Kur e ardhmja mërdhih…
tregim nga Rezart Palluqi
Nuk ishte parë ndonjëherë që një nuse, e rrethuar prej dhjetra dasmorësh, të vraponte drejt dollapit të saj të rrobave, të hiqte duke qarë dhe u dridhur fustanin e bardhë nusëror, flakte atë në krevat dhe vishte një xhaketë të vjetër ushtarake. Një xhaketë, të dekoruar prej shumë stemave dhe yjeve, por edhe njollosur prej blankave të mëdha të gjakut. Njerëzit, kur e panë nusen të nxitonte drejt hyrjes së shtëpisë, menduan se atë po e bezdiste urina. Këtë mendoi edhe burri i saj, prandaj edhe vazhdoi i qetë dhe i lumtur të shijojë vëmendjen olimpike që i dhuronin dasmorët e vaditur prej pijeve alkolike, dhe kurdisur prej tingujve gazmorë të orkestrës së palodhur.
-Gëzuar dhëndër! Të na trashëgohesh e me jetë të lumtur! – cicëronin ata shpesh në kor.
Dhëndri, ua shpërblente të afërmve të tij duke ngritur dolli, duke u buzëqeshur, me trupin herë gjysmë të përkulur, herë të shtrirë përpjetë si një selvi. Nuk ishin të pakta momentet, kur ai nga gëzimi donte ta rrëkëllente të tërë gotën e birrës. Por ja, që adeti nuk ia lejonte. Përpos kësaj, i druhej të dehurit. Mbas pak dhe do të hidhte vallen e madhe të dhëndrit me nusen, kështu që duhej të rrinte esëll, nëse nuk donte të bëhej rezil duke hedhur këmbët shtrembër dhe u rrëzuar përdhe, ose në rastin më të mirë, prishur ritmin e kërcimit gruas së tij. Për të satën herë falenderoi dasmorët duke e kthyer për pakëz gojën dhe pirë gjysmë gllënjkë birrë. Bënte aq vapë, saqë kurrizi po i çurgonte në djersë. U përpoq ta thante atë me një pecetë letre. Ndërkohë, krushqit u ngritën të kërcejnë. Normalisht, ai duhej të dilte në pistën e valleve dhe bashkëkërcente. Por ja që, nusja e tij nuk po dukej gjëkundi. Dhëndri hasi në ajër sytë e babait të tij, diku mbrapa kurrizit të xhaxhait. Në sytë e tij ai lexoi diçka të kobshme. Ai ia bëri me kokë drejt dhomës së gjumit, që shtrihej në krahun e djathtë të shtëpisë. Dhëndrit tani iu kujtuan fjalët e pakmëparshme të nuses së tij.
-Kam ftohtë. Më mbytën mornicat. Po dridhem. Trupin e ndjej akull të ftohtë – i kishte rënkuar ajo në vesh me buzët që i dridheshin papushim, dhe përpak sa nuk i lëpinë padashje lilat e veshit.
-Përmbahu moj grua. Ç’më dridhesh kështu si fëmi e vogël? Ç’ne ky të ftohtë në pikën e vapës? – iu përgjigj ai duke qeshur dhe ledhatuar asaj sensualisht polset e duarve për të mos rënë në sy të dasmorëve, të cilët nuk ia shqitnin sytë as edhe një sekondë.
-Mbarova! Po iki të freskohem pak në banjë – i kishte thënë ajo pak minuta përpara se të braktiste podiumin e çiftit, i stolisur me lule nga më të ndryshmet, veshur me atllas të kuq, dhe rrethuar me perde të mbështjellura dhe varura në formë gjysmë harku, duke krijuar atë skenën e njohur të podiumeve teatrale.
-Eja dhëndër! Eja me… – krushkës i mbeti fjala në gjysmë kur nuk e pa vajzën e saj pranë dhëndrit. Fytyra iu nxi, u shëmtua frikshëm, ngaqë murrëtira që lindi në faqet dhe sytë e saj, u shkri me tualetin, duke krijuar një refleks kuq e zi, pak a shumë si shkëlqimi i varakut të prishur. Sapo vjehrra ktheu kurrizin, ai pa motrën t’i afrohej e zbehur.
-Jot shoqe e ka goditur përsëri ajo kriza e vjetër. Shko shpejt e përmblidhe përpara se të na bëjë rezil në sytë e botës – i fishkëlleu ajo në vesh. Fishkëllima e saj ia shpoi veshët më fort se sa çjerrjet apo gërvishtjet e bokseve ose tingujve të kitarës elektronike.
-Tani duhet të shpejtoj – mendoi ai. Duhet të vrapoj drejt e në dhomë, dhe ta kap prej flokësh atë femër budallaqe. Ç’mu desh mua që u ngatërrova me të? – mendoi ai. Megjithë zemërimin që e kaploi, ai nuk i gjeti forcat për të reaguar si zjarrfikës ose si doktori kur e telefonojnë për t’u ardhur në ndihmë pacientëve të sëmurë. Këmba e djathtë iu mpi, dy shtiza ia shpuan kraharorin.
“Kjo dasëm mori fund, nëse atë e ka gllabëruar dalldia e vjetër” – mërmëriti ai i panikosur.
Tashmë nuk guxonte t’i bredhiste sytë nga njëri cep në cepin tjetër të sallës gjigante. E dinte mirë, se sytë e dasmorëve diç të keqe kishin thithur. Nuk vonoi, dhe një burrë andej nga fundi tha me tallje:
-Epo tani le të zbresë çifti në pistë, por më duket se na mungon nusja…
Ai uli kokën, e tundi atë plot mllef dhe pafuqishmëri ndaj mungesës së gjatë të gruas së tij. Ndërsa deri para pak minutash aroma e qofteve, mishit të pjekur dhe birrës e verës, përkrah aromës së parfumit të gruas së tij, i shijonte si një përzierje magjike, që sjell apo krijon lumturinë e plotë për të, tashmë ai mishmash aromash dhe erëzash po i përzihej keq në stomak.
“Duhet ta mbledh vehten”. Nëse dorëzohem, në këto momente sa të shenjta aq edhe provokuese, atëherë mori fund gjithçka. Do të mbuloj me turp prindërit, motrat, dy vëllezërit e mi. Do ta njollos të gjithë familjen time, të cilët e kanë pritur me padurim këtë ditë. Nuk qenka e shkruar më duket që ata të gëzojnë këtë ditë të bekuar, shohin djalin e tyre të martohet” – kuturisi ai nëpër dhëmbë.
-Ç’pret? – i kujtoi motra egër. Por kur e pa vëllanë të pikonte djersë nga këmba tek koka, i fshiu qindra piklat e djersëve që i kishin mbuluar ballin.
Kur ai u gatit të ngrihet nga karrigia dhe vrapojë drejt dhomës, ku duhej të gjendej gruaja, dalloi në kryen e rrugicës së gjatë të vinte me hap të shpejtë një grua, të veshur në një uniforme ushtarake. Për pak sa nuk i ra infarkt, kur dalloi këpucët e saj me taka. Atëherë, u sigurua se gruan e kishte goditur gripi i mistershëm. Ai vetëgënjehej, donte ta konsideronte si të tillë, paçka se psikiatri ia pati thënë troç, se gruaja e tij e ardhshme, ose shoqja e tij e atëhershme, vuante prej një traume të vjetër, që vinte prej vrasjes së gjyshit dhe babait të saj.
-Eja zemër. Eja, të kërcejmë! Më falni të dashur miq, të shtrenjtët e mi. Ndjesë, që u largova kaq papritur. E di, që keni thënë me vete: po nusen tonë të bukur ku e kemi? Ajo duhej të ishte këtu tani. Tani që po vjen pjesa më magjike e dasmës sonë. Çasti kur nusja dhe dhëndri kërcejnë si dy engjëj, si dy shokë besnikë, momenti që ia shtrëngojnë shoshoqit dorën jo vetëm këtu, gjatë vallëhedhjeve, por gjatë gjithë jetës – tha ajo me zë pompoz, të fryrë prej një entuziazmi dhe hareje që herë i shkonte, duke i dhënë asaj nurin e një nuseje dinjitoze e morale, dhe herë e bënte qesharake, kur mbas disa fjalëve, ajo bënte një pushim të vogël, shpërthente në një breshëri të shkurtër por të fortë të qeshurash, dhe ashtu, në moment, me po aq mjeshtëri diti t’i shtrëngonte nofullat, merrte situatën nën kontroll.
Pothuaj të trembëdhjetë kërcimtarët, ndaluan hapin, kur e panë nusen të veshur në një xhaketë ushtarake, me supet e mbushur me yje, stema dhe medalje shumëformëshe. Edhe bateristi, përpak sa nuk e derdhi gotën e birrës mbi tavolinë, kur shkopat e tij goditën atë rrëshqimthi. Mamaja e saj përpak sa nuk vuri të qarat. Xhaxhai i saj, i cili ishte i vetmi që e njihte brengën shpirtërore të mbesës, u përmbajt; i shtrëngoi dorën kunatës sikur donte t’i jepte kurajë. Pothuajse në të gjithë sytë e të ftuarve, lexohej një befasi, habi por edhe çmenduri ndaj skenës së paprecedentë që ishte krijuar. Nusja hoqi vellon dhe fustanin e bardhë, veshi një xhaketë ushtarake me njolla gjaku të mëdha sa një kumbull. Njollat e gjakut ajo nuk donte t’i lante kurrë, ngaqë ato i kujtonin gjakun e babait. Sa qe babai gjallë, ai krenohej përpara saj me uniformën e tij prej gjenerali. I shpjegonte asaj stemat, yjet, gradat që ndodheshin aty. Sqaronte bijës së tij të vetme, se si i kishte fituar ato, çfarë sakrificash kishte bërë për atdheun në kohë të vështira. Prandaj edhe ajo, e ruante si sytë e ballit atë xhaketë, që përveç vlerës emocionale që kishte, ruante edhe krenarinë e tij të përjetshme.
Thuaj sikur s’kishte ndodhur gjë prej gjëje, ajo i ftoi dasmorët t’i bashkoheshin asaj dhe shijojnë bukurinë dhe gëzimin që të këndell vallja e dhëndrit me nusen, valle e cila edhe i vë kapakun dasmës…
-U çmende – i foli me zë shumë të ulët dhëndri nuses.
-Zemër – iu përgjigj ajo me zë. Shpirti im! Ti e di, më mirë se kushdo tjetër, se e kujt është kjo xhaketë?
-Miqte e mi të vyer – iu drejtua ajo sallës plot e përplot, duke hapur krahët dhe shtrirë pëllëmbët e duarve drejt tyre. E dini përse vendosëm ta bëjmë dasmën tonë, sot, në datën njëzet e pesë shtator? Natyrisht që nuk e dini. Ose, e dinë vetëm nëna dhe burri im i mirë, i urtë dhe inteligjent. Pikërisht si sot, katërmbëdhjetë vite më parë, u vra im atë gjatë luftës në Irak. Dhe ekzaktësisht si sot, dyzet e pesë vite më parë, u ekzekutua im gjysh në Luftën e Dytë botërore, diku në një qytet të Polonisë në kufi me Gjermaninë. Kjo xhaketë që unë sapo vesha, është e gjyshit dhe babait tim të pafatë. Sa herë që kujtoj gjyshin dhe babanë më gozhdojnë ciklone të papërfytyrueshëm të dridhurash edhe kur temperaturat janë të larta si sot. Asnjë rrobë tjetër përveç kësaj xhakete, e fashit të ftohurit misterioz që më kaplon çdo skutë të trupit. Sot, ndoshta gjyshi dhe babai, janë gëzuar, teksa më shohin të veshur me xhaketën e tyre. Zëre se janë këtu pranë nesh…
Fjalinë e fundit ajo e lagu me një zë të përlotshëm, vajtimtar. Dhëndri, Xhimi, ia bëri me shenjë drejtuesit të orkestrës të bëjë një pushim të vogël. Muzika, sa vinte dhe po bëhej e tepërt. Fjalët prekëse, çiltërsia, dhe drejtpërdrejtshmëria e Danielës, po i ligështonin njerëzit. Tringëllimat e pirunjve u rralluan. Edhe urimet që njerëzit bënin pa kursim pothuajse u shuan.
Por qetësinë domethënëse që lindi, e prishi babai i Xhimit. Ai, i nervozuar, e ndërpreu Danielën duke i thënë.
-Nuse e dashur! Sot, ne kemi dasëm dhe jo ceremoni përkujtimore të gjyshit dhe babait tënd. Shko dhe hiqe atë xhaketë shpejt, vish fustanin e nusërisë, të cilin m’u desh dy muaj për ta zgjedhur. Na kthe gëzimin e madh. Mos na e gropos harenë e bekuar të kësaj dite të shenjtë – tha ai, me buzë që herë e përmbyste buzëqeshja mëshiruese dhe herë nuri i errët i zemërimit.
-Po ta heq xhaketën, do të më mbërthejnë të dridhurat. Sa herë që mendja ime fluturon tek trupi i përgjakur i tim eti, sa herë që kujtesa bredh në fotografitë ku ai ndodhej i shtrirë, nën një pellg me gjak, mua ma pushton trupin një ciklon, brymë e trashë – iu përgjigj ajo.
-Epo sot e gjete të mendosh për tët atë?- e kritikoi ai.
-Po! Kjo ndodhi, kur të pashë ty të hyje në derë përbri vjerrës time të dashur dhe thashë: oh baba, sa keq që nuk je SOT këtu, të kërceje përbri mamasë dhe meje.
Babai i Xhimit, u kap mat prej përgjigjes sa emocionale aq edhe prekëse të Danielës.
Disa njerëz nga fundi, u ngritën në këmbë duke tërhequr zvarrë karriget.
-Ne po ikim. Na falni! Kemi rrugë të gjatë. Na duhet të udhëtojmë katër orë – sqaruan të afërmit e çiftit, dhe ashtu, pa iu dridhur qerpiku, çanë nën një qetësi të madhe radhët e karrigeve, përshëndetën çiftin dhe u larguan.
-Eja Petër, se do të na bëhet vonë – qortoi nëna djalin që nuk shqitej prej organeve muzikore. E tërhoqi prej dore dhe kapërceu përfundimisht pragun e derës.
Mamaja e Danielës tentoi t’ia hiqte me dhunë xhaketën vajzës së saj.
-Mos mama! Mos! Përndryshe më sheh në spital brenda pak orëve – iu lut ajo.
Xhimi, që gjatë gjithë kësaj kohe, rrinte i ulur, me kokën të mbështjellë me pëllëmbët e tij, të tendosura sa s’ka më, u ngrit në këmbë dhe tha:
-Miq të dashur! Ju lutem më dëgjoni për pak minuta.
Turma e dasmorëve, që tashmë e kishte humbur disiplinën që karakterizon dasmat, heshtën si me magji. Xhimi njihej si një djalë fjalëpaktë, serioz, punëtor dhe racional.
-Nusja ime, bija, shoqja apo kushërira juaj, vuan prej një sëmundje të vjetër nervore. Këtë traumë, siç ua tha edhe ajo me gojën e saj, e ka pësuar prej gjyshit dhe babait të saj, të cilët u therën si kafshë të egra në betejën e luftës. Fjalët pra, që ajo sapo ju tha, janë shumë të vërteta. Sa herë që mendon për ta, e mbërthejnë drithërime të tmerrshme. Ajo nuk shtiret fare. Kohët e fundit, po rilind një “Luftë e ftohtë” e re. Babai i saj, siç e dini edhe ju më mirë se mua, ka qenë gjeneral i forcave të armatosura. Atij, “Lufta e Ftohtë” i hëngri kokën. Daniela, që edhe e ka pasur pikë të dobët, nuk e ka përpunuar ende hidhërimin e humbjes së tij. Nuk është hera e parë që ajo e vesh xhaketën e tij ushtarake. Këtë e bën, sa herë që ajo përballet me atë trishtimin e verbër, dhimbjen shpirtërore që shkakton të humburit të babait në moshë fëmijërore. Atëherë, Daniela, mërdhih edhe kur jasht bën dyzet gradë, si sot – tha ai duke i bërë vetes fresk.
-Domethënë, ti pranon që ajo të kërcejë e veshur në këtë xhaketë ushtarake të frikshme? – e pyeti xhaxhai me zë denoncues. Prej fytit të tij dolën edhe disa tinguj cinikë, të shoqëruar me kollitje të thatë.
-Po! Nuk ka rrugë tjetër për momentin. Nëse na doni me gjithë shpirt, na pranoni kështu siç jemi. Harrojeni xhaketën e Danielës. Jam i sigurtë, që nëse ajo e heq tani, do ta përfytin përsëri të dridhurat.
-Muzikë! Orkestra, ngrihu, zgjohu! – buçiti Xhimi dhe zbriti në pistë, kapi prej dore Danielën dhe u hodh në ring duke kërcyer me gjithë shpirt. Në fillim dasmorët hezituan të bashkohen me ta, por shumë shpejt akulli u shkri. Të gjithë u përzien në kërcim. Vetëm se njerëzit i ngulën sytë më shumë tek Xhimi. Xhaketa ushtarake, që Danielës i varej deri poshtë brezit, me njollat e gjakut, i trembte ata por edhe i guduliste humorin vazhdimisht. Tezja, dhe dy shokët e saj të shkollës së mesme, nuk i fshihnin grimasat dhe të zgërdhirat, teksa e shihnin Danielën, të kërcente plot hare. Këpucët e saj me taka të kombinuara me një fund të shkurtër gjelbër dhe xhaketë jeshile ushtarake, për ta ishin një kockë në fyt. I vetmi njeri që nuk e uli pjesëmarrjen, interesin në dasëm, ishte fotografi. Ai, nuk pushonte së shkrepur aparatin. Xhimi krijoi përshtypjen se ai po bënte më shumë fotografi se zakonisht. Veshët i bënë sikur kapi prej gojës së tij fjalët: këto foto mund të më bëjnë mua në të ardhmen të pasur. Nuse si kjo, nuk e gjen as në librin Guinnes.
Vallja zgjati njëzet minuta më pak. Njerëzit u rralluan sikur të ishin marrë vesh, njëri-mbas tjetrit. Edhe prindët e Xhimit dhe mamaja e Danielës dolën jashtë. Në fytyrat e tyre lexohej një poshtërim i paparë, një dëshpërim i dhimbshëm. Situata kishte degjeneruar në një tragjikomedi, sepse mamaja e Danielës, teksa fliste me motrën e saj, herë i shqiptonte fjalët me ton të rëndë, mortor, dhe herë qeshte si skizofrenike.
Xhimi e tërhoqi prej dore Danielën, dhe filloi të lotojë pa hyrë ende në dhomën e gjumit. Daniela u befasua për vdekje prej reagimit emocional të tij. Nuk e pati pritur që të reflektojë mëshirë ndaj saj, përkundrazi, nuk e pati përjashtuar mundësinë se ai do t’i hidhej në fyt, shante atë, mallkuar, por pse jo? Edhe kërcënuar atë me shkurorëzim.
Në fillim, Xhimi u shkreh në lot, pranë saj, me fytyrën e kthyer drejt dollapit të rrobave, cerek të hapur, prej nga ku dukej edhe fustani i bardhë si bora, i rrasur shkujdesshëm në barkun e dollapit.
-Pa provoje ta heqësh xhaketën. Jam kurioz të di nëse do të mërdhihësh? – i kërkoi ai.
-Unë mërdhih nga mendja dhe jo nga trupi. Ja, tani, që të kam pranë, dhe po qan prej dhimbjes sime, ndjehem më mirë. Guxoj të vë bast, që mbasi ta kemë hequr, nuk do të më kthehen ethet e ftohta dhe të mallkuara.
Xhimi fshiu lotët e fundit me mëngën e këmishës së bardhë. Zvarriti kokën ëmbël drejt prehërit të saj dhe vazhdoi me pyetjet.
Por Daniela i parapriu pyetjes së tij të ardhshme. Mbasi ia ktheu kokën drejt fytyrës së saj, dhe pozicionoi sytë e saj, shumë afër të tijëve, i tha: Sa krenare që u ndjeva, kur ti, në momentin më magjik, por edhe më të vështirë të jetës sime, u ngrite në këmbë dhe më more në mbrojtje si një burrë dinjitoz përballë dyqind miqvë tanë të ftuar, të cilët pa dyshim kanë menduar me siguri se unë kisha rrjedhur nga trutë. Faleminderit shpirt! Nuk do ta harroj këtë kurrë!
Xhimi e puthi lehtë tre herë në hundë.
-Mirë, mirë! Por hap sytë se një prej të ftuarve është shkrimtare. Xhesika, kushërira ime e largët shkruan romane. Me gjestin tënd të sotëm ajo mund të bëjë alamet romani – tha ai duke kuakur si bretkosë.
Daniela heshti gjatë. Xhimi dëgjonte me zemër të vrarë frymëmarrjet e saj të sforcuara.
-Pa më thuaj, mbasi e vesh xhaketën, çfarë ndjen?
-Trupi më nxehet si kalorifer. Më mbërthen një zemërim kafshëror. Atëherë dua të rrah njerëz. Ndjehem një bishë, që i kanë hyrë në hak. Dhe besoj se këto gjëra mund t’i ketë përjetuar im atë, kur plumbat e mallkuar ia kanë shpuar kraharorin. Atëherë, ai është rrëzuar përdhe, atje, në një fushëbetejë plot me kufoma. Ka dashur dikë t’i mjekojë plagët. T’i japë një gotë ujë. Është djegur nga dëshira të më puthë edhe një herë, të më lërë amanetin e fundit. Por jo! Askush nuk e pa dhe dëgjoi. Vdiq atje, si qen rrugësh. Ngordhi si lopë e çmendur, sepse vëllezërit e fashizmit dhe nazizmit, stalinistët shpallën “Luftën e Ftohtë” gjysmëshekullore. Një luftë të marrë, siç janë të gjitha luftërat.
-E përfytyron veten tënde ndonjëherë në vendin e babait? Se je e shtrirë rrafsh me tokën, si ai, dhe vdes e braktisur? – e pyeti Xhimi, i cili për t’ia rregulluar humorin, u ngrit dhe veshi fustanin e nusërisë.
-Xhimi! Më dëgjo edhe pak minuta. Të lutem, ruaje këtë surprizë për më vonë – iu lut ajo.
-E di që shërohem për pakëz kur më dëgjon me dhimbshuri si tani? Bëje më shpesh o shpirt! Mos më përbuz ose quaj humbamene! – iu përgjërua ajo.
-Ku e patëm lënë – pyeti ai. Për pak sa nuk u përmbys mbi të, kur këpuca e zezë me majë, i ngeci në llastikët e brëndshme të fustanit.
Daniela heshti për pakëz. Xhimi i fërkoi dorën dhe e rilidhi fillin e bisedës.
-Domethënë, ti sa herë që dëgjon lajmet botërore tmerrohesh?
-Po! Më mbyt frika. Ja, kjo “Lufta e re e Ftohtë” e dirigjjuar prej Putinit, më çon dyzet vjet mbrapsh. Përfytyroj se do të shpëthejë një luftë e re, dhe se unë, do të ndaj të njëjtin fat me atë të babait. “Duket sikur e ardhmja ime ka ftohtë, dhe sa herë që ajo mërdhih, arratiset në të kaluarën vrastare, dhe vesh rrobat e kufomave të saj, si mua sot!”
-Sa bukur që e formulove – e përgëzoi ai, dhe ashtu, me kokën e kërrusur, sytë rrafsh me barkun e saj, e mbuloi me të puthura, pëllëmbë për pëllëmbë, derisa arriti me buzët tek noçka e saj.
-Më përqafo fort! – i pëshpëriti ajo.
Kur Xhimi bëri t’ia heqë xhaketën, ajo refuzoi. Më lër të fle me të sonte. Të prish punë?
-Si s’më prish punë? E sheh ku e kam mbështetur faqen? Mbi xhepin e përgjakur të xhaketës – reagoi ai i indinjuar. Sytë i kapën pjesën e arnuar. Ishte vendi që plumbi dikur kishte shpuar stofin dhe kraharorin e vjerrit të tij.
-Thonë kot, se dashuria shëron plagë. Unë s’të ndihmoj dot, kur të tërheq prej këmbësh e kaluara – belbëzoi ai.
-Natyrisht që më ndihmon. Edhe ti mund ta zëvendësosh për pakëz xhaketën, nëse vazhdon dhe më trajton si tani. “Lufta e Ftohtë” ose Diktaturat i ngjajnë virusit të gripit. Gripi përbëhet prej miliarda bakterieve të vogla, që kur bashkohen, krijojnë gripin.
-Domethënë unë për ty ndonjëherë jam një bakterie? – e pyeti ai duke qeshur hidhur.
-Je dakort që rrallë herë më ke pranuar dhe mirëkuptuar si sot? – i bishtnoi ajo përgjigjes.
Xhimi tundi kokën dy herë.
Pa e kuptuar, ata të dy i kishte marrë gjumi të përqafuar.
Të nesërmen, Xhimi dhe Daniela, morën aeroplanin drejtim Hawaait, ku edhe do të kalonin muajin e mjaltit. Midis rrobave të tjera, Daniela, futi edhe xhaketën e babait dhe gjyshit të saj të ndjerë.
-Dhe unë pandeha, se ti gjatë muajit të mjaltit nuk do ta merrje me vete atë xhaketë të mallkuar? – u shfry Xhimi.
Daniela, e cila ishte zgjuar me këmbë të mbarë, e puthi fort në buzë dhe i pëshpëriti ëmbël në vesh.
“Makthi im nuk është vetëm fantazma e babait të gjakosur, por edhe ti. Sa herë që ti sillesh si autokrat apo despot ndaj meje, mua më përpëlit pasiguria. Nuk e ke idenë sa më lëndon kur beson patundëshmërisht se gjuha jote amtare është më e vyer dhe e dobishme për njerëzimin se imja, “gjuha e mushkonjave”, siç e quan ti ironikisht. “Më mirëkupto vazhdimisht. Mos më përbuz dhe tall. Në të kundërtën, trutë e mi do të mërdhihin, dhe atëherë e ardhmja ime do të veshë rrobat e kufomave të së kaluarës…”
Xhimi nuk u përgjigj.
Iu kujtua hera e fundit, kur Daniela e veshi xhaketën. Ishte momenti kur plasi lufta në Siri. Ata ndodheshin për pushime në plazh. Ajo, me të dëgjuar në radio, lajmet e orës dymbëdhjetë, zuri të vibronte si një copë hekuri të ngulur në Tokë, kur atë e tërheq fort. Kurrë në jetën e tij nuk ishte ndjerë aq i poshtëruar prej një femre se sa atë mesditë, kur Daniela, u shtri përbri tij, e veshur me xhaketën e trashë, ndërkohë që të gjithë njerëzit përreth tyre, ishin lakuriq dhe shijonin në maksimum nxehtësinë e rrezeve të diellit dhe freskinë e dallgëve të detit.
Ajo, i kërkonte pafundësisht të falur për gjestin dhe lypte që ai ta mëshironte.
Tani, ndërsa Xhimi ia nguli përsëri sytë xhaketës, me xhepa të arnuar dhe blana gjaku, përfytyroi brenda në valixhen e saj, fantazmën e vjerrit të tij, të udhëtonte në qiellin e së ardhmes së tyre…
Rezart Palluqi
Holandë, 28 maj 2015