Ky vend, do të ketë gjithnjë poetë që do ta duan shumë atë,
jo pse ai i ka nderuar a respektuar ata,
po pse ata luftuan e s’e mësuan dot këtë vend të dojë e të respektojë
pikërisht ata që e deshën dhe e duan me t’vërtetë atë…
Dhe ja, mbrrin një çast i thellë dhimbjeje
kur këta poetë e vetshpallin vdekjen në të gjallët e tyre.
Ata bëhen heshtësit më të mëdhenj të vuajtjes më të madhe…
dhe Fatos Arapi është pikërisht një prej tyre!
jozef radi, tetor 2017
Atdheu është dhimbje
cikël poetik nga Fatos Arapi
Fitues i çmimit Kurora e Artë, Strugë – 2008
Atdheu është dhimbje
Atdheu është dhimbje, është dhimbje.
Një prill i pikëlluar në shpirt.
Atdheu është kryqi, është kryqi,
E mban – dhe të mban – në shpirt.
Atdheu është toka e premtuar.
Ti shkel si një zot dhe s’e ke nën këmbë.
Atdheu s’ka fjalë, ka sy të trishtuar,
Vdes dashuria në dashuri që të çmend.
Atdheu është buka e uritur,
Të ikën nga duart e dot nuk e ngop.
Ëndërr dhe ankth dhe shpresë e sfilitur,
Me sytë në errësirë vetveten kërkon.
Atdheu është varr i hapur, është varr.
Një jetë drejt tij shkon me besë që bind.
Në një pikë loti mbyt lotin fatvrarë,
Në një pikë loti lirinë e lind.
Atdheu yt i vogli, i vogli,
ai hyjnori i pavdekshmi – loti.
Tirana
Shpresat kanë sy tragjedie në Tiranë.
Tirana të vret në Tiranë.
Në Tiranë dy gjëra qajnë:
Mimozat dhe unë.
Prej mërzie zogjtë në qiellin e Tiranës.
Dhe mua më pushton mendimi:
Si do të bëja unë pa Tiranën?
Unë ngjesh këmbën në Paris, –
po s’është shpirti shkretan i Tiranës;
unë e kërkoj në Berlin, –
po s’është fryma zeshkane, e dafintë e Tiranës.
Tjetër muzgu
dhe tjetër bukureza – Tiranë.
Ditëve të mia të pabesa,
Në gjoks u vara talisman Tiranën;
çdo mëngjes unë shkoj
t’i them Zotit: Tungjatjeta!
Kjo ndodhte në Madrid: unë flija,
e Tirana më përralliste diçka te koka…
E ato që më thoshte Tirana,
unë i shihja në ëndërr.
E nuk doja të zgjohesha.
.
Si s’të desha pak më shumë
Unë e desha përtej vdekjes,
ashtu dashurova unë.
Edhe prap s’ia fal dot vetes:
si s’e desha pak më shumë…
Pak më shumë ku shpirti thyhet.
t’i them ndarjes: – Prit, ca pak…
Të gënjejmë mallin që s’shuhet,
kujtimin të gënjejmë pak.
Përtej vdekjes, përtej botëve,
atje ku nis “ca pak” tjetër, –
Asaj që më rri mes Zotave:
“Si s’të desha pak më tepër…”
Ku është Kaini
Mbrëmë në rrugën e ngushtë tiranase
takova Abelin gulçues që pyeste:
-Ku është Kaini?
Se unë – thoshte Abeli – duhet të vdes,
patjetër duhet të vdes.
A e ke parë Kainin?
Në fushën e errët të gjakut
mbijnë dhe ecin ullinjtë.
Dhe ti më lëshon ndër duar
vdekjen tënde që thërret:
Ku është Kaini?
.
Karont nuk ka…
Si të kthehem prapa kur udhën s’e di?
Prej pikëllimi lumi buçitës i natës
e unë rrah brigjet e errëta këtu.
Akeronti rrjedh, po Karont nuk ka.
Tregomë një va ku të kaloj.
