Blushi, Nosi dhe gabimet e së shkuarës
që fatkeqësisht nuk bëhen mësim
nga Mërgim Korça
“Çdo revolucion avullon
duke lënë nga pas
vetëm baltovinën e një burokracie të re!”
Franz Kafka
Me shumë keqardhje e me dhimbje shpirtërore, nuk i shmangem dot pa ia thënë lexuesit një të vërtet’e cila ësht’e praníshme në mesin tonë, të shqiptarëve që ndodhemi mijëra e mijëra kilometra larg Atdheut tonë, Shqipërisë së dashur: Janë shumë, fatkeqësisht të panumërt, bashkatdhetarët tanë të cilët nuk duan t’ia dijnë më për lajmet nga vendi ynë. Në fakt një realitet tejet i hidhur ky, në parim, apo jo? Mirëpo çdo qëndrim e ka edhe arsyen, të drejt’apo jo, të një qëndrimi të tillë. Vijm’ edhe e ngushtojmë rrethin. As largimet masive nga vendi, gjithashtu as edhe njoftimet lidhur me përfshirjen në rrjetet e trafikimit të drogës të bashkatdhetarëve të mij, as edhe ai korrupsjon në stil të gjerë q’e ka përfshirë vendin, nuk kanë arritur deri më sot të më bëjnë… të mos t’i ndjek të rejat e vendit tim nëpërmjet internetit. Mirëpo, dy ditë të shkuara, u lëkunda edhe unë. Si një tërmet i shfaqur befasisht por me tronditje të thella e të fuqishme, më doli para syve, (tek lexoja shtypin shqiptar), pohimi i një personi të cilin… ah, sa do të kisha dashur të kishte qen’i papërfillshëm nga ana e ime, teksa z. Ben Blushi shfaqte shpresën se sa do të lumturohej ai në qoftë se qytetarët elbasanas do ta rrëzonin, (ai thotë “bustin”), shtatoren e Lef Nosit si kolaboracionist! Shtysa e parë qé ta fikja kompiuterin e të bashkohesha edhe unë me bashkatdhetárët e mij të tjerë që nuk donin më t’i ndiqnin lajmet nga vendi ynë. Dhe ashtu bëra! Mirëpo e gjithë dita më shkoi … me mendjen tek deklarata e z. Ben Blushi! Ngado që vërtitesha, herë mendja më fluturonte dhe më shkonte tek ngjarja e shtat’a tetë viteve të shkuara kur Kryetarja e Parlamentit, znj. Jozefina Topalli, i propozoi Presidentit z. Bamir Topi të dekoroheshin me urdhërin e Skënderbeut pesë Atdhetárë të shquar, (tre prej të cilëve bashkënënshkrues të Dokumentit të Mëvehtësísë, kurse dy të tjerët, edhe ata personalitete me një të kaluar tejet të përkushtuar ndaj Atdheut si edhe Çështjes Kombëtare), në një kohë që atbotë deputeti z. Ben Blushi mbajti një qëndrim skajshëm të pa respekt për nga forma, por edhe të mbështetur në argumenta sipas tij që, të krahasuar me përgatitjen nga ana kulturore si edhe horizontin që unë mendoja se duhej të kishte ai deputet, më lanë asokohe shumë për të dëshiruar lidhur me të! Mirëpo ke parë që ajo ngjarje thuajse e mbuluar nga tísi i harresës, erdhi e doli në sipërfaqe vrullshëm tek lexoja pohimin e fundit të z. Blushi! E ndjeva qartë se nuk mund të qëndroja indiferent. I lexova si letrën e dërguar z. Mustafa Greblleshit nga ana e shkrimtarit e studiuesit Dhimitër Pasko; me shumë vëmendje e lexova analizën kritike të profesorit Romeo Gurakuqi; i lexova jo pa vëmendje se ç’shkruhej në shtypin e përditshëm shqiptar se cilat qenë shtysat që e nxisnin z. B. Blushi të mbante një qëndrim aq skajshëm mbështetës të luftës kllasave lidhur me atdhetarin e skajshëm Lef Nosin sa që ai njësohet me mendimin se si shtatorja e Lef Nosit duhej tërhequr zvarrë, etj. etj. Të gjitha këto më detyruan të mos heq dorë nga ndjekja e lajmeve rreth zhvillimeve në vendin tonë dhe ta jap edhe unë mendimin tim modest lidhur me pozicionimin e zotit Ben Blushi.
