Erotikë…
poezi nga Tasos Livadhidis
Po e dashura ime.
Shumë kohë më parë se të takoja unë të kam pritur..
gjithnjë të kam pritur… edhe atherë kur isha fëmijë
dhe nëna ime më shihte të trishtuar,
përkulesh dhe më pyeste: Çfarë ke biri im?
S’flisja… se mbas shpinës së saj
shihja gjithë një botë boshe prej teje
dhe siç shkoja ashtu kthehesha
me ato qindarkat që mblidhnin fëmijët…
që vlenin veç për të mësuar e shkruar këngë për ty…
Mbështetesha në xhamin e shiut
dhe kur ti vonoheshe edhe më shumë
…edhe natës i shihja veç yjet,
sepse më mungonin sytë e tu..
Edhe kur trokitesh në portën time
vrapoja ta hapja po s’ishte askush…
Kështu kam jetuar gjithnjë…
Po kur u gjendem për të parën herë a të kujtohet?
Mi shtrive duart me aq butësi,
sikur të më njihje prej shumë vitesh…
dhe sigurisht që më njihje…
Shumë më parë se të vije në jetën time,
ti kishe jetuar në ëndrrat e mia, e dashur…
Vërtet, ajo pranverë, ai mëngjes,
ajo dhomë e thjeshtë e lumturisë,
ai trupi yt që e mbaja lakuriq për t’parën herë,
ata lottë që s’fundi s’munda t’i përmbaj…
eh sa hije më kishin…
dhe pastaj papritmas ajo natë…
Binte shi. Dhe shkallët i ngjisja katër nga katër,
por askush s’qe në dhomë.
Në dritaren e hapur perdja tundesh…
”Po iki, po mos kërko të më gjesh” – shkruhesh
Krëhri i saj qe harruar mbi tavolinë,
midis pudrave të derdhura,
si një arkivol fëmije hedhur mes pluhuri…
Ku je? Më thuaj, ku je?
Të kërkoj si i verbëri çelsin e portës
në një shtëpi të pushtuar nga flakët
Ngrihem i çoroditur natën, vishem dhe të pres.
S’do ta trokasësh aspak më kët derë,
do ta hedhësh me ngutje pallton mbi karrike…
dhe dhomës do t’i bjerë të fikët kur t’i derdhësh ata flokët e tu
të jashtëzakontë dhe tiranikë.
Dollapi i vjetër do të vrapojë
si shërbëtor i përvuajtur e do t’i nxirrte ty këpucët…
do të qeshnin pasqyrat dhe do të zgjoheshin komshijtë…
Gjithçka të them, ka mbetur ashtu si ti e ke lënë.
edhe ai krëhëri yt, ja aty është.
Ai krëhëri yt i zi,
si një shkretëtirë e zymtë
që e përshkoj çdo natë.
Më ler ta shoh dritaren tënde
edhe pse e di se dikush tjetër po merret me ty
një tjetër po zhytet në pranverën tënde të madhe…
Dhe unë, edhe pse i shkelur nga mijra burra, të dua…
Më ler te ajo qoshja ime, edhe pse bie borë,
ai trekëndësh i vogël drite që sheh mbi dritaren tënde
është e gjithë bota ime…
S’do të them asgjë deri sa të dalësh.
Do të ec ngjitë me ty pa të folur, nëse kjo të shqetëson,
do të vij mbas teje si një qen…
dhe kur të vdes, e dheu t’më mbulojë
s’do t’më jetë aq i ashpër dheu i të vdekurve,
por një tokë e butë ku dikur u puqëm ndër ndjenja…
Shkelmë, të paktën të kem lumturinë se ti më preke…
(Përktheu Engrita Souli)