Bylbyli – nga Gabriele d’Annunzio
Përktheu: Ernest Koliqi
Bylbyli po këndonte. S’pari qe si nji të shkrepun hareje muzikore, nji curril cërcërimesh të lehta qi ranë e u shkokrruen n’ajr me nji kumbim inxhish bredhëse mbi pllaka xhami. Pasoj nji ndalje. Shum e zhdërvjelltë u çue nji fërshtizë, e zgjatun| jashtzakonisht si për të dhanë nji provë force, për të marrë nji vrull guximtar, për t’u matë me nji shembër të panjohun. Ndalje e dytë. Nji themë tre tingujsh me nji ndiesi pyetëse, kaloi nëpër nji varg ndryshimesh nën zà tue përsëritun pyetjen e vogël pesë a gjashtë herë, e dredhun si mbi nji fyell të njomë kallamash, mbi njàj zànamare barijsh. Nji ndalje e tretë.
Kanga u bà elegjiake, u zhvillue me nji tw ràme ma t’ultë, u ambëlsue si nji e fshàme, u hollue si nji psherëtimë, shprehi trishtimin e nji dashunori vetar, nji dwshir mallëngjim-plote, nji pritje të kotë: hodhi nji thirrje të fundme, të papritun, depërtuesesi britme pikllimi; u fik.
Nji tjetër ndalje, mà e gjatë.
U ndëgjue atëherë nji zà i ri, qi s’dukej i dalun prej të njajtit fyt, kaq ishte i përvujtë, i mitun, i dridhun, kaq u ngjante pëshpëritjeve të zogjve porsà të lindun, çiçirimit të nji trumcaku; mandej me nji zhdrivillim të mrekullueshëm shëndrrimesh, ai za i butë u shkëmbye në nji vistër shtuese notash mà të shpejta qi shkëlqyen në fluturime pingrimesh e fërfulluen në cërcërime mirë të shqueme, u lakue në kapërcime të vërvituna, u paksue, u shumue, kapi naltësitë e epëra.
Kangëtari dehej me kangën e vet.
Me ndalime aqe të shkurta sa qi tingujt gadi nuk arrijshin të shuhen, përhapte rrëmbimin gazmuer me nji melodi përherë të ndryshueme, të dalldisun e t’àmbël, të kadalshme e tingulluese, të hollë e të fortë, të prème tash me nga nji gjimim të lehtë, me nga nji lutje plot ankim, tash me flakrime lyrike, me klithma të nalta ngazëllimi. Dukej sikur edhe lulishta të ndigjonte, sikur qielli të zbritte mbi lisin melankolik nga maja e të cilit nji poet, i padukshëm, derdhe shkulma shortare poezije. Landët e lulzueme përreth përcjellshin at shfrim poetik me nji frymëmarrje të thellë, por të heshtun. Ndonji ndriçim zverdhak mbi brèzin e qiellit prendimuer, shikim i fundëm i ditës, ndikonte në shpirt nji përshtypje trishtimplote e të thuesh ndjellazezë.Por nji hyll ngufoi, krejt i gjallë e xixillues si cirkë voese vezullore…
Marrë prej “Shejzave” 1973 fq. 45