Në parim e shikoj shquar se si pavarësisht se zoti B. Blushi fill mbas shkërmoqjes së diktaturës në vendin tonë u transformua në një demokrat të flaktë, me këtë pozicionim të tijin të fundit e shikoj qartë se tek ai ka pasë zënë vend thellë ideologjija komuniste dhe se mendja e tij vazhdon dhe ësht’e pushtuar akoma nga propaganda komuniste dhe kundrakombëtare e ish P.K.Sh e në vazhdim edhe nga ajo e ish P.P.Sh. Për këtë, duke u munduar të mos zgjatem aspak as me ngjarje dhe as me zhvillime të kaluara, do të mundohem në mënyrë sa më të përqëndruar të vendos disa piketa kryesore me të cilat të ndriçohet rruga e zhvillimeve historike e doemos përqëndruar kjo pastaj konkretisht tek qëndrimet në vazhdim të vetë personalitetit të Lef Nosit, të na shërbejë ta ndajmë shapin nga sheqeri.
Është fakt historik i pakundërshtueshëm pakti sa i poshtër edhe djallëzor Molotov-Ribbentrop i 23 gushtit 1939! Apo jo? Stalini shkarkoi nga detyra e ministrit të Punëve të Jashtëme Litvinovin, (hebré rus), duke e zëvëndësuar me Molotovin, që mos ta prekte fare në sedër udhëheqësin nazist Adolf Hitlerin. Vetë ai “pakt”, i gjykuar nga lartësit’e vitit 2015, e nderon vallë udhëheqësin e B.S. pa u shtrirë e të flasim për dhjetramijëra komunistë gjermanë si edhe austriakë që, duke i dorëzur ata me këtë rast qenë “haraçi” q’i pagoi Stalini Hitlerit?!
Prandaj thelbi i problemeve duhet gjurmuar në dokumentat kohore arkivore. Hedhja dritë mbi ta dhe nga ana tjetër edhe interpretimi i tyre, padyshim që na udhëheqin përgjatë hullísë historisë për të dhënë gjykime të paanëshme. Vazhdojmë më tutje.
E krijuan P. K. Shqiptare Dushan Mugosha me Miladin Popoviçin. Kësisoji kjo u fut totalisht në dorën e tyre duke e caktuar, (jo zgjedhur – M.K.), Enver Hoxhën si Sekretar provizor të P.K.Sh. Kryetarët dhe n/kryetarët e grupeve komuniste, që u shkrinë për ta formuar Partinë Komuniste Shqiptare, u lanë jashtë Komitetit Qendror Provizor me pretekstin të mos ushtronin ndikime sipas pikëpamjeve të grupeve të ndërsjellë. Kësisoji dy jugosllavët arritën ta nxisnin partin’e porsaformuar ta ndizte luftën civile mes forcave që aderuan me të, kundra forcave nacionaliste që bënin kompromise si edhe kolaboracionizëm e kësisoji, përmes një propagande djallëzore arritën ta përçanin edhe nacionalizmën shqiptare dhe i a ndezën mendjen popullit kundra nacionalistëve të mirëfilltë që duke sakrifikuar veten, prestigjin si edhe të kaluarën e tyre personale, bënë kompromise me okupatorin italo-gjerman me objektiv të tyre madhor interesat kombëtare! E këta i emërtuan tradhëtarë, kompromisaxhinj e kolaboracionistë të shitur tek armiku!(?) Duke i nxitur si edhe organizuar veprimet tamam terroriste të njësiteve edhe çetave arritën që me taktikën godite armikun edhe ik, pushtuesi gjerman të zhdukte e të asgjësonte fshatra të tërë e kësisoji pjesa e popullatës fshatare që shpëtonte i mbushte radhët e ushtrisë së quajtur partizane.
Kështu, me të mbaruar lufta, situatën si edhe pushtetin e mori në dorë P. K. Shqiptare e cila, duke pasë qenë krijesë servile e P. K. Jugosllave, zbatoi pa i u dridhur qerpiku politikën projugosllave duke e detyruar popullin shqiptar kësisoji të kryente harakirin e tij!
