/ mundohej të këpuste një degë dafinë
nga lavdia e shekujve./ Atdheun e dija të uritur!/ Por sa i vogël qenka!/ Asnjë degë nuk e këpuste dot./ E mora përdore/ ta rrit në zemrën time…/ Vëllezër-){kind=link}
Katër poezi…
nga Trifon Xhagjika
Ndihmomëni të qesh!
Nuk mundem,
…nuk mundem,
nuk mundem.
E pashë Atdheun lakuriq,
(vetëm, pa miq e shokë)
mundohej të këpuste një degë dafinë
nga lavdia e shekujve.
Atdheun e dija të uritur!
Por sa i vogël qenka!
Asnjë degë nuk e këpuste dot.
E mora përdore
ta rrit në zemrën time…
Vëllezër-
Po e kërkuat Atdheun,
e kam unë.
Ndihmomëni të qesh.
Ndihmomëni të gëzoj.
Atdheu është lakuriq!
1963
Ndërgjegje me katrorë të zeza
Natë!
Pa më shkruaj ti vetë.
Ngjyra tënde është e zezë
(nuk ka më të zezë se errësira tënde)
Natë!
Pa më shkruaj pra, vetë
në letrën time
(letra ime është e bardhë,
si ndërgjegja e njerëzve
me katrore të zeza përreth)
Ulu pra, pranë tavolinës
për njerëzit ç’njerëzor!…
(letra ime është e bardhë
ngjyra tënde është e zezë)
Ulu, pra, shpejt
pranë tavolinës
dhe shkruaj
për fëmijët qena bij qenash!
Shkruaj!
Kurse unë,
me zërin tim,
do të thërras,
sa qielli të copëtohet
-“nuk mundem të shkruaj më,
pena m’u thye në 1958”
Jam unë
Herë herë
në orët e vona të natës
kur ndërgjegja fluturon për diku
unë eci.
Pa mëshirë,
shkelmoj,
si kalë i harbuar
rininë time
……..
Miq!
I dëgjoni trokëllimat e kalit të
harbuar?
Jam unë!
Apologjia ime
(Jetës)
…Marrëzi,
dhe mëkate
për jetën e tërbuar
se kur më ndal, o gjeneratë,
që vuan rrugës ndonjë natë,
më merr për të dënuar
dhe, me një zë që vret,
ngahera më pyet:
-Ku linde, o i ri?
-O jetë, linda në shkreti!
-Ku rron dhe ku vete,
në ç’dhera e në ç’dete?!
-Çudi! Ç’kërkon prej meje ti
dhe si, o jetë, pyet,
kurse në varfëri
më hodhe kur më gjete
të lindur nga skelete
pa dritë, pa liri?
-Njeri!
Nga vete, as më thua?
-S’e di! Jo, Nuk e di!
Po lermë, o jetë, ç’ke me mua?
-Dua ta di, po dua!
-Atëherë, jetë e krisur,
për mua mos pyet
se qysh në n’agim kam nisur
të shkel si skllav i shkretë
mbi gjurma shprese drite…
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-O mëkatar,
as falju ligjës sime,
bindu i çmendur ëndërrtar,
s’jeton me shqetësime!…
-M’u thell’ në brendësirë
ku ndjenja rron e lirë,
ku dhembja dhemb e prekur
nga ligja jote e fuqiplotë,
në gjirin tim si hekur,
si hekur e çelik,
qëllo, qëllo, oh me kamxhik;
pa frik’ e pa mëshirë
e pa pendim,
se m’u në thellësirë
të shpirtit, në një kënd,
lindi një shqetësim
që çeli varrin tënd…