Agimi mori dhenë Skicë nga Lazër Radi
Syni nuk m’shijoi nji qiell ma t’kulluet, zemra nuk pati nji dëshirë ma të madhe, dhe nji kangë ma e lumtun nuk më gufoi prej shpirtit!
Mbramë, qielli më vërente me njimijë sy të hareshëm. Sytë inxhi të qiellit vërshuen mbi mua. Ajo inondatë drite më çmeriti…
Desha të ikja. Çudi me natën! Ajo më ndoqi hap mbas hapi e gjurmë mbas gjurme. E ndjej mirë hijeshinë e natës, por më pëlqen vetëm agimi.
Ah! Nata s’më la të qetë. E ndjeshme, megjithatë ia vuna krahun dhe si dy dashnorë, si dy miq të dashtun u vumë në shëtitje lulishtave qiellore!
Nata m’kaloi asaj fushe Elizè.
Nëpër selvitë e blerta përshkohej nji frymë kumbuese! Nëpër ajër përhapeshin do zana të çuditshëm e nata dukej sikur qeshte…
Unë dhe nata haheshim në heshtje!
Fusha Elizè s’kish të sosun! Dhe nata më tha: “Thueja nji kange o kangëtar!” Kange? Por, oh, kanga s’më doli!
“Këndo”, më tha nata.
Por kanga sì del prej shpirtit s’asht ma kangë. Prandaj heshta. Koha kalonte. Nata më kqyrte me përbuzje.
Më kqyri dhe iku…
S’më erdhi keq për natën…
Prej së largu dukej agimi. Ishte i mrekullueshëm. Flokët e praruem i derdheshin mbi shpatulla. Mbi kokë ndriçonte nji kunorë. Atëherë, nji dëshirë e çuditshme flakëroi tek unë. Nji forcë e mistershme më shtynte t’ia hiqja njat kunorë lavdie… Dhe me t’vërtetë desha ta hiqja. Ia pata zili agimit! Shtriva dorën dhe desha me ia marrë njat kunorë t’artë… dhe t’ia vija vetes mbi krye…
Por agimi mori dhenë!
(Shtypi, shkurt 1939)
Jozef! Më sqaro pak! Kjo skicë e fuqishme është e atij viti (39)!! Shumë e fortë! Sikur ta recitojë Ndriçim XHepa ose e ëma e tij: Të rrëngjethet mishi!!!