Sa për ilustrim po sjellim vetëm tre fakte dokumentimi i të cilëve hetohet fare lehtë, dhe që flasin qartë si e zhvilloi kolaboracionizmin P. Komuniste Shqiptare:
-Në muajin korrik të vitit 1946 u mbajt mbledhja e Kuvendit të Serbisë ku u miratua aneksimi i Kosovës Jugosllavisë Federale.
Në muajin gusht të vitit 1946, vetëm një muaj mbas aneksimit të Kosovës, u zhvillua në Paris Konferenca e Paqës. Atje delegacionit tonë i u drejtuan disa pyetje sa i takonte qëndrimit të Shqipërisë ndaj atij aneksimi. Lidhur me këtë ju ftoj ta gjeni e ta lexoni fjalimin e Enver Hoxhës mbajtur në Konferencën e Paqës në Paris, ku ai thotë shprehimisht: “Ne nuk kemi pretendime ndaj aleatit tonë Jugosllavi”. (Enver Hoxha, fjalimi orgjinal mbajtur nga E. Hoxha në Konferencen e Paqes në Paris, A.Q.Sh.).
Më 15 dhjetor 1946, u zhvillua mbledhja e Byrosë Politike të Komitetit Qëndror. Sipas proces-verbalit të mbledhjes që gjendet në dokumentat e ish Arkivit të KQ te P.P.Sh., gjatë fjalës së tij Enver Hoxha në atë mbledhje ka thënë “Disa anëtarë partie duan të filozofojnë se mos thotë populli ç’bëtë me Kosovën… Ne do të ua spjegojmë, kush nuk na kupton, ne do t’i luftojmë”. Në këtë atmosferë, me urdhërin e vetë E. Hoxhës i u dorëzuan vëllezërve si edhe drejtësisë jugosllave një varg patriotësh shqiptarë si patrioti dhe gjuhëtari i shquar prof. Selman Riza, i nipi i Bajram Currit, Shaqir Curri e të tjerë që të gjykoheshin e të dënoheshin prej jugosllavëve.
Dhe kulmin e trishtimit e përbën fjala e diktatorit Enver Hoxha në mbledhjen e Byrosë Politike të K.Q.P.K.Sh. të 15 dhjetorit të vitit 1947, ku ai qé shprehur si vijon: “…Duhet ta fitojmë kohën e humbur e të bëjmë sa më shpejtë bashkimin DE FACTO të Shqipërisë me Jugosllavinë në të gjitha fushat, (parti, ekonomi, ushtri, etj.), se Shqipëria nuk mund të qëndrojë si shtet i pavarur dhe aq më pak të ndërtojë Socializmin, pa u bashkuar me Jugosllavinë…!”.
Kurse neve sot, besoj se edhe zoti Blushi e pranon, se nuk na mbetet gjë tjetër por të pohojmë se sa të trishtë këta qëndrime kolaboracioniste thellësisht antikombëtare.
Vijmë tashti dhe e ngushtojmë rrethin duke sjellur konkretisht disa fakte nga jeta e të nderuarit Lef Nosi të cilët, po nuk i dijtën zoti Ben Blushi me shokë do të gëzoheshim, ndërsa në të kundërtën, po t’i kenë ditur e… megjithatë këmbëngulin që shtatorja e atdhetarit të madh Lef Nosit duhet të tërhiqet zvarr’e të përmbyset, prap nuk mërzitemi sepse së paku do t’i vlerësojë lexuesi i ndershëm dhe i paanshëm!
Në vitin 1908, arrestohet në Shkodër nga turqit dhe dënohet me vdekje atdhetári i shquar Dervish Hima. Atëbotë atdhetári tjetër, po aq i shquar Lef Nosi, i dërgon dy herë letra urgjente Fan Nolit në Boston që të ndërhynte mundësisht në emrin e shqiptarëve të kolonísë atjeshme për t’ia shpëtuar jetën Dervish Himës, atdhetárit i cili kishte bërë aq shumë lidhur me Lëvizjen Kombëtare Shqiptare. Pa u zgjatur ja edhe përgjigja që Fan Noli ia drejton Lef Nosit: “I nderçim vëlla. I mora letrat tuaja prej Londre si edhe një postale… Njëditëzaj, né të Bostonit bëmë një mbledhje për të dërguar një delegat në Stamboll dhe zgjodhëm zotin Peci. Protestuam edhe për serën e Dervish Himës që e zunë dhe e dënuan me vdekje në Shkodër”. (Arkivi Qendror i shtetit -Tiranë. Fondi – Fan Noli, dosja 14 ).
