Anmiqtë e gjuhës shqipe…
Gjosho Vasia – Mjeshtër i Madh i Humorit
Ka rà hana ndër bajama.
t’bijnë e vet po e thrret e ama,
“Çke moj bij që kjanë e fshanë,
kjanë e fshanë e vetllat vrànë?”
“Kjava e fshava moj lum nana,
se n’Shqipni ka kaq hajvana,
sa drejtora e profesora,
politikë e akademikë
që prap enden me nënbishten,
kur kërkojnë me tallë gegnishten…
Ja për shembull nipi i Rremit,
asht Rashiti i Alidemit,
nji filiz i atij haremit,
ka hy n’shkencë përmes karremit..
Rritè në fshat, diku mbas malit,
gjizë e misër, djalë mbas djalit,
me tri pula e ‘i kasollë,
injorant me dy klasë shkollë,
nji qyqàr deri në dry,
kurrë asfaltin pà me sy…
Po kur “xhaxhi” qiti zànë,
Proletarë eni n’Tiranë,
u nis Rasha me mend t’trasha,
edhe fill e u gjet te “Pasha”.
Me’jherè “Pasha” i preu kërthizën,
edhe tru ia futi prizën,
ia ngarkoj në zemër mnìnë…
“Dhe kur t’bajsh akademinë
me atë mnì me e pà gegninë!
Dije mirë i ç’thotë xhaxh Veri
se gegnishtja, asht si vneri,
asht rreziku që jep kleri.”
Po ti Shiti i Alidemes,
je si ai qeni përfund pemës,
leh sa t’duesh ti m’ata shokë,
por qebesa mbi kët tokë,
kurrë s’mbet shqipja me nji kokë.
Se gegnishten tonë letrare,
Zoti vetë në k’to Altare
e ka vue si gjuhë të parë,
ç’se ka lindë kombi shqiptar.
Kem Buzukun, njat farë zani,
a por Budi e Bogdani,
edhe qinda ka dashtë Zoti,
t’gjithë me vlerë sa Kastrioti,
Ndërsa ju jeni tërthorë,
jeni mjeshtra si gjaksorë,
po n’kulturë jeni kandila,
e do huta’ e do trishtila,
jeni t’gjithë Haxhi Qamila…
Ti Rashit shumë simpatik
porsi sorrë e varun n’fik,
por nuk je akademik,
për shqiptarët je anmik,
je vampir antipatik,
për kulturën anemik…
1993