Ata ishin katër… tregim nga Mira Vl…
Ata ishin katër… Një stërgjyshe, dy gjyshër dhe Ai.
Ata ishin katër… dhe erdhën nga ai vend i largët verior, për të rigjetur shtratin e fijeve të tyre gjenetike, për t’iu përgjigjur asaj thirrjeje të pandijshme të brendshme, që e dëgjon veç ai që është larguar nga vendlindja…
Ata ishin katër… dhe u kthyen për të rivendosur paqen me detin, me diellin dhe me shpirtin…
Ai ishte pothuajse moshatar me tim bir. Ishte i zbehtë, me ngjyrë të çelët, me lëkurë pothuaj transparente, me quka të mrekullueshme mbi hundë dhe faqe, me gishta të hollë e delikatë, me flokë të drejtë që i derdheshin mbi sytë kafe të çelur, dhe me një shkëlqim sysh inteligjent e depërtues.
Pothuaj llafazan, pothuaj i llastuar, pothuaj i bukur, por gjithsesi i mrekullueshëm.
Fati e solli, për pak kohë të jetonim shumë pranë…
Në njerën prej ditëve i kisha të dy, Atë dhe tim bir përdore dhe po ktheheshim nga shetitja. Saktësisht, Ai i kapur në dorën time të djathtë, ndërsa im bir në të majtën.
Ec e luaj… ec e trego përralla… ec e fol për detin, për zogjtë, për retë, për pemët…
Papritur, im bir filloi të më bënte pyetje të pafundme e të njëpasnjëshme…
-Mà… do ma blesh atë zetorin?
-Mà… do na çosh prap nesër tek parku?
-Mà… do na bësh petulla?
-Mà… kur do ma blesh atë topin blu?
-Mà… nesër do na bësh prap xhiro me motorr?
-Mà… po kasetën me Tomin dhe Xherrin e bleve?
-Mà… Mà… Mà… Mà… dhe nuk priste as përgjigje, po më bombardonte me pyetjen e rradhës…
Dora e majtë po më lëkundej si lavjerrës nga lëvizjet e shumta dhe përdredhjet e tim biri, ndërsa e djathta, ishte e qetë, e patrazuar, e heshtur, mendimtare…
Kur, në një nga pauzat e vogla midis breshërisë së pyetjeve të tim biri, dora ime e djathtë ndjeu një shtrëngim të vogël, aq sa mund të shtrëngonte dora e brishtë e një katërvjeçari.
Pak heshtje… dhe
-Teta Mira, edhe unë kam mami…
Ç’ishte ky zë?! Nga erdhi?… Nga telat mbi shtylla elektrike?… Nga lëkundja e gjetheve?!
Nga fryma e erës…? Pëshpëriste asfalti…? Zogjtë? …apo lojra të mendimit… Por dy sy shpues e përvëlues nga e djathta ime, dhe ajo dorë e vogël brenda grushtit tim, mjaftuan për të ndjerë pezmin… M’u mbajt fryma…
Vetëm për disa fraksione të sekondës, më duhej të vendosja se ç’duhej të bëja. Dhe në kësi rastesh, s’ke mundësi e as kohë për të bërë analiza apo të mendosh… Vetëm instikti i nënës dhe ndjeshmëria mund të më nxirrnin nga ajo situatë e nderë. Më duhej të veproja, ndërsa ndjeja shikimin e tij të ethshëm mbi mua.
Shtrëngova fort të dyja duart e tyre të vogla dhe u ula me gjunjë mbi asfalt, pa arritur t’i ndjeja guriçkat e vogla të rrugës, që po më çponin… i shtrëngova të dy fort në kraharorin tim. Më duhej kohë… kohë… Pastaj i ndaj, e duke i larguar pak nga vetja, kthehem nga im bir:
-Ti nuk i’a ke parë mamin, se ajo është në Greqi, por a e di sa e bukur që është?
