Ata s’i përkasin cilësive të njeriut, as vlerave ku unë bëj pjesë
Kantautori italian Franco Battiato
Përgatiti në shqip Andrit Spahiu
Publikime për kulturën, personalitete të muzikës
Më shihni, ndihem mirë me veten time.
Jetoj në këtë vend të mrekullueshëm, në skajet e Mongibello, (Sicilia).
Nga pjesa pamore e kopshtit tim, vëzhgoj qiellin, detin, tymin prej vullkanit të malit të Etnës, vështroj retë, zogjtë, trandafilat, zymbylat, dy palma të mëdha, një pus të vjetër e të lashtë.
Një oaz i vërtetë.
Pastaj për fat të keq, kur hyj në studion time dhe ndez televizorin për të dëgjuar lajme, se çfarë ndodh, në gjithë secilën herë është një traumë.
Më duket sikur të kisha një qark elektronik që shkon në bllokim, për padrejtësinë, për gënjeshtrën, për shtirjen etj.
Në të parë të disa personazheve, më vjen një dëshirë për të shtrënguar kryqin dhe të marr hudhrën për të ushtruar praktikën e detoksifikimit nga e Keqja.
Ka një ndryshim, një pësim antropologjik në natyrën njerzore, duken si njerëz por nuk i përkasin qënjeve njerëzore në atë kuptim të mirfilltë, të paktën për atë çka kuptojmë ne: trupi, arsyeja dhe shpirti.
Kur unë i vëzhgoj duke lëvizur të rrethuar me truproja, me duken që janë për t’i grushtuar, ndëshkuar dhe kam dëshirë ta ndryshoj këtë lloj specie, për ta abdikuar, lënë këtë lloj tipi njerëzor.
Ka një sasi të madhe të personazheve që unë i ndjej si të huaj për veten time e për se si duhet të jenë vlerat, dhe këto që i them është në të drejtën time si qytetar që të pohoj atë çka dua të them: nuk i përkrah, nuk i respektoj për atë që thonë dhe çfarë janë.
Nuk i përkasin cilësive të njeriut, as atyre vlerave ku bëj pjesë unë.
E duke qenë se unë jam një këngëtar, herë pas here vë në veprim mundësitë e mia për të thënë atë që unë ndjej.
***
“Vede, sto bene con me stesso. Vivo in questo posto meraviglioso sulle pendici del Mongibello. Dalla veranda del mio giardino osservo il cielo, il mare, i fumi dell’Etna, le nuvole, gli uccelli, le rose, i gelsomini, due grandi palme, un pozzo antico. Un’oasi. Poi purtroppo rientro nello studio e accendo la tv per il telegiornale: ogni volta è un trauma.
Ho un chip elettronico interiore che va in tilt per le ingiustizie e le menzogne. Alla vista di certi personaggi, mi vien voglia di impugnare la croce e l’aglio per esorcizzarli. C’è un mutamento antropologico, sembrano uomini, ma non appartengono al genere umano, almeno come lo intendiamo noi: corpo, ragione e anima.
Quando li osservo muoversi circondati da guardie del corpo, li trovo ripugnanti e mi vien voglia di cambiare razza, di abdicare dal genere umano. C’è una gran quantità di personaggi che sento estranei a me ed è mio diritto di cittadino dirlo: non li stimo, non li rispetto per quel che dicono e sono. Non appartengono all’umanità a cui appartengo io. E, siccome faccio il cantante, ogni tanto uso il mio strumento per dire ciò che sento”.
Franco Battiato
Marrë nga Muri i FB, Andrit Spahiu, 4 dhjetor 2023