- Jacques Prevert – Poezia “Cet Amour”
Kjo dashni…
poezi nga Jacques Prevert
përkthyer Jozef Radi
Kjo dashni
kaq e dhunshme
kaq e brishtë
kaq e ambël
kaq e trishtë
Kjo dashni
e bukur si drita
e shëmtuet si koha
n’ditë të kjametit
Kjo dashni kaq e vërtetë
kjo dashni e bukur
e lumtun
e hareshme
e trembun
si frika e nji fëmije të mbetun n’terr
e sigurt n’vetvedi
si njaj njeriu i paqmë
nëpër shpirtin e natës
Kjo dashni që i frikëson tjerët
e që i shtyn me folë
e që i ban me u zbehë
Kjo dashni e përgjueme
prej nesh e përgjueme
e përndjekun, e plagosun, e shkelun, e vrame, e mohueme, e harrueme
sepse vetë ne e përndiqnim,
e plagosnim, e shkelnim, e vrisnim, e mohonim, e harronim
Kjo dashni e gjitha nji cope
ende njashtu e gjallë
e përdiellun
Asht jotja
Asht imja
Asht ajo çka ishte
Diçka gjithnji e re
që kurrnjiherë s’ndryshoi
E vërtetë, njashtu si nji bimë
flatruese si nji shpend
e ngroftë e plot shend si vera
Si ti edhe unë mundemi
me shkue dhe me u kthye
mundemi me harrue
e mandej me ju rikthye gjumit
Me u rizgjue, me vuejtë e me u mplakë
e me ju rikthye gjumit sërish
veç me andrrue vdekjen
e me u rizgjue, me buzqeshë, me u shkri gazit
e me u përtëri
Dashnia jonë asht atje e s’luen vendit
kryefortë si nji mushkë
e gjallë si pasioni
mizore si kujtesa
torollake si keqardhjet
delikate si kujtimet
e ftoftë si mermeri
e bukur si dita
e brishtë si nji fëmijë
Na vështron me buzqeshje
e flet pa na thanë asgja
dhe unë e ndigjoj i drithruem.
Dhe bërtas
Bërtas për ty
Bërtas për vedi
Dhe lutem
për ty e për vedi, e për krejt ata që dashurojnë
e krejt ata që dikur janë dashtë
Po, unë ulëras
për ty, për vedi e për krejt tjerët
që as i njof e as i di…
Ndalu atje,
njatje ku je
njatje ku keni qenë edhe tjera herë
ndalu
mos luej vendit
e mos u tret larg
Ne që dikur ishim të dashuruem
ne sot të kena harrue
ama ti s’duhet t’na harrosh
S’kishim asgja mbas shpirtit n’kët botë veç teje
e mos lejo që t’bahena shtylla akulli
Edhe pse shtyhesh larg e ma larg
s’ka randësi se për ku
ti veç na e lsho nji shenjë jete
Ma vonë, shumë ma vonë, diku natën
n’pyllnajë të kujtesës
çohu vrik n’kambë
e na e shtrij dorën
e pshtona tanëve.
Përktheu Jozef Radi, Janar 2016
Shpesh e përdishmja e mbarë njerëzimit asht mjaft toksike… përplot me materie, zhurma, e kërcënime që ia bajnë ma të vështirë ditën dhe natën… çastin dhe vitin… të vërtetën dhe andrrën… dashninë dhe zhgënjimin… Prandaj asht poezia si shpëtimtare, prandaj ftohet nji poet si Prevert, që në thjeshtësinë e këtyne 400 fjalëve, ku askujt s’i nevojitet as shumë kulturë e as fjalor, me e marr aromën e këtij mesazhi, që gjithsesi ta ban pak ma të bukur ditën dhe natën… çastin dhe vitin… të vërtetën dhe andrrën… dashninë dhe zhgënjimin… Mbasi i ke lexue këto pak vargje sublimë, të duket sikur ke nji pasuni, dhe se ja vlen me e pritë, me e mbrritë dhe me e jetue si duhet të nesërmen… j. r.