Ti i njeh guvat dhe vorbullat e frikshme.
Tregomë një va vëllai im,
ku të kaloj Akerontin
dhe të arrij.
Akeronti rrjedh, po Karont nuk ka.
Mashtrojnë horizontet
Mashtrojnë horizontet në detin e hiçëve.
Kujtesat përmbysen në detin e hiçëve.
Anija shkallmuar mes dallgëve të hiçëve.
Humnerë nën humnerë tek unë,
Një S.O.S. ndizet-shuhet:
Shpëtoni
Shpirtrat
e hiçëve.
1991
.
Ti do vish
Ti do vish e dashur, si s’do vish?
Kur e di se unë ty të pres
duke ndjer’ frymëmarrjen e vetë mbrëmjes,
duke ndjer’ frymëmarrjen e vetë pritjes,
duke ndjer’ frymëmarrjen e vetmisë.
Ti do vish e dashur, si s’do vish?
Kur e di që unë po të mundnja,
rreth vetvetes rruzullin do vërtitnja,
si një portokall’ në dorën time,
të rrjedhë koha shpejt
e ti të vish…
1962
.
Trishtimi më braktisi i fundit
Pa diellin muzgor të trishtimit në sy.
Tani kot pret zemra të ulet zogu
dhe ajo të ndjejë pickimin e thonjve të tij.
Pulëbardhë e vrarë… po isha unë deti
që të përkundte në gji.
Trishtimi më niste udhëve pafund
të kërkoja ty e dashura ime.
Asnjë perëndi lufte nuk më mundte dot,
sepse unë isha i trishtuar për ty.
Tani, si të rrokem unë
me xhelatët e dashurive të mija?
Trishtimi më braktisi i fundit,
Dhe unë u munda.
“Gloria victis” -“Lavdi humbësve”
Sepse jemi ne humbësit e mëdhenj.
Artin e shkëlqyer të humbjes
ne e kemi ngritur në fat.
Sepse ne, vetëm ne, dimë të gabojmë.
Ne gabojmë në miqësi, dhe humbasim.
Ne gabojmë në dashuri, dhe humbasim.
Ne gabojmë në shpresat tona, dhe humbasim.
Zaret e bardhë të fateve tona
ne i hedhim para – e vazhdojmë t’i hedhim
edhe mbasi ta kemi kaluar Rubikonin.
Të gjithë na kanë faj dhe askush:
Të tjerët vetëm fitojnë,
ndërsa ne jemi popull humbës
i humbjeve të mëdha. Zemra jonë
është një mollë e artë dhimbjeje.
Nuk duam të njohim pushtetin e errët të smirës
dhe gabojmë; nuk e njohim
lakminë akrep të pushtetit, dhe gabojmë.
Sepse ne – vetëm ne! – dimë të gabojmë.
Këmbët tona të zbathura janë ato gjethe vjeshte
që bien dhe ecin në rrugë; shpirti ynë
është prej lënde të brymtë trishtimi,
të gjithë mund ta vrasin.
Të tjerët jo, ata janë fitonjës të përjetshëm,
ata s’humbasin kurrë, sepse
kurrë nuk gabojnë.
Ndërsa ne gabojmë – ashtu siç dimë vetëm ne!
Artin e shkëlqyer të humbjes
ne e kemi ngritur në fat.
Dhe i kemi kthyer krahët lavdisë fitonjëse.
Ne njohim vetëm lavdinë e popullit
të humbjeve të mëdha. Sepse ne
– po, vetëm ne! –
jemi të vërtetë.
1997
.
E unë buzëqesh
Shkel në moskohë. Më çahen buzët,
thith gjakun me gjuhë.
I bëj shenjë të ardhmes, – ajo
mbulon sytë me dorë.
Jam i tëri hutim,
e di: vdekja s’harron kurrë pikëtakimet.
Moskoha rrënqethet tek unë.
E unë buzëqesh duke rrufitur gjakun
e hidhur të njeriut.
.
Marrë nga “Albania” 25 Gusht 2008