Ironija e fatit nga Lazër Radi (1937)
…E re dukej nga mosha – e bukur… dhe ecte me hap të ngadaltë… Tue ecë ashtu mendueshëm dukej sikur peshonte randë ndër mendimet e botës së vet ferishte…
…E pau njeriun zemërkazmë dhe mejherë nisi me andrrue çasa lumnije, prandej, për me përfitue, e shpejtoi hapin dhe mbrapa i shkoi… I foli dy fjalë mbas nji murit, – i lëshoi nji buzëqeshje cinike dhe i premtoi diçka… dhe puna u mbarue…
Hapi ndiqte hapin… Malsorja e re, me sy të përvajshëm, ecte… ndiqte hapat… dhe mendonte fellë… Ndoshta zemra e sajë e plagosun randë ndigjonte vajin e foshnjes së vet? Ndoshta mendonte fëmijtë e vet, të cilët nga mjerimi qajnë e rankojnë? Atyne u mungon gjithshkafja: ushqimi dhe shëndeti… Prandaj malsorja e re tue ecë… dhe vajtonte fatin e vet, at fatin e zi që i dhuroi kjo jetë:
-U shita, por jo për vedi. E shita vedin pse dishiroj jetën e fëmijve të mi…
E vajtonte dhe lott i shkojshin rrëkajë… E ndër lott’e saj pasqyrohej nji botë e tanë: Bota e mjerimit…
Hapi ndiqte hapin… Njeriu zemërkazëm, edhe ai diçka mendonte… Mendonte gjithçka, përveç mizerjes dhe vajit të foshnjave te shtëpija… ato s’kish pse me i mendue. Ai mendonte për shembull si do ta puthi apo bante me vedi ndo’i plan… Plane se si do të mundte me e knaqë ma së miri dëshirën e vet… Andrronte kënaqësinë e shpirtit të vet në përmbushjen e epshit… Dëshira e kishte mbulue; dëshirë e kishte mendjen, dëshirë e kishte zemrën e dëshirë ishte i tani…
Hapi ndiqte hapin… Tashma ishin jashtë qytetit… Ishin mbi nji kodrinë të bukur mbi të cilën i pritte krahëhapun “Ironija e fatit”
Në paradë kalojshin dy vizituesa; njëni me zemër të plasun e tjetri me nji dëshirë që shumë shpejt do të plotësohej… Gjithçka përreth duket sikur qeshte…
Qeshte me ironi ndoshta… por qeshte! Gjithçkafja shfaqej me gëzim; Ah! Vetëm nji fli e fatit të mjerë kalon e turpnueme përpara atij gëzimi të sajuem mbrapsht!
Kalon në paradë… por, jo madhënisht… ec… ec… po me sytë e rrzuem përdhe…
(Shtypi, e shtunë, 25 shtator 1937)