Dhe kthehem nga Ai, duke ia shtrënguar dorën fort…
-Unë e kam parë. E kam parë në fotografi dhe jam habitur nga bukuria e saj. Dhe ti, moj dritë e vogël, i ngjan shumë asaj…
Nuk mund ta përshkruaj… nuk i gjej dot fjalët për ta dëshmuar shkëlqimin e ethshëm të atyre syve të vegjël… nuk gjej dot fjalë të tregoj se si ia hodhi krenarisht shikimin tim biri… dhe sytë e tij në atë çast ishin vetëm burim i një drite lëbyrëse… përvëluese!
U ngrita dhe me duart e tyre shtrënguar në duart e mia, vazhduam rrugën në heshtje…
Një fllad i hollë, (oh, sa më duhej ato çaste) i vuri në lëvizje gjithë gjethet e plepave, që gjallonin aty anës rrugës. Dy re të vogla të bardha, po luanin me njera-tjetrën, mbi kokat tona… Diku larg, dëgjoheshin zëra gazmorë fëmijësh që luanin me top. Rruga ishte e qetë dhe dëgjoheshin vetëm hapat tanë dhe ata zëra të largët, të largët… si për të na kujtuar, se gjithshka përreth vazhdonte me at ritmin e saj të zakonshëm…
Nuk di të them se ç’ndodhi në mendjet e tyre të njoma ato çaste, veç unë ndjeja shtrëngimin e duarve të tyre në duart e mia, ndjeja peshën e heshtjes, ndjeja lodhjen e ditëve, që filluan të rëndojnë edhe mbi kokat e këtyre krijesave të mrekullueshme, që po rriteshin ngadalë, nën trysninë që anormalisht, na dukej e zakonshme…
Arritëm te kthesa, nga ku vetëm 50 metra na ndanin nga shtepia. Ngrita kokën lart, u mbusha fort me frymë dhe në përpjekje për të depërtuar thellësinë e pafundme të hapësirës së kaltër, që rëndonte mbi ne, kërkoja diçka të pazgjidhshme, të pamundur, ndoshta të ëndërrt. Kërkoja të gjeja, të harroja apo të zgjidhja e të kuptoja… Por kjo ishte e pamundur… Dhe bëra të vetmen gjë që më kish mësuar udhëtimi im: ”Harro, harro qa ta shmangësh thërmimin…!” Ula sytë dhe i pashë, ashtu të tulatur e të heshtur, te vegjël e të pafajshëm, të mrekullueshëm e të kristaltë…
Më erdhi t’i rrëmbeja e t’i kaperdija (une jam koha, që ha fëmijet e vet…), veç t’ua hiqja nga fytyrat atë pamje burrash të vegjël.
Ua lëshova duart, u ktheva me vrull përballë tyre dhe duke qeshur u thashë:
-Pa zbritur nga trotuari, kush arrin i pari tek hyrja, ka akulloren më të madhe. Nisuuu…
Vrapova vetë e para… dhe ata, si dy zogj të vegjël cicërinin me njeri-tjetrin: “na i kaloi… na i kaloi…!”
Dhjete metrat e fundit bëra sikur u lodha shumë dhe ngadalsova vrapin, duke i lënë të kalonin përpara. Ata kaluan dhe të lumtur filluan të bërtisnin, ashtu duke u kapur përdore, e duke harruar rivalitetin mes tyre, për akulloren më të madhe. Në fytyrën e tyre ndjehej lumturia, ajo lumturi që vetëm fëmijëria mund ta prodhojë…
***
Ai tashmë është rritur, është në prag të vigjiljes së tij të 22-të, dhe jeton i lumtur diku larg, shumë larg, së bashku me të atin poet.
Ndërsa unë, prita që Atij t’i forcoheshin shpatullat, për ta shkarkuar kët ndjeshmëri vibruese nga shpatullat e mia.
Të dua shumë…
Gëzuar ditëlindjen, o dritë e bukur…!
24 janar 2014