Bota e një gruaje
tregim nga Shpresa Vrana
Atë verë vendosëm të pushonim në Sarandë. Ishte fund gushti, kur valët merrnin ca rrudhje drastike aty nga mesnata, por dielli ngrohte mirë gjatë ditës. Dhe për ne që vinim nga qiejt e Veriut kjo dritë dielli ishte më se e mjaftueshme. Qyteti kishte marrë një shtrirje të madhe. Dhe këto hotele e kafeteri të shumta buzë detit dukeshin si të kishin dalë një çast më parë nga thellësitë blu.
Mua më pëlqen shumë natyra… dhe bregun herë herë e dua të egër, të palatuar e shkëmbor, por simbioza e tanishme sikur më lejonte t’i prekja valët që prej karriges kashtore, ku rrufisja kafen për qejf.
Kështu e ngarkuar me këto ditë të zvargura e njëkohësisht të ngopura me moskokëçarje shlodhëse, po qëndroja atë mëngjes në lulishten e hotelit e po shijoja një kafe së bashku me tim shoq.
Syri më bridhte pa ndonjë nxitim andej nga deti e ishujtë e blertë më vinin afër… e përsëri më largoheshin ashtu si në një lojë kukamshefti. Kisha disa minuta që po e bëja këtë lojë, (im shoq ishte larguar për të bërë një vrap), kur veshi me kap ca tinguj.
Një zë i brishtë femëror, pas shpinës sime vazhdonte të përsëriste të njejtat fjalë: “Për atë Zot që e pashë mbrëmë atë ëndërr… të betohem”… dhe në pritje… “Eheee ato ëndrrat e tua…”
Ky ishte një zë mashkullor dhe unë ndieva se si në vazhdim zëri femëror i mbështillej si kulpër delikate lisit-mashkull.
Dhe e mora inat atë burrë që, në mos po tallej po tregohej aq indiferent.
Po vdisja nga kureshtja për t’i parë. Po ata ishin në tavolinën pas shpinës sime.
Dhe bëra një ngritje të beftë, në këmbë, u rrotullova… e kush me ndalonte? Dhe e pashë burrin dhe gruan që vazhdonin të dialogonin me pika.
Ai i shkëputi sytë nga gazeta dhe ngriti kokën, duke ja kaluar tangent vështrimin asaj.
“Edhe?”
Ajo – “Ishte një pllajë e madhe, mbushur me lule oh çfarë lulesh, dhe unë e t’i ishin aty të dy… – Ndali, mori frymë si të përgatitej të kapërcente një thellinë e me një za gati si pëshpërimë vazhdoi. “Dhe unë isha një vajzë e re… aq, gjashtëmbëdhjetë vjeç dhe ti po aq dhe… dhe vraponim të dy përdore e qeshnim e qeshnim me rininë tonë… ah sikur…”
“Ok, – ia preu fjalën ai – mua më erdhi ora të notoj.”
Kishte një trup të lidhur, të mbajtur mirë, flokë gështenjë, të prerë shkurt si të një ushtaraku. Kjo e tregonte edhe më të ri, se sa duhej të ishte.
Ndërsa ajo… kishte ulur kokën midis dy duarve të brishta dhe mendova se po fshihte lotët. Profili i saj ishte i butë si edhe zëri, flokët krejt të bardha e të mbledhura mbi kokë.
Dukej si një mbretëreshë e lodhur nga mbretërimi i gjatë.
***
Mëngjeseve e shihja në shezlongun buzë detit, mbuluar nën një kapele të madhe dielli. E ndiqja me një vemendje që kishte filluar të më grryente. Dëshira për të kapur shtegun e saj erdhi e m’u bë e padurueshme. Dhe atë mëngjes iu afrova. Ajo ktheu plotësisht nga unë vështrimin dhe buzëqeshi si të më njihte.
(E ç’ka këtu për t’u befasuar… mendova nxitimthi… a nuk jemi të dyja gra që përdorim një lundër?)
-Ulu – tha ajo thjesht. Seë ndjeva ca grimca vashe në zë, natyrshëm.
Afrova karrigen kashtore dhe i buzëqesha si ta njihja prej vitesh. Ndenjëm për një kohë të gjatë pa folur. Një heshtje e paqtë na mbulonte ne dhe kafet tona që i rrufisnim në ca intervale të njejta.
Ia shihja fytyrën e bardhë, qëndisur me ca rrudhëza të lehta. Sytë në të shumtën e kohës i mbante andej nga deti, ku delfini i saj notonte. Dhe në intervalet e pushim – vëzhgimit shikonte nga unë.
“Sy pëllumbeshë”… – do të shprehej ndonjë. Ndërsa unë i përshpërita vetes “O Zot, sa e bukur duhet të ketë qenë!” Seç kishte një dlirësi e druajtje në të njëjten kohë në atë vështrim të butë, që e rrëshqiste mbi mua.
