Erdh koha me t’i shkye shtatë lkura…
Cikel Poetik nga Donika Dabishevci
Donika Dabishevci asht nji lexuese e thellë dhe e guximshme e vetvedit…
Ajo udhëton përmes fjalës së thukët në krejt relievin e saj emocional
pa iu trembë as majave dhe as humnerave.
Ajo asht njiherit kangtare e mishit të përvluem pasioni
po edhe e nuancave të holla t’nji shpirti puplor,
gjithnji të shpalosuna me nji vel të admirueshëm misteri.
Sensualiteti i saj poetik shfaqet hera herë si nji lojë tejet e rrezikshme,
pse mjafton pak çekuilibër me u rrëzue në t’randomtë e banalitet.
Sensualiteti poetik femënor në nji shoqni me frymë maskiliste kërkon guxim poetik,
që jo shumë kush e ka, pse s’asht fort e lehtë me e pa vedin
n’lakuriqsinë e pasqyrave dhe me u ndje sa e përndritun aq edhe e pranueshme…
Donika Dabishevci lexohet me andje dhe mund të thuhet
se Poezia e saj përtej guximit artistik ka edhe mjaft ngrohtësi njerzore,
çka e ban ndjeshmërinë e vargjeve të saja
me jetue jashtë peshës gravitacionale të paragjykimit…
Për sot, Dabishevci asht e krahasueshme veç me vedin…!
jozef radi, shtator 2017
.
Dashunis’ së nji nate
Erën tande nuhas
trupi lehtë m’dridhet
zemra m’rreh ngadalë
prej tutës që s’ke me ardhun
mos gabo
se shpirti copë do t’mbahet
e ma e fortë se deka
âsht dëshrimi jem për ty
.
***
Due me bâ
tuj kanë
n’nji shkretinë të paanë
a n’nji ishull plot det
ku dallditë frymojnë
n’fillin e vet
n’zall e n’lloç
n’ujë e n’djersë
n’natë me yje e hanë
T’due si s’kam dashtë
kurrë
asnjiherë ma parë
dashni soji t’bâjmë
pa fjalë e andrra
veç afsh
Kurrë s’t’kam thanë
se ti je hamshor
e unë harlisun jam
për gjâ tjetër n’ket jetë
zhig s’më mbet’
prekmë
pa fjalë
për net pa gjumë
ta bâjmë
.
***
Due me iu dhanë natës
qysh i jepet nana fmisë
pa asnji fjalë
asnji peng
asnji kusht
Due me t’pas’ krejt,
t’zhveshun
dej n’asht
e me vlu,
e me u shkri
me shpërthye
e me kanë e lumtun
veç që jam n’këtë botë
veç që jam me ty
sall për ket çast
kam me luftue dej n’frymë t’fundit
.
***
Bash s’due me t’pa ma
me ndie dhimtën e ndamjes dej n’asht
me e pa lamshin e zanun n’fyt lak
frymën tuj m’u përbiru
e trupin tuj m’lshu
Bash du me çue dorë prej teje
.
Kryqzueme para tij
Jam krejt e brishtë
kur ftyrë e tij m’zen ninëzat
T’dridhmet trupit
ma zi se t’rrnqethunat dimrave t’acartë
Krejt n’gjamë, plotë frymë,
humbun n’valë jam,
nji shej’, nji rreze, nji dritë tuj pritë
Fort u qindron tundimeve t’mija
ai i mbështjelluni me diell n’flok
Prej syve, mollzash, poshtë buzve tan’ musht
kryqzueme e zbrapsun para shenjtnisë s’tij
S’jepet ai,
luftar mitik që s’njeh dorëzimin
Dashnia n’mu veç vjen e rritet
se e du fort e i falem veç t’pajepshmes.
.
