Kajherë trishtimi ka emën t’përveçëm
Cikël Poetik i Jozef Radit
shkëputë nga Libri “Fletorja e Vjeshtës” 2011
Ky cikël poetik, asht shkëputë nga Libri Fletorja e Vjeshtës,
nji botim i Sh. Botuese Pakti 2011
Pjesa ma e madhe e tyne asht paraqite në antologjinë “Poesie Scelte”
botue se fundi nga Casa Editrice “Besa”, më 2017
Ndërkohë pritet së shpejti një antologji e gjanë me poezi të zgjedhun
e të përmirsueme prej tre librave poetikë të botuem në vitet 1993, 2000 dhe 2011.
Jozef Radi
*****
Me shikimin tand
zhgarravita krejt ditët e hikuna,
krejt mbramjeve idilike
ua derdha n’ftyrë
bojën e letrave të dashnisë,
krejt fjalve ku thyhej magjia e kangës
jua humba kuptimin!
Tash m’duhet me i numrue
lindjet e diellit nga e para
m’duhen fjalë të reja
lule t’marra borxh vedit
me i rimbjellë buzëve të mia,
m’duhet me i kurdisë orët me hecë mbrapsht
stinve me ua ndrrue rrotën e ricikleve
m’duhet nji tjetër shi i ambël
ndër vjeshtat e mia të përjetshme.
M’duhet nji ecje majëgishtash
ndër zajet e lmueta të lumit tem,
m’duhen mija vogëlsi t’pakuptimta
me i dhanë kah njatij shikimi zhgarravitës
që ende end kohë t’përbashkët.
.
Ajo…
Ajo ka mbetë diku
n’nji skaj t’harruem bote
tuj qindisë lulet e dashnisë s’humbun,
e tuj arrnue andrra të hikuna
si zogj të trembun.
Dhe mbet njashtu e vogël
n’at skaj t’harruem bote
sa frikesh n’kujtime mos ta pijnë hyjtë,
dhe mbet njashtu e qelqtë, e brishtë
thue se andrrimi ta thyen ndër gishta,
Dhe asht aq e vogël e përplot me vetvedi
sa frikesh me i folë për flakën
njatij zjarri të vocërr.
Dhe asht mbetë njatje
n’at skaj t’harruem bote
ku shinat derdhen si vajtim
e dielli priton me ngrofë,
njatje, ku lumi rrjedh si tallje
e dashnia s’gjen as sqep
me e thye lvozhgën e me dalë,
njatje, ku edhe kujtimi i puthjeve
sos me stinën e borës…
1988
.
*****
Gjithçka ndjej
e vuej
n’nji gjuhë të vetmueme
të shkrueme tejet vonë,
n’nji gjuhë pa sivllazën pa simotra
n’nji gjuhë shpirtnash rrebelë
e të panënshtruem
deri n’marri…
Nji dashni e madhe
mundet me jetue n’lumni t’kthjellë
edhe n’nji gjuhë sa grima
e me u zgaqë krejt nën drit’n e saj…
Ne dolëm prej nji gjuhe t’vogël
dhe hymë të trembun
ndër gjuhtë e mëdha të k’saj bote
pa përbuzë
pa shpërfillë asgja,
Dhe fjaltë e dashnisë
na u banë ma t’ambla
edhe ndër gjuhët e gjetuna…
Në t’gjitha gjuhët e botës
të paskam dashtë,
tash m’duhet me t’përçmue n’heshtje
n’dialektin ma t’ashpër
të maleve të mia…?!.
*****
Ajo lutet për diellin që lind
dhe hanën që rrotull i sillet,
ajo lotet për lulen që humbi shkëlqim
për pikzën e gjakut që n’trup i mpikset,
ajo ecën majgishtash e naltohet frikshëm
e s’kqyr askënd n’at mjelmëzim të përditshëm;
lehtas qesh kur ndër ne ndokujt i humb filli
dhe qelqet ndër buzë i krisen si gonxhe prilli,
dhe shkon e bindun se hij’e saj lulzon mbrenda nesh
dhe ecën e shlirtë dhe lutet dhe lotet,
na shkel padashtas dhe qesh…
.
*****
Iu dorzova detit me m’dehë.
Rrethue me muzg dhe heshtje
me aq shumë heshtje
dhe aq shumë muzg
sa frikem mos muri tyne
flakës edhe të fundmen flatër
m’ia këput…
I mbështolla mendimet
me vetmi të frikshme deti.
Mos i xen besë asnji lamtumire,
as dorës që përpëlitet
n’erën e trumhasun t’muzgut…
Tutju veç dashnisë kur bahet heshtje
si syprina e paqme e këtij deti n’muzg
që m’deh e m’rrokë…
*****
Mija herë
e kam verbue vedin
mos me e besue terrin
e njatyne që m’rrethojnë…
Por s’mjafton veç verbimi i vedit
me e pshtue t’keqen e tjetrit
edhe tanden bashkë.
.
*****
E pijmë kafen në shtrat me Preverin
të xhveshun si portokaj…
I tretëm gjymtyrtë
dhe i lamë veç sytë me ledhatue.
Eh, sa rrugë t’gjatë e t’lodhshme kena ba
e s’kena mbrritë askund.
Pse dashnia s’asht krijesë
as stacion, as qytet, as majë mali:
dashnia asht thjesht rrugë pafund
e asgja ma tepër…
(mjerë kush dashnisë
ia kërkoi mbrritjen…)
Të xhveshun si portokaj,
e pijmë Preverin në shtrat, si kafe…
.
*****
Mbaruen ditët që i besonim të pambarimta.
U ba kujtim
lumi që rrjedhte si hareja jote
dhe era që shfrynte si vrulli jem…
Mbaruen ditët që i besonim të pambarimta,
Nga bregu i huej i këtij deti
ndjej mall lulesh për bregun tjetër,
Përmallesh edhe ti
n’jehonë t’nji kënge të vjetër
që tash e ndjejmë si teshë e stërveshun.
Mbaruen ditët që i besonim të pambarimta
As fllad’i kujtimeve
s’kthen ma n’fletoren e vjeshtës…