Jubilare – poezi nga Jozef Radi
-60 vjetorit të lindjes së tim eti
Dimni i pleqnisë gjurmë ka lanë
e flokët si borë t’u zbardhën
larg maleve, larg tokës nanë
gjymtyrët e trupi yt mardhën.
E tillë qe jeta për kët Njeri
her’ ledhatare si nan’e dashtun
her’ skëterrash zhytë n’vetmi
her’ ndëshkuese si njerk’e ntrashun
E ditët, e muejt, e vjetet kalonin
si pika shiu n’tokën etshëm për uj’
dit’ gjithnji e ma t’zymta e përqafonin
n’at vetmi ndrydhun, pa zhurm’e bujë
E e harrue mes netësh t’acarta
pak ditë, pak dritë pak diell zbulove
edhe n’ato pak andrra të arta
ndër netë përbindshash i lshove…
Gjashtëdhjet’ diej të kuq ta ndritën
at ballë të gjan’ rrudhosë mendimi
gjashtëdhjet vjeshta mbi ty u zbritën
e t’përplasën ndër dallgë mundimi
Gjashtëdhjet ditë të arta u ngjitën
mbi ata sy me vet’tima shikimi
gjashtëdhjetë netë t’errta venitën
e shtrydhën t’fundmen bulz gëzimi
Tash rrëshqasin si ngjalat n’llucë
vitet e mrrolta të pleqënisë
balta – (si mish i huej n’trup e këpuc)
ia mpak ndjenjat ma t’bukra të dashnisë
Vazhdo me hecë përpara, o Ati im
çaje t’fundmen balt’ e mbrrij te e mira ditë
mjaft gjashtë dekada, dimnash mbi shpin
po shpejto hapat, e sytë laj me dritë!
.
(*Kjo poezi modeste, po e kushtueme me shpirt tim eti, kur ai po mbushte 60 vitet dhe moshën me dalë në pension që ishte edhe nji çlirim për të mbasi puna në bujqësi për moshën e tij ishte tejet e randë, mbasi e konsideroja edhe si nji mundësi që ma s’fundi ai mund të merresh pak me vedin edhe punët e veta! Asokohe kur i shkrova këto vargje isha maturant 18 vjeçar, e kisha do kohë merresha me poezinë! Kur e lexoj sot mbas 48 vitesh kam atë ndjesinë fatlume të kujtoj sa mirë u ndje im atë kur ja lexova, bile shprehu nji ndjenjë habie, pse poezia ishte e gjatë dhe me nji alegori të guximshme për kohën… poezia është pjesë e nji dorëshkrimi të vjetër me 60 poezi që s’u botuen kurrë…)