“Eleganca e çajit”
tregim nga Laura Olldashi
Hyn dhe qëndron në pritje të orës. I kishin thënë që ekziston një kohë e caktuar për të pirë çajin. Ekziston një tavolinë e bardhë dhe filxhani mbështetur mbi të, ndërsa në pjatancën e porcelanit qëndrojnë në pritje dy biskota rrumbullake.
Mbi filxhan, avujt merrnin me vete mendimet.
Sytë shkëmbeheshin, ndërsa biskota shkrihej ngadalë, në mes buzëve.
Shikon përsëri në drejtim të orës. Nuk ka ardhur akoma çasti. Dora, si me pavetëdije, i prek gishtin, ku lëkura është e vrazhdë.
I gjithë faji është i unazës. Kur e bleu, kishte shprehur fjalën “përgjithmonë”.
Kishte ndodhur në një dyqan, në periferi të Portos, ku me pak lekë mund të blihej premtimi.
Përsëri dora i rrëshqet mbi plagën. Kishte përdorur kremra të ndryshëm, për ta zbutur, por, pak kishin ndihmuar.
As prekja, as puthja jote…
Shikon përsëri rreth e rrotull sallës. Llambadari me mijëra diamantë kërkon të zbresë katrorë dritash, në një rreth të limituar, aq sa edhe ajri mungon.
I sposton dhe i afrohet xhamit të dritares. Me gishta krijon shenja hijeje. Njerëz që kërkon t’i fusë dhe të tjerë, që i largon nga aty.
Përtej qelqit, në krahë të rrugës, bota ecën.
Vrapon.
Takime për t’u bërë, takime të munguara. Njerëz të zënë, kur ti je dhe njerëz të lirë, kur ti ikën.
Një vend tërësor, ku gjërat të bashkohen pa orë dhe pa pretekse, a nuk gjendet!?
Shkëput një copë nga mjegulla e hënës dhe, si një kubet akulli, e lë të zbresë nga qafa, deri poshtë shpinës.
Pastaj, një prekje dore i ndalon lëvizjen. I thotë që tavolina është gati, dhe mund të ulet. Afrohet dhe shkon drejt saj. Gishti i vrazhdë i hesht. Unaza në dorën tjetër sposton premtimin.
Mendja i flet që ia vlejti pritja. Te një stacion, treni erdhi.
Pastaj ulet dhe porosit ngadalë:
-Një filxhan çaji, të lutem! Nuk dua asgjë tjetër!
Ndërsa burri veshur me xhaketën e bardhë me jaka të zeza, e ngre nga aty.
I merr pardesynë dhe, përpara se t’ia mbështesë në supe, ia heq kubetin e mjegullës së hënës nga shpina dhe ia lidh rripin fort në bel. Duke e shoqëruar drejt derës i thotë:
-Ora e çajit sot nuk ka ardhur. Nuk është prezantuar, mungon!
Nuk ke çfarë bën këtu!
Shko tani!
Shikon orën në mur.
Shënon gjashtë.
Bota e ndarë në dy.
Akrepat e ngurtë nuk lejojnë të shkosh kaq lehtë në një tjetër hemisferë.
Mbyll derën pas vetes me mendimin e ekzistencës së një hapësireje të përbashkët. Secili të hyjë me kohën e vet, me tokën ku ndodhet dhe të takohen aty. Të pashqetësuar nga ideja absurde që je në orën dhe në vendin e gabuar!
Nga dhoma e mendimeve dëgjohet kërcitja e mbylljes së derës.
(orën e çajit e kam parë si leksion mbi elegancën, klasin, me bisedat e gjata, prekjen e gishtave, paqen e brendshme, të kuqen e faqeve, fluturat që vërviten rreth një drite.)
Tetor 2023