Katër Mendime dhe Katër Poezi nga Leon Lekaj…

Katër Mendime dhe Katër Poezi nga Leon Lekaj…

Leon Lekaj, e ndjen poezinë në çdo qelizë të qenies së vet, prandej e ka vra kahera britmën e dukjes… Vargjet e tij lexohet lehtë, pse janë të shkrueme me at puplën klasike… problem i vetën i tyne asht mbasleximi… sepse ai të shtyn me mendue thellsisht e me i dhanë hapsinë fantazisë…
Mirseerdhe Leon, e t’kërkoj ndjesë për vonesën…
Jozef Radi

Privimi e vendos dëshirën në piedestal! (l. lekaj)

***

(Në ditën e parë të takimit me tim atë në burgun e Ballshit)

Njimijë çilsa të bindun rënkuen.
derisa u hap edhe porta e fundit.
Në ajrin që vërshoi si i marrë
im atë u mor me buzëqeshjen e harrueme
me flokët e premë shkurt
me xhaketën e vjetër, që mbante krahëve
e me shpinën e krrusun
nga pesha e fajeve
që nuk i pat ba kurrë.
Në ballin e rraskapitun i lexohej
nji shprehje e biblës
për ata që “nuk dinë çka bajnë…”

Ma prunë, pastaj ma morën tim atë.
në sytë e mi u shtrëngue grushti i kockave
dhe lotët që s’i derdhi asnjiherë.

Unë mbeta mbas hekurave primitiv
me ndigjue kangën e njimijë çilsave
kur të burgosej pafajësia.

***  
Letërsia i ngjet nji zogu,
i cili çdo copë qielli
e ban hapsinë të vetën. (l. lekaj)

***

M’u lute të ecja në gjurmët e tua prej ajri
ku toka, – më the, – asht ma e shenjtë se qiejt
e gjeometria e shpirtit
matet me sende të buta.
e unë renda…
U derdha me duert e lodhuna prej pritjes
drejt frikës sime të pakuptimtë
që më çonte tek ti
deri çastit kur bebja e synit tand
ra në grushtin tim t’hutuem
si nji shpend i plagosun.
Deri në çastin kur unë mbrrita me pa kjartë
se si lkundet drita e mekun
në rrugën drejt vyshkjes.
E at’herë…
në gurin e çastit të mbramë
lashë agoninë e andrrës sime.
Të jepte shpirt
mes lumit të fjalëve të tua
që prej kaq kohësh iu mungonte fryma.

***
Disa e shesin vedin shtrenjtë…
shumë shtrenjtë,
aq shtrenjtë,
sa s’gjejnë kurrë blerës… (l. lekaj)

***
Sonte, ke ikë, e dashtun.
Tek kandi i fjalve që s’bzajnë
ishin sendet e tua:
Nji valixhe,
nji album i boshatisun
dhe takat e këpucëve, që iu ngulën shpinës time.
Hemoragjia e ikjes
u derdh si labirint kështjelle
mbi venat e fjalve që munguen
e flaka e pishtarëve
nuk mujti me ndriçue
as kupën e lakmive tona
të lanun në mshirën e gjysmës.

Sonte, ke ikë, e dashtun.
Në tavolinë, grimcat e mozaikut tand
dhe sytë e mi të lodhun,
që megjithatë do të dinë me deshifrue
agoninë e gjestit të mëdyshun
dhe çastin e pabindun të gjymtyrëve.
që rend drejt fundit.
At’herë po!
At’herë mbylli sytë,
që të mos mundesh me pa
mortin e fjalëve që nuk lindën kurrë
dhe duert e mia të mbërthyeme fort
në pragje lamtumirash.

***
Bukuria e nji dite duket sapo lind dielli,
e nji gruaje sapo ajo fillon të flasë. (l. lekaj)

***
“Nostalgji”

Mbramë ra shi i përmalluem, e dashtun
sot toka asht zgjue e ngime në puthje.

Kumti i vetëtimës
u përplas te e djersituna e nji xhami
e unë s’pata kohë me braktisë trishtimin.
Dashunia qe nji truall i zhuritun
në rrugën e gjatë të frymës sonë
dhe fjalët e turbullta që riguan sysh
shuejtën veç epshin e shkurtë
e s’mujtën me të bindë
se ishe e vetmja hanë e blertë
që pikonte natës sime.

Mbramë ra shi i përmalluem, e dashtun.
Shtegtar i muzgjeve të vona
etjen rrënuese të syve të mi
e lashë në vetminë e stolit që rrinim bashkë,
mandej mbusha çastin
me të djeshmen tande.
E me zanin e lagun i pëshpërita patave të egra
për ngjyrën e bukur të ngashërimit,
që prej vitesh kisha burgosë
n’ofshamën time të mbledhun grusht.
Athinë, Shkurt 2013

Related Images: