- Emrije Krosi
Koha e tejshkuar e përdhosjes së Republikës
poemë nga Emrije Krosi
I
Ej,
Shën-Republika* ime,
e përdhunuar nga bijtë e tu bastardë,
sa herë të kemi pyetur për dreq: edhe ti o Brut?
Tehun e thikave të përgjakura,
në damarët e tu vampirët pinë gjak,
gangsterë që t’i sterrosin netët mejhaneve tua të mykura,
me joshje të paturpshme kurvash,
për një Shën-Kushtetutë,
që si leckë mbështjell këmbët e ushtarit,
të djersitur në pararojë tënde,
në pyjet e mjegullta,
spermë këpurdhash duan të mbjellin,
shpateve të zhveshura pa lule dafinash,
ku bulojnë gjethnaja kanabis- sativa,
mandej, xhunglat e pafundme të pedofilisë,
që janë kaq skurupozë,
të luajnë me kartën e bardhë të dlirësisë tënde,
të përdhunuar!
II
Eh, republikë budallaqe,
republikë e marrë,
republikë depresive,
republikë tejkanjoze,
hesht, heeesht të them,
në këtë natë të errët,
ku imazhi yt prej përbindëshi projektohet në mur,
hajt, hajt, hajt se folim,
në puntatën e fundme të Mozartit.
III
Shën-Republika ime,
pamjet surreale dhe ekspresioniste,
ku viseve tua të mugëta,
derdhen mjegulla të kuqërremta,
të gjithë dashnorët e tu gjuajnë me gurë pabesinë,
dhe si zvarranikë kthehen kur pijnë qumësht të zi,
nga gjinjtë e tua prej bushtre….
ndërsyer mes pluhurit të lagjes së qenve,
se qenshe lehin për ty,
edhe shën-bushtrat,
edhe shën-ulkonjat,
edhe shën-hienat:
-mallkim – mallkim – bërtasin aligatorët mbretërorë,
-bekim – bekim – ngazëllehen qengjat qumështor të Republikës së Re,
-trillim- trillim, – klithmojmë “prishësit” e pabindur të rendit,
kur plebejtë orgazmohen,
nga ndonjë femër e dehur,
në udhët e pista të netëve të periferisë të Bodlerit,
për ç’Bodler thua,
more pis katunari,
ky/ ky shën-metropoli,
ky/ kjo shën-kryeqendra,
sepse Omar Khajami i Tiranës,
ka pirë kaq shumë kupa,
dhe çmendurisht,
paturpërisht,
dhe kaq naivisht ka puthur,
saqë unë jam shumë e marrë,
që puth aq denjësisht meshkuj të përdorur masivisht,
(se unë guxoj të kërkoj…)
të drejtat e Kushtetutave të Republikës:
– hesht – më urdhëruan,
-mos bërtit – përsëri më urdhëruan
-mos u merr me politikë – sërish më urdhëruan,
-mos protesto, – nëse do të jetosh në këtë republikë,
-mbylle gojën, – tashmë më kërcënuan,
-ç’më duhet mua, – më porositën të them,
-fli dele/fli/fli,
se frikërat gjallmojnë vetëm në ujë,
ku liria derdhet si leshterikët e kalbura,
dhe mëkatet e çifteve të ‘lumtura’ në verë,
ama vetëm në verë kur janë të gjithë Adamë dhe Eva,
lahen në det që vetveten pastron,
me shën-ujin e Jordanit të Gjonit,
(përbesë asnjë mëkat nuk lëviz më,
së copëzat e guackave në bregun ranor,
janë gjymtyrët të thyer të miliardave shekujve të dallgëve të kripura).
IV
Tani besoj e kuptoni,
mos e prekni,
mos e mëkoni zymtësinë e republikës,
kur një flamur të bardhë kam lidhur në reçipetat e mia dalëboje,
si triumfi i rënies time nga Everesti,
rrnofsh republikë,
u shkallmofsh republikë,
u shkretofsh republikë,
u shofsh republikë,
ti farë e keqe e etërve të tu tribalë,
që stuhishëm ngritën tredirekëshen e atdheut tim:
shpresë,
besim,
flamur!
V
Po ikim shën-republikë,
por një gur do ta hedhim,
që saora në rikthim të shënojmë udhën,
e fëmijëve të natës plangprishëse…
.
*Në kujtim të poetit të pushkatuar Trifon Xhagjika dhe poezisë së tij…