Dhimbja… ne dy poezi
Shpend Sollaku – Noé & Ilir Prifti
Para pak kohe u largue nga kjo jetë
vëllai i madh i poetit Shpend Sollaku – Noe, Fatmiri.
Sigurisht humbja e një njeriu të dashur e një vëllai të madh
ndryshon relievin shpirtëror të secilit prej nesh…
Paraqesim këto dy poezi, një e Shpend Sollakut -Noé dhe tjetra e Ilir Priftit
që janë një dëshmi të vogla të një dhimbjeje të madhe,
e dëshmojnë relivet tona shpirtërore mbas humbjeve që pësojmë…
.
Në të dyzetat e Fatmirit…
nga Shpend Sollaku – Noé
Lajmi, ngjyer në zift të shkrirë
më kullon akoma mbi mish.
Pezull – një sharrë elektrike e çmendur,
që vazhdon t’më presë një këmbë,
një krah.
Nëpër thonjtë e dhimbjes
më shuhet esenca e shpirtit në acid.
Hedh lakun e drithmës
në ganxhën e hënës mbi Lushnje
dhe var
gjysmën time të vdekur.
.
“Beneficiorum gratia sempiterna est”1
nga Ilir Prifti
Vëllai i madh tashma ka shkue
dhe veç vetes, ka marrë edhe nji pjesë t’pandashme tonën.
Edhe n’u ndiefsh prap ai çunaku i vogël,
ai ka me ardhë me t’ndihmue n’hallin tand.
Ai prap ka me ardhë,
kur ti, i lodhun ankthi ke dashtë m’u ndie i sigurt n’dhomën tande…
Me u da prej tij,
s’asht si me nda dy kokrra molle t’ngjituna nji dege,
asht nji shtatore qi s’mundesh me ia hjekë gjysën
pa e lëndue pjesën tjetër,
përqafim i ngjizun me shendin e brengat e fatit.
Ikja e tij, na la thellë vedit nji borxh t’ambël,
e s’e shlyejmë dot veç s’bashku.
1.Mirënjoftja për veprat e mira, asht e përjetshme. (lat)