzzz e bëzzz, si një shejtan
lart u enjt, u fry, u rrit
dhe na doli aeroplan…
Një mushkonjë u ngjall lugat
bëzz e bëzzz, e bisss e bisss
ju lodh krahu, s’kish takat
dhe dë rërët u qorrollis
Ju thyen brinjët nga pesha
ra të çlodhej në Divjakë
rendni, rendni, bre sylesha
po rënkon mushkonja plakë
rënkonte mushkonj’e vjetër
ngarkoj shum’, mbeti sakat
kishte frik’ se herën tjetër
s’gjente mall, në Lazarat
U bë film, u bë përrallë
veç një zot di të vërtetën
mushkonjën, e zunë të gjallë
pse jo… mish të ngordhur, gjetën
Kaq e pat, dhe kjo mushkonja
mburren, mburren me potere:
Qeveria jonë e zonja
e zë lepurin me qerre
Jo mor jo, sa të jet’ bota
nuk e kapnit, kurrën e kurrës
fat i keq ju shqye rrota
se do zinit lesht’e Currës
Lum si ne, lumi na marrtë
lum për shtet, për qeveri
do na ndrrojn’ emrin në hartë
në Europë, një Kolumbi…