Dy poezi nga Federico Garcia Lorca
Në shqip nga Manjola Brahaj
Mëngjes
Zemra ime e shtypun
ndien bashkë me mëngjesin
dhimbjen e dashnive të saj
dhe andrrimin e largësive.
Drita e agimit merr
sera nostalgjie
dhe trishtimi pa sy
të placës së shpirtit.
Vorri i madh i natës
velloja e tij e zezë ngrihet
me u fshehë me ditën
e pafundmja majë e yjzueme.
Çka do të bâj unë mbi këto fusha
tue mbledhë fole dhe degë,
i rrethuem prej agimit
dhe shpirtin të tjembushun me natë.
Çka do të bâj nëse i ke sytë e tu
të vdekun prej dritave të pastra
e nuk ka si me ndie mishi im
nxehtësinë e shikimeve tua!
Pse të humba përgjithnji
n’atë pasdite të pastër?
Sot krahanori im âsht i thamë
si nji yll i fikun.
.
Në veshin e nji vajze
Nuk deshta.
Nuk deshta me të thanë asgja.
Pashë në sytë e tu
dy pemëza të çmenduna.
Prej shkëlqimit, prej buzëqeshjes, prej arit.
Lëvizshin.
Nuk deshta.
Në shqip nga Manjola Brahaj
Prizren, Dhjetor 2019