Vazhdojmë me një ngjarje të shënuar të historísë popullit tonë, me Kongresin e Manastirit. Lef Nosi qé jo vetëm pjesëmarrës në Kongresin e Manastirit, (pavarësisht se pa të drejtë vote), por praktikisht ai qé edhe njeri nga frymëzuesit e atij Kongresi lidhur me gjuhën e shkruar shqipe! Po i sjellim lexuesit një kalim botuar në gazetën Liria e cila botohej në Selanik. Ja edhe teksti i cili flet për veprimtarín’e atdhetarit Lef Nosi: “U hap një mësonjtore nate dhe mësimet po jepen rregullisht. Mësimet e natës janë këto: mësim gjuhe, histori, dhe shkronjë, letër-këmbim e cila mësohet prej z.Lef Nosi…!” (Gazeta “Liria “ nr. 23, datë 3 janar 1909 ).
Shikoni se ç’dëshmí e vyer gjendet në arkivat tona lidhur me Lef Nosin, por që pjellat e diktaturës si edhe shtrembëruesit e historisë ose nuk e dijnë ose bëjnë sikur nuk e dijnë:
“Nga Selaniku muarrëm një letër ku na thuhej se zoti Lef Nosi, që qé dënuar e dërguar në Bursë, u lirua prej qeverisë dhe shkoi në Elbasan. Gëzohem tepër për këtë sihariq të mirë, që qeveria njohu pafajsinë e këtij mëmëdhetari të vërtetë”.(Gazeta “Liri e Shqipërisë “ nr.3, Sofje,31 mars 1911 )”. E tani po i paraqesim z. Ben Blushi edhe një tjetër dokument arkivi i cili duhet ta detyrojë z. Blushi, nëqoftëse ësht’i ndershëm, të kërkojë falje publikisht për sa ka deklaruar rreth Personalitetit Madhor Shqiptar, z. Lef Nosi, duke pohuar se ato që ka thënë kanë qenë pasoj’e mosdijes nga ana e tij e dokumentave zyrtare por i prirë vetëm nga ç’kishte dëgjuar nga propaganda komuniste!
Përgjat këtij shtegu dua t’ia bëj me dije zotit Blushi se pikërisht ata që u quajtën kolaboracionistë, falë bashkëpunimit me forcat madhore q’e kishin pushtuar vendin tonë e të cilave çetat nacionalçlirimtare nuk ishin në gjendje t’ua ndryshonin asfare drejtimin që ata i kishin vënë vetes për të marrë, u shpëtuan mijëra jetë shqiptarësh, u ruajtën fshatra e qytete pa u djegur! Janë të pafund vendime si edhe urdhëra të Regjencës të nënshkruar nga Kryetari i Këshillit të Naltë të Regjencës, z. Lef Nosi, ku lexuesi i paanshëm do të gjejë gjurmët që ka lënë ai atdhetari i shquar elbasanas si edhe i të gjithë Shqipërisë! Ja pra edhe njeri nga vendimet të cilët uroj nga zemra që z. Ben Blushi mos ta ketë ditur se… në të kundërtën as që do ta kisha marrë mundimin t’ia paraqisja: “Vendim datë 22-10-1943. Neni 1. Vendimet e Asamblesë me 12 prill 1939, mbasi ajo nuk përfaqson vullnetin e lartë të popullit shqiptar, janë të rrëzuem. Për pasojë bashkimi i Kunorës sëë Shqipërisë, me të Mbretnis Italiane, në personin e Mbretit të Italis, Viktor Emanuel i III dhe trashigimtarëve të tij, mbetet pa fuqi…
Neni 2. Të gjithë ligjet dekret ligjet, dekretet dhe regulloret të promulgueme prej datës 7 prill 1939 deri më 14 shtator 1943, mbeten në fuqi, veç atyne që abrogohen ose nuk pajtohen me frymën e vendimeve të Kuvendit Kombëtar. Qeverija ngarkohet që brenda dy muejve, të shqyrtojë të gjitha ligjet, dekretligjet, dekretet dhe rregulloret që përmendëm ma nalt dhe t’abrogojë ata që nuk pajtohen me interesat e nalta të shtetit…
Kryetari Lef Nosi. (Gazeta Zyrtare shqiptare, nr. 106, datë 23 tetor 1943).
