Akrepat që na e vjedhin jetën…
nga Gabriela Mujaj
Ora ka shkue plot 02:28. Nuk kam gjumë.
Mbramë vonë mbërrita në Vjenë me nji thes gjana me vedin, me violinën në krah, e dy kile ma shumë, me kujtime të bukura që bana për dy javë dhe me shumë mërzi në shpirt.
Hera e parë që kthehesha në Shqipni pas nji vjeti e gjysë.
S’i kisha provue ma parë këto ndjesi.
Nuk më shqiten për asnji çast sytë e nanës dhe babës kur u falen me mue. Nuk kien veç lot, por pafuqi e mall i pashuem kurrë. Em at asht burrë i fortë, prej atyne malësorëve që e mshefin dhimbjen dhe lotët, por jo dashninë. Me të i kam kujtimet ma të bukura të fëminisë. Edhe këtë herë i ndejta në prehën, si gjithmonë. Më ndihmoi me sistemue e me i fshi pluhnat gjithë librave te biblioteka.
Qe, ora shkoi 02:36, ajo e di që i urrej akrepat e saj që na e vjedhin jetën. Nuk kam gjumë, e marrtë dreqi, nuk më shqiten prej mendjes ato katër duer që më përshëndetshin pa pushim, ata sy të njomun e të trishtë si shelqe prej shinave të dimnit. Më vijnë ndërmend fragmente nga vitet e hershme të fëminisë, kur vijshin mërgimtarët. Në fakt, atëherë nuk e dijsha qi quheshin kështu, mendoja vetëm qi ishin njerëz me fat.
Asokohë, në mendimet e mija njerzit ndaheshin në dy kategori: ata që nuk jetojshin në Shqipni dhe ishin të lumtun e me fat dhe ata që jetojshin në Shqipni dhe ishin fatkeqë… Kujtoj do gra me ruba të bardha qi kjashin te dera e oborrit tue përcjellë fmitë e tyne edhe unë qi tanë jetën kam jetue aty veç me trup, i kqyrsha me qortim. Pleq qi u delte shpirti tue thirrë emna të munguem… nuse qi thinjeshin, tue prit burrat..
Asht ora e 40, nuk kam gjumë.
Më pihet prej venës se babës, më hahet prej bukës së nanës, s’di çka tjetër…
Shkoi e 44, po çohem me pi nji gotë dhe me ndëgjue Lukë Kaçajn. Aj za hyjnor.
Në orën 03.00 të Mëshirës Hyjnore, kam me e dvet statujën e ngrime të Krishtit në kryq, se pse na zgiedhi ne për cirene…
Zot, më nep nji provë se je, dënoi Udhë-dreqnit tanë që e lanë vendin tonë shterpë, pa fëmijë.
Ora shkoi e 1 minut, nuk më shqiten prej syve sytë e tyne të trishtë, si shelqe të lagun prej shinave të dimnit.
Dhe e ftoj Krishtin e Gjetsemanit me ardhë me pi nji gotë me mue.
Aj e njeh aq mirë tisin e trishtit në sy…
Marrë nga Muri i FB, Gabriela Mujaj, 9 janar 2024