Fluturim mbi veprën poetike të Lazër Radit
dhe disa histori rreth saj…
nga Jozef Radi
Në hymje të kësaj përmbledhjeje poetike, e cila përban krejt veprën poetike të Lazër Radit, asht edhe kjo dyzinë e ma tepër poezish, që kemi mujtë me i mbledhë me kujdes prej shtypit të viteve ’30, botue gjatë periudhës 1937 deri në 1944. E gjykuem të drejtë mendimin që ato të ishin pjesë e këtij botimi përmbledhës, mbasi s’janë të përfaqsueme në asnji libër të botuem deri sot.
Sigurisht, nëse ndjek rrugëtimin e këtyne poezive, të shpërndame ndër gazeta e kohna të largëta, kupton se Lazër Radi i ka qindrue besnik stilit, ritmit dhe frymës së tij poetike, tue ruejtë nji individualitet të vetin, si në formë edhe në përmbajtje, çka asht nji dëshmi e soliditetit artistik, pa u zhyt në thellsi e në vlerat e saj, për të cilat duhet të shprehen tjerë profesionistë që kanë me u marrë në kohnat që vijnë… Ajo çka vlen me u theksue asht fakti se falë botimit në shtyp të kësaj dyzine poetike, këto pak vargje shpëtuen prej tragjedisë së kohnave të mavonshme.
Jam i sigurt, se botimet në shtyp duhet të kenë edhe ma tepër poezi, po mundsia jonë dhe gërmimet ndalen këtu. Ajo çka asht e nevojshme me u shpjegue për kët libër, asht dëshpërimi që edhe nëse gjendet diçka, kanë me mungue përgjithmonë dorëshkrimet poetike të autorit, të cilat u dogjën nji mbramje terrori të shkurtit të 1951, mbas “bombës” së hjedhun në Ambasadë Sovjetike, ku nji prej të arrestuemve, do të ishte edhe i vllai i Lazrit, Baltoja, lirimi i të cilit bani hi “thesin e dorshkrimeve”! Sikur të kishte mbijetue ai thes dorëshkrimesh do të kishim nji tjetër diskurs ndaj poezisë dhe veprës së Lazër Radit.
.
Si dëshmi e kësaj që po shkruejmë, asht artikulli i kritikut letrar dhe gazetarit të njoftun të viteve ’30, Jani Lili, i cili le disa gjurmë të kësaj pune në shtypin e kohës e në mënyrë të veçantë ai flet për nji poemë, të cilën Lazër Radi e kishte gati për botim, bile ndonji fragment e kishte botue edhe në shtyp. Le ta shofim nji fragmet prej shkrimit të Jani Lilit: “…Kishim shqetësimin e justifikuar të mësonim se me çfarë merret sot shkrimtari i jonë, i pari sociolog shkrimtar shqiptar. E shikojmë të punojë ditë e natë dhe ja përgjigja mbi pyetjen tonë përkatëse:
-Kam gati për botim një vjershë sinfonike, që kam në punim këtu e tri vjet.
Sa për këtë libër të ri të Radit kisha nderin ta shijoj vlerën e tij në dorëshkrim. Në këtë vepër të re sado që i vjetër për poetin që sjell titullin “Toka e vdekun” vizatohen shqetësimet e një epoke të tërë. Me një dridhje danteske del si përfundim dëshira e çlirimit, një dëshirë e gjallë për një jetë të re. Poeti kërkon flakën e pastrimit që do të sjell dhuratën e ringjalljes. Një jetë e shkuar pa frute dhe përbri shquhet dëshira, tensioni i poetit, tension dhe dëshirë e gjithë rinisë së re për nji jetë të sigurt, për nji të arthme të ndritur.
Është një vjershë sinfonike e fortë që përmbledh ankimet dhe shqetësimet e epokës së kaluar…” (Gazeta Tomori, e premte, 20 prill 1940)
Gjithsesi, kjo e vërtetë tashma hyn te drama e autorit dhe veprës së tij, ne thjesht e përcollëm kët formacion të verifikuem prej shtypit të kohës, që mbetet nji dëshmi modeste e vijimësisë së tij poetike.
Asht me vlerë të shtohet edhe nji detaj tjetër i këtij libri, që dëshmon se poezia në vendet e vuajtjes intelektuale, që do ta ndiqte për shumë vite edhe jetën e Lazër Radit, ka jetue edhe tue u trasmetue si mbamendje! Midis poezive të shkrueme nëpër burgje, janë edhe tri poezi të autorit, të shkrueme në burgjet e shumta ku ai vuejti. Ato janë shpëtue prej nji mikut të tij të burgut, nji poet për të cilin pak asht folë dhe pak njifet. Ai ka qenë shpëtimtar i tyne, mbasi plotësoi edhe nji tmerr të folun për burgjet shqiptare, ku poezi të ndryshme janë regjistrue thjesht me kujtesë, me mbijetue prej kontrolleve e terroreve e shumta.
.
Nji mbramje vjeshte të vitit 1973, në shpinë tonë erdhi nji mik i panjoftun i quejtun Hamit Ajdini! Kishte qenë në burg me babën qysh 18 vjeçar, i arratisun prej Kërçovës dhe jetonte në Çermë Emigrant. Erdhën me babën në të errun. Ishte i dobët, i veshun keq, i sëmunë dhe i vetmuem. Atë natë aty mes nesh u shndrit i gjithi dhe gjaja ma e bukur qe recitimi i tri poezive të babës të ruejtuna prej tij për aq shumë vite (më shumë se 20) në kujtesë. Titujt e të cilave ishin: “Orë Poeti”, “Piramidat” dhe“Barbarët e Kuq”, të cilat mbasi i recitoi me nji pasion të rrallë, unë kambngula me i shkrue. Isha jo ma shumë se 16 vjeç, në vit të dytë gjimnaz. At natë ai m’i diktonte ngadalë dhe unë i shkrova ato tri poezi, që kishin mbijetue burgjeve dhe prej asaj nate erdhën edhe në shpinë tonë, tue i dhurue nji kënaqësi të rrallë, jo vetëm tim eti! Këto tri poezi u banë pjesë e randsishme e librit “Muret e Muzgut”, botue në 1993, tue theksue faktin se ishin dëshmi që edhe në burgjet e diktaturës midis intelektualve të shumtë qe mbajtë gjallë poezia, që kishte mbijetue tue shërbye edhe si shkollë edukimi, ndërkohë që kultura jasht burgut vritej dita-ditës prej barbarve të kuq.
Në mbyllje të këtij shënimi, mundem me thanë se në kët përmbledhje asht ba përpjekje me u mbledhë krejt krijimtaria poetike e Lazër Radit dhe asht ruejtw krejt sistemi kronologjik i botimeve te autorit. Çdo krijim që mund të gjendet mbas këtij botimi, ka me u trajtue me kujdes e m’u paraqitë në ndonji botim të ardhshëm…
Shtator 2019
.