Gjashtë poezi nga Lazër Radi
– Arbëria 1993
.
Ku ndali Shqiponja?
Ku ndali shqiponja?
Te gurgullima e kroit
a te fëshfërimë e pishnajës?
Te honi i vdekjes mbi shkamb
a te çerdhja e dritës në qiell?
Ku ndali shqiponja
t’i çelë zogjtë e saj?
Ku ndali shqiponja,
ku krahët i mblodhi,
ku shpirtin shpalosi…?
Ku ndali shqiponja,
gjithçka emnin e saj mori!
Dashni Brezash
Mbas nesh vijnë të tjerë…
nën tokë zgjatën rranjët
mbi tokë shtrihen degat,
ntrashet ndër kohna trungu i Fisit
mjaltet rrushi në maje të lisit…
Ndër brazda brezash
s’humb kurrë dashnia që hodhëm
s’humb fjala e dhanë se e ruan guri
edhe pse kobi, si korbi
vërdallë i vjen
dashnisë së brezave
Toka e Shenjtë
(Vegim mojzean)
Mbi nji kërcu lisi
gjurmat e currilave të shpirtit
i bajnë andrrat me blerue…
…diku tej livadhesh,
nji kaçubë digjet flakë
po s’shkrumbet
edhe pse zjarri bubullon prrallshëm
kurrë e gjitha n’hi s’kthehet…
Drejt kaçubës n’flakë
shtegtarët shtegun morën…
Nji zà prej qiejve zbriste vetëtimë:
“Hiqi sandallet o shtegtar
e zbathun shkeli livadhet
e Tokës së Shenjtë..!!”
Idil dimnor
S’harrohet ajo natë polare
e tërkuztë,
e akullt,
e tmerrtë,
jetëmarrëse
………………….
Po… kur, si me magji ti erdhe
të kandshme,
andrruese
të ngrohtë
jetëdhanse
e bane at natë ankthesh…
Ndër lodra të çmenduna
e strukje ledhatare
ndër zjarre pafund puthjesh
e ndjeva përtërimjen e shpirtit…
dhe dimni shterresh
n’misterin e nji andrre
t’shpërthyeme befas…
Njeriu 359
(në burg secili prej nesh ishte nji numër)
Jeton a s’jeton ai njeri i paemën?
Njeriu tre-pesë-nantë
nën at kod të frikshëm
shiritash bardh e zi?
Jeton a s’jeton ai njeri
që gdhihet e ngryset
i pangjyrë,
i pazhurmë,
i pabukë
i padritë
i pazjarr…
Gjallon a nuk gjallon vallë
njeriu që andrronte qiejt
edhe kur e hiqshin zvarrë…?
Kalorsi i Jetës
Mbi krahë ernash
mori fluturim,
kopshtijet e jetës i zgjoi
dhe terrin me thundrat e kalit e ndezi…
dhe toka ndjeu kangën e luleve
dhe kafshët humbën livadhesh
dhe zogjtë iu kthyen foleve
dhe velat nxituen me frymën e erës…
Kalorsi i jetës… kalorsi i jetës
vraponte ndër qiej
me kalin e Shpresës…
(Marre nga Revista Arbëria Nr. 10, 1993)
Pjetër Delia
Pa dyshim… do jetë gjithmonë nji gjigant i letërsisë dhe i edukatës intelektuale… Mjafton leximi i këtyre poezive… Edhe pse i kanë vrarë jetën, prapseprap ai nuk i fyen… vetëm ju kujton se jeta është e rëndësishme për të gjithë, e jo vetëm për dikë.
Unë mendoj që për të ndjerë pendim duhet të keshë ndjenjë dh karakter… Kur mungon ndjenja mungon edukata… e kur mungon edukata bëhemi kafshë… Historia ka treguar se viktimat e preferuara kanë qenë gjithmonë intelektualët dhe të pafajshmit… (Marrë nga muri i fb 5 prill 2014)