-Ju kam parë shpesh, më pëlqen lidhja juaj me detin, notoni shumë dhe bukur, ndonjëherë e lini pas edhe burrin, apo jo?
-Të dy jemi notarë të mirë, vijmë nga bregdeti, por ai ndonjëherë si për kortezi më le të dal e para…
-Ndërsa unë nuk mund t’i afrohem detit, kam artrit, po edhe diellin nuk e dua shumë, – buzëqeshi si me faj dhe shtoi, – jam 72 vjeçe, pothuajse plakë… Apo jo?
E dija se përse ma kërkonte këtë mosaprovim, të shmangte të vërtetën e moshës. Nuk i vija asnjë faj… një sëmundje shumë e vjetër sa edhe njërezit kjo e moshës, prandaj thjesht ju përgjigja.
-Të gjithë plakemi çdo ditë, edhe qielli plaket… e pse të na vijë keq?
-Sa mirë që u shprehe, të gjithë plaken, po kur je në krahë të dikujt kërkon ta hedhësh hapin njësh me të… kërkon të vraposh me të njejtën shpejtësi… kërkon ta mbash fort përdore, sup më sup, për të mos mbetur vetëm… në vrap… (heshti një hop e pas kësaj pyetja)… apo jo? Nuk është e drejtë, nuk është… tundi kokën lehtë si për ta zbutur sado pak këtë kundërvënie.
U kthye plotësisht nga unë, filxhani në dorë i dridhej lehtas. Sytë prej pëllumbeshe të plagosur i ngriti nga qielli, si për të terur grimcat e lotit.
-Pse qani? – godita drejt.
-Po qaj?| – pyeti me shumë habi veten ajo dhe buzëqeshi.
Unë heshta dhe prita që ajo më në fund ta hapte digën e shpirtit.
Jo se jam egoiste, e as dua të kënaqem me shfrimet e ndokujt, por duke dëgjuar rrëfimin e një tjetri, duke jetuar dramat, të vogla apo të mëdha, sikur pastrohem, sikur e latoj shpirtin dhe nëse arrij që dhimbjen e dikujt ta përjetoj si timen, jam bërë më e mirë…
Ajo vazhdoi të heshtëte… edhe unë po ashtu.
Isha grua, disa vjet më e re dhe, për fat flokët e mi e kishin ende ngjyrën e tyre, dhe shpesh njerzit me merrin për më të re nga se isha, por ajo që mua më mbante ta ruaja trokun e bezdisur të realitetit ishte, ndoshta, natyra ime.
Sapo kisha lëvduar veten së brendëshmi, kur ndjeva zërin e butë.
-E sheh burrin tim, (ndërkohë ai po dilte nga deti si një luan i shkrofetitur), – nuk të duket më i ri nga unë, nuk të vjen ta admirosh atë trup ende të fuqishëm, shihe… shihe si vrapon… o Zot si nuk lodhet kurrë.
Dhe vërtet ai ja kishte marrë një vrapi të lehtë dhe muskujt e këmbëve i tkurreshin e i lëshoheshin si sustë.
Në zërin e saj tashmë ishin zhdukur ato grimcat lodruese të vashërisë. Dukej zë i mplakur.
Në thellinat e të menduarit tim ishte përvijuar diçka nga drama… por nuk arrija ta shihja qartë… doja fjalë nga goja e saj. Prandaj fola.
-A e do atë?
-Më shumë se veten! E si të mos ta dua, ai është gjithçka, është dielli im, fryma ime, është ishulli im i vetëm, ku unë kam shpirtin, është… dhe mori frymë, buzëqeshi bukur e shtoi si triumfatore, – Ai është Zoti im.
“Mos është ca e marrë!”, mendova brenda vetes, kur dëgjova zërin e saj.
-Nuk jam e marrë jo… – sikur kërkoi t’ja pohonte dhe vetes, jam e dashuruar me të! Ti e di se çdo të thotë kjo, sepse je grua dhe shpresoj… të paktën disa minuta të jetës tënde të jeshë ndjerë kështu si unë. Ndjehem e dashuruar me të çdo sekondë, çdo minutë… përjetësisht… jo të gjithë bekohen nga prekja hyjnore e dashurisë dhe kujtojnë se ato mëngjeset e zgjimit në të njejtin shtrat janë dashuri, ndërsa janë veç lodhje dhe mungesë force për ta flakur njeri tjetrin jashtë.
Inati i beftë me erri sytë dhe u bëra gati ta thumboja, kur i ndjeva ngashërimin.
-Nuk i kemi thënë as emrat e njëra tjetrës, – fola me shpresë që t’i jepja pak kohë të vinte në vete, – më quajnë Vesa, po ju?
-Mua? – buzëqeshi dhe sytë e kaltërt i la plotësisht nën vështrimin tim.
-Rozë me quajnë, por Naimi… kur është në dallgët e mira më thërret Trëndafili im.