Mllefosun hana n’ty
Shih, hana është dhezë
shigjeta dhimte plot mllef
dëshprueshëm gjuen n’ty
oxhaktë e shpijave
s’lshojnë tym prej mërzie
za fmishë s’nihet mrena aty
Ngo, britmën e shelgjeve
fërshllimë t’egër
gjethet kanë marrë
piskamë e erës
qiellin plasaritë
mos qëllofsh udhësh
o i mjerë shtegtar
T’bajnë za
me e nxerrë atë zemër miu
prej sëndukut t’vjetër
ku e ke mshefë
me dalë prej burgut
që ja ke maru vetes
me marrë ni udhë,
me rrnu a me dekë
Unë i rri dashjes teme patundun
s’ke me m’pshtue
n’metsh mas ksajna gjallë
kur t’qetohet ajri
n’dalsh prej ksaj terrine
ke me ndi gulçimën e trupit t’marrë.
.
Kur ke me u dorëzu
Naj fillim vjeshte si kjo
ke me i gjujtë maskat e vetëmohimit
e ke me ia dhanë lirinë gjuhës
gjethet pezull kan me mbetë n’ajr
prej burrnisë tande tek ke me u zanë vend
qilim tokës tue u shtri
Ke me i çjerrë faqet si vajtojcë
s’ke me u nalë s’menuemi mortin
e as zot e as hyjni s’kanë me u pa
para atij gzimi kur ke me kanë vetja
Pa flamuj t’bardhë,
e di,
ke me u dorëzu
sytë kanë me i thanë krejt
para se shpirti me folë
ke me i lshu frenat e tij
n’krejt detnat e ksaj bote
ke me u shkri
ke me i marrë brigjet,
ke me vërshu
atë ditë vjeshte kur kam me t’pasë ty.
.
N’atë t’përveçmen ditë
Nji ditë n’përveçmëninë e saj
papërtueshëm kam me ta dhanë kumtin
se erdh koha me t’i shkye shtatë lkurat
si rrangalla t’vjetra me t’i thye,
e me t’i gjujtë edhe lëvozhgat e shpirtit
tuj gërmue me e gjetë palcën
e naj vishkull drite n’sy.
Nadje heret masi t’jen mpi gjymtyrtë
kam me t’pa zbuluet tan’ paqtim
qielli ka me dënesë prej gëzimit
shiu ka me gjallue edhe rrasat e vorreve
n’zogj t’hareshëm ka me i kthye
e sytë e gjelbër kanë me lulzue.
Nji ditë n’përveçmëninë e saj
.
Udhës kah ti
Nisem drejt teje
si drejt preje
me t’u vërsulë
me t’u dhanë
e me t’lanë.
Por, nisi me u qetu bisha
e zemra me bo t’veten
tu’ u gzu se je k’tu veç për mu
e jasht meje nuk ekziston.
E nisa me ta puth synin ngadal
me t’bo t’lumtun n’kët’ mëngjes
me t’marrë e me t’dhanë
e me pa dillin mbi kry tuj zdritë veç për ty.
T’i du sytë e qeshun
edhe kur qiell e tokë lutesh me t’nxanë
du me t’pa k’shtu
ose si trofe t’varrosi me ritual pagan
e shnoshna prej teje
njiherë e përgjithmonë.
.
Donika Dabishevci ne pak rreshta
Donika Dabishevci (1980) u lind në Prishtinë. Fakultetin dhe Masterin në Letërsi Shqipe i ka përfunduar në Fakultetin Filologjik në Universitetin e Prishtinës, ndërsa në vitin 2013 doktoroi në Universitet të Tiranës, po ashtu në Departament të Letërsisë me temën “Proza poetike në letërsinë shqipe”. Ka punuar si redaktore në RTK, dhe profesoreshë e letërsisë në njërin nga universitetet private në Prishtinë. Sot drejton portalin www.gazetaobserver.com.
Ka botuar këto libra:
“Krizantema të plasura” (1996)
“Imazhe të brishta” (2004),
“Proza e poetizuar – F. Konica, M. Frashëri, E. Koliqi, M. Camaj, M. Hanxhari” (2015)
“Kam me ardhë si deka” (2015).
Botohet së shpejti në Romë përmbledheja poetike “Kam me ardhë si deka”/ La tua robinja” përkthyer nga Gëzim Hajdari, botuar Edizioni Ensemble.
Me punimet e saja ka marrë pjesë në dhjetëra seminare e konferenca të fushës së albanologjisë.
.
