Kohë dasmash
nga Gazmend Bakiu
Meqë është verë dhe kohë dasmash, m’u kujtua sot martesa e Llaqit.
Aty nga viti 1987, Llaqin e dinim thuajse të vdekur, sepse thoshte që kishte sëmundje të keqe. Mirëpo, papritur mësuam se do të martohej me Tonen, normisten tonë që zgjidhte hallet e gjithë ndërmarrjes, ngaqë prekej lehtë.
Super… Surprizë! Por si kishte ndodhur?!
Në vend të atyre pyetjeve standarde, që bëhen në kishë apo në bashki, Llaqi i sëmurë e kishte pyetur Tonen se sa miq kish pasur në jetë. Ajo kishte rënë në mendime se nuk i kujtoheshin të tërë dhe pastaj la nam duke qeshur me shoqet e punës.
Ky meditim mallëngjyes solli shërimin e Llaqit, martesën dhe dasmën më të bukur të ndërmarrjes tonë. Tenxherja kishte gjetur kapakun.
Kryetari i Bashkimeve Profesionale, Çeçua përqafonte cilindo që i dilte përpara, merrte e jepte urime: “Me trashëgime!” U gëzua, festoi e gjithë shoqëria dhe më gjerë.
Marre nga Muri i FB, Gazmend Bakiu