-A keni fëmijë? – Pyetja ime ishte ca kokëfortë, jo për ta fyer, por… sepse zemra po më dhimbte për të.
-Unë kam tre fëmijë dhe dy mbesa, – shtova me një krenari të nxituar… – kam Ajkunën, time bije dhe Dorinën, mbesën, që i dua shumë.
-Ja që jemi bekuar me fëmijtë që kemi. – u shpreha disi e lehtësuar për kët shteg të fortë, të cilin arrita ta hap më në fund.
Por ajo kapërceu përsëri atje ku ishte në fillim.
-Unë bekim quaj dashurinë e burrit tim. – këmbënguli ajo – Fëmijtë janë dhuratë Zoti, por ata kanë udhën e tyre, ku ne nuk arrijmë t’u qëndrojmë gjithmonë në krah… pse ata fluturojnë, fluturojnë atje ku ne kurrë nuk mund të arrijmë.
-Ligji i jetës, konflikt e mohim brezash.- shtova unë, në një mendje me të.-Mohim? – pyeti ajo.
U mbështet në karrige dhe kockat e supeve i dolën më në pah.
-Se si e keni të folurën, të fortë, të ashpër, por të vërtetë… Ju kam zili, po mua dhemb shpirti ta shpreh kështu.
-E po nuk duhen me tepër se shtatë vjet që gjithë qelizat tona të vdesin deri në një e të zëvendësohen nga të tjera, të rejat, ja dhe ky është konflikt brenda trupit tonë. – përforcova unë ashpërsinë time.
-Shtatë vjet? – pyeti ajo me një dhimbje të thekshme, – Shtatë vjet për t’u shkrirë në eter çdo qelizë e imja e për të ardhur te rejat, ato, të huajat që nuk dinë asgjë.
-Prit, prit, – e urdhërova unë, – ai është trupi yt. Ti je po ajo!
-Shtatë vjet jam unë më e madhe se Naimi, shtatë vjet… ai vrapon, unë rri ulur në shezlong, ai noton, unë veç e ndjek me sy nga larg pse nuk mundem, kurrsesi nuk mundem të vrapoj në krah të tij… nuk mundem, e zemra më pikon gjak, kur e shoh se si më largohet e më largohet me këtë vrap të pafund.
Ajo i lëshoi lotët e unë kisha ngrirë në një heshtje, që nuk më linte të thoshja asnjë fjalë.
E rroka atë ylber dhimbjeje… e kjo rrokje po më dhembte.
Çfarë të shtoja më tej?
-Dëgjo, – i thashe – ai është burri yt, të do dhe ju jeni bashkë. (Fjalë më të budallepsura nuk kisha thënë ndonjëherë.) Pastaj m’u kujtua një program i disa netëve të shkuara në TV, ku flitej për soulmate dhe shtova si të kisha gjetur një kamerdare në det.
-Nuk ka fare rëndësi se je pak më e madhe, ai është shpirti yt binjak…
Ajo ma preu fjalen.
-E di, e di… kam lexuar mjaft si ai pijaniku, i cili merr verë pambarim, deri sa jam dehur, por unë dua… dua të pamundurën…
-E çfarë do ti Rozë?
-Dua të jem gjashtëmbëdhjetë vjeçe, dhe ai po aq, e të dashurohemi pambarim.
-Oh Rozë… Të pamundurën, si në ëndrrën tënde. Rastësisht të dëgjova atë mëngjes, – shtova, kur ajo u mpak e pa e habitur nga unë.
-Po, – tha ajo thjesht, – dua të pamundurën, si në ëndrrën time.
-E po harroje, dhe prano realitetin.
-Po! – tha ajo me një fije zëri.
***
Luani i saj po afrohej dhe ajo çeli në një buzëqeshje. Edhe ashtu e plakur, e mpakur, nën hijen e kapeles ajo dukej e bukur si një pikturë. Ai përshëndeti me kortezi nga unë dhe pas kësaj ju drejtua asaj.
-E shoh Rozë se paske gjetur një shoqe e ja ke kaluar mirë.
-Po shpirt, Vesa dhe unë patëm një bisedë interesante, a shkojmë tani të pushojmë pak.
-Të pushojmë thua, po ne nesër i lemë lamtumirën këtij deti, e kthehemi në atë qytezën tonë të ftohtë, në Zvicër, – m’u drejtua ai mua.
-Oh, – thashë, – shumë mirë.
E përse ishte “shumë mirë” as vetë s’e di, por e hutuar nga mashkulliteti i ftohtë i tij harrova gjuhën time të ashpër.
Ajo më puthi lehtë në faqe dhe iku duke ju këndellur trupit të fortë të tij.
Iku dhe mua më mbyti ngashërimi për të.
Sa e vetmuar ishte në atë copë rrugë të fundit.
Nuk e di se faji i kujt ishte… ndoshta i kërkimit të shpirtit binjak.
Boston më, 18/9/2015