Lef Nosi, pikërisht për të gjitha meritat e tija të vyera në të mirën e Shqipërisë, u pushkatua nga komunistat me 20 shkurt të vitit 1946.
Do ta mbyll këtë shkrim me një dëshmí e cila është nga më të fundit sepse e lëshuar mbas shkërmoqjes së diktaturës komuniste nga një hebré i strehuar, e duke ia shpëtuar këtij jetën pikërisht Lef Nosi, njeri nga të katër Regjentët e Shqipërisë.
Profesor Marko Menahemi i ndjerë, i cili sapo u ndíe se atëbotë sistemi diktatorial komunist po shkërmoqej, pohoi botërisht se kur familjen e tij po e deportonin nga Greqia për në kampet e shfarosjes naziste në Gjermani, ai qé hedhur nga treni në territor maqedonas dhe mes vështirësish të shumta vajti në Shqipëri. Në Elbasan e kishte strehuar Regjenti Lef Nosi duke e punësuar në një punishte të tijën alkooli si kimist që ishte Marku. Duhet patur mirë parasysh se asokohe Italia kishte kapitulluar dhe Shqipëria ishte e shkelur nga Gjermania naziste kundrahebréje! Krahas këtij fakti, profesor Menahemi u shpreh duke pohuar se për miqësínë që ai kish vazhduar ta ruante me familjarët e Lef Nosit, ishte arrestuar nga sigurimi i shtetit dhe në vazhdimin e akuzave, (të gjitha për miqësinë si edhe dashamirësin’e treguar ndaj pjestarëve të familjes së Lef Nosit), qé dënuar me katër vite burg. Profesor Menahemi bilé kur e kishin pyetur pse kishte qen’i lidhur me familjarët e familjes Nosi, ishte përgjigjur: “Sepse ata më dhanë jetë të cilën ju po ma merrni!”
Kësisoj, nuk mundem ta kaloj pa e theksuar se unë e kam trajtuar prej vitesh në shtyp problemin e rishkrimit të të vërtetave historike. Prandaj, në radhë të parë i ftoj historianët tanë të paindoktrinuar, së bashku me të tjerët që e kanë vullnetin t’i dëgjojnë të vërtetat historike që, mbështetur në kritere shkencore dhe vetëm të tilla, të hetojnë, t’i gjurmojnë e pastaj edhe t’i interpretojnë faktet aspak të reja, por që kanë qenë mbajtur të kyçura e të stërkyçura ndër fondet e ndaluar të arkivave tona, që tashmë lehtësisht mund t’i gjurmojnë, dhe të hapin shtigje të rinj interpretimesh. Me pak fjalë mos t’i vijnë qark bunkerit të tabúve të trashëguara nga diktatura por, të futen në të e të gjykojnë sipas kritereve shkencore objektive duke mos e patur më trurin të ndrydhur nga trysnía e kaluar ku kriteret shkencore i përcaktonte vetëm udhëheqësi i gjithëditur! Ndihmesë si edhe mbështetje të madhe doemos këta shkencëtarë do të gjejnë edhe tek studjuesit e rinj.
Do ta mbyll këtë analizë duke ia bërë të qartë Zotit Blushi se si thuajse një shekull të shkuar mendimtari dhe shkrimtari i madh Franz Kafka, i njohur nga bota q’e ka vlerësuar veprën e tij ku si motiv kryesor i saj shquhej të ishte faji si edhe dënimi i tij, ai ka pohuar se: “Çdo revolucion avullon duke lënë nga pas vetëm baltovinën e një burokracie të re!”
(marre nga gazeta Minerva)