Një ditë në natën pa fund…
Kjo është historia e jetës sime, (tonë)…
Kasem Trebeshina (8 gusht 1926 – 6 nentor 2017)
Vazhdimin e saj do ta gjeni në shkrimet e mia, se, që nga viti 1955, e lashë pikturën mënjanë dhe u mora tërësisht me letërsi…
Tashti, si çdo njeri tjetër në Shqipëri, edhe unë jam i dënuar me burgim të përjetshëm. Që me rrezen e parë të agimit dhe gjer në muzg të gjithë jemi të detyruar të shohim vetëm bunkerët e kotë, piramidat dhe sfinkset e Enfer Hoxhës…
.
Dhe askush nuk mund ta parashikojë dot fundin e kësaj mbretërie të terrorit absolut, sepse Shqipëria është një vend i humbur, sepse shqiptarët janë një popull i humbur, pa një shtresë të vërtetë udhëheqëse, të dënuar të enden përjetësisht në një rreth të mbyllur…
Tashti, para lamtumirës, dua t’ju kujtoj se e gjithë kjo që na duket se e shikojmë është sa e madhërishme, aq edhe e tmerrshme!…
Ju mos e bëni më të padurueshme, gjer në shkatërrim!…
Dhe mos harroni!
Diktaturat nuk i kemi lënë pas!!!
Diktaturat më të tmerrshme, të ngarkuara edhe me shkencë, do t’i keni përpara!!!
Mendohuni mirë… Për të mirën tuaj dhe të atyre që do të vijnë…!
Lamtumirë!…
.
Marrë nga muri i Fb i Veronika Hasani, 5 Nëntor 2021
.