Fshisari – poezi nga Jacques Prevert

Fshisari –

poezi nga Jacques Prevert

Në breg t’nji lumi
nji fshisar paksa i mërzitun
po fshin përtueshëm
e diellin e dashuruem
po e kqyrte.
Nji çift i dashuruem
t’përqafun kalojnë përskaj
dhe ai me shikim i ndjek
si shkojnë e tresin
dhe ulet e i sodit mbi stom.
N’çast muzika
dhe ajri përreth
aq të ambël aq ledhatues
bahen të ashpër
e kërcënues…

Dhe shfaqet at çast
Engjulli mbrojtës
e fshisarin me nji gjest të thjeshtë
e ban me u ndje i turpnuem për pritesën
dhe e kshillon punën me vazhdue

Engjulli mbrojtës i rrëfeu qiellin me gisht
dhe u zhduk
dhe fshisari ia rinisi me fshisë…

Mbrrin nji grue e hirshme
mbështet mbi parmakë
dhe lumin po e kqyr.
Asht kthye me shpinë
po edhe ashtu asht e bukur.
Dhe fshisari pa u ndje
mbështetet bri saj
dhe me gishta droje e dashnie
e ledhaton
o ma mirë me thanë
imiton me gjeste njat burrin
që pak ma parë ledhatonte gruen…

Grueja largohet pa e vu re
dhe ai mbetet veç me fshisën.
Kur befas vëren
se Engjulli asht kthye
dhe ka pa gjithçka
dhe nisin qortimet
e shikimet plot dhimbje
me  gjeste gjithnji e ma të qartë
e gjithnji e ma kërcënues

Dhe fshisari e merr fshisën
e vazhdon me fshi
ndërsa Engjulli mbrojtës largohet

Kalon nji grue tjetër
dhe ai e ndal të fshimen,
me gjeste thotë gjithçka
flet po gjithsesi kot
veç me i rrëfye njat bukurinë e saj
të veçantë.

Dhe Engjulli shfaqet
dhe grueja largohet e trembun.

Engjulli edhe nji tjetër herë
ia ban me dije fshisarit
se asht aty veç me fshi
dhe zhduket.

Fshisari e merr fshisën
po në çast ndjehen ulërima
e klithma
që vijnë prej lumit.
Sigurisht
klithma të ndokujt tuj u mbytë.
Dhe fshisari e ndal fshisën
e befas rrudhos shpatullat
e shpërfillës ndaj ulrimave që vijnë prej lumit
vazhdon me fshi

Shfaqet Engjulli mbrojtës
ndërsa fshisari fshin
si kurrë ma parë s’ka fshi
n’nji punë shembullore e t’përkryeme.

Po Engjulli i rrëfen me gisht qiellin
dhe krahët i rreh me zemërim
me e ba me kuptue fshisarin
se vërtet asht bukur me fshi,
po gjithsesi dikush
asht në pragun e mbytjes
n’dekikun ma të mbramë të jetës
dhe ai kambngul
po fshisari as do me ia ditë asaj ane…

Veç ma s’fundi
duke mos dashtë me ba tjetër
fshisari e heq këmishën
dhe si notar i përsosun
ngjitet mbi parmakë
dhe ban nji zhytje të mrekullueshme engjulli
dhe zhduket

Dhe Engjulli
fjalëpërfjalë si engjujt
i thur lavde Zotit.

Dhe muzika, bahet nji hym
i pamohueshëm qiellor…
kur fshisari shfaqet
tuj mbajtë ndër krahë
krijesën e shpëtueme

Asht nji vajzë e mrekullueshme
krejt e lakuriq

Engjulli e kqyr me shikim bishe

Ndërsa fshisari
e mbështet mbi stol
dhe me nji ambëlsi të skajme
i rri pranë
i jep jetë
dhe ledhatime

Po Engjulli ndërhyn
dhe e këshillon fshisarin
me e hedhë sërish në lumë
at “djallushë”
Po “djallusha” ka rigjetë shijen e jetës
falë ledhatimeve të fshisarit
dhe çohet
dhe buzëqesh

Po edhe fshisari buzëqesh
e vallzojnë së bashku ujnash

Engjulli e kërcënon me rrufetë e qiellit
dhe ata shkyhen në gaz
puthen bashkë
dhe shkojnë tuj vallzue gjithkah

Engjullit mbrojtës i thahen lot’t ndër sy
e merr fshisën vetë
dhe fshin… e fshin… dhe fshin… e fshin
gjer në pa-fun-dë-si…
(Përktheu: Jozef Radi, 21 nantor 2011)

Related Images: