Lazër Radi – ky Mjeshtër i Dhimbjes
nga Kazanova Aliaj
(Refleksion mbi poezinë “Mos ma trazoni vetminë”)
Asnjë lexues i vërtetë, nuk mund të mos ndalet e të lexojë krijimet e z. Lazër Radi, pa pëshpëritë me zanin e ndërgjegjes fjalën: “Mjeshtër i Dhimbjes!”
Jo, nuk do mundet kurrsesi, nëse e kupton se po lexon Lazër Radin. Ashtu si dikur ndër kohra kam lexuar po dhe sot përballë mjeshtrave të literaturës botërore si: Hygo, Dostojevski, Balzak, etj. kur prekja madhështinë e tyre, me po at pathos e kam lexu dhe e lexoj edhe Lazër Radin.
E nëse Franca ka nji Hygo dhe koha e naltësoi përmbi vlerat e tija artistike dhe njerzore, Mjeshtrin Lazër Radi e lartësoi heshtja që e shoqëroi në nji vend diktatorial, aty ku vlerat vriteshin dhe krijuesit ndëshkoheshin.
E Lazri, e kapërceu kët barrierë vrasëse, ai shkoi përtej me shpirtin dhe talentin e tij, e ajo kohë e mbrapshtë s’e ndali dot, e nëse Franca ka Hygonë e saj, unë nuk e definoj të them se asht si Hygoi, jo… por them e bindur, që Franca u naltësua me Hygoin e Shqipëria edhe pse asht në kët gjendje të drobitur, shqiptarët kanë shpirt dhe e duan artin e letërsinë…
Kët ordinator shpirtëror, mbrenda kësaj toke të hidhët, ato kanë Lazër Radin si kanë francezët Hygonë, ai Lazër i fuqishëm, që e naltëson dhimbjen me artin e tij, e ngre ate në kult. Duke u kujtu njerëzve që duhet të gjejnë rrugën që i çon drejt lirisë dhe progresit.
Kët e shkruaj unë, dhe e përligjin shumë si unë që e lexojnë Lazër Radin, dhe nuk kena pritë me na ardhë ndonjë fletë e bardhë me gërmat e zeza për me vulosë vlerat artistike e njerëzore të Lazër Radit… Jo, ato i ka vulosë Ai vetë, me kontributin intelektual, shpirtëror me krijimet e tij të pafundme e me përmasa që shkojnë përtej kohës…!!!
Mos ma trazoni vetminë
Dr. Lazër Radi (1916-1998)
I
Kur të vdes
askush mos t’më vajtojë!
S’due të jem
nji vajë ma shumë
n’lumin e Njimijenji t’Zezave
s’due me rrëshqitë fytyrash të lodhuna
me nji dhimbë të re,
s’due m’e shtue asnji kokërr misër
n’thesin e zbrastë të së Mirës
s’due asgja,
veç më leni vetëm…!
II
As tufën e drandofilave mbi vorr
mos e leni me m’ba dritë,
pse edhe nderimi Juej
tashma ka veç vlerën e talljes.
Mbi varr asgja,
veç emnin shkrue keq,
me dorën e të fundmit nip.
Me leni njaty,
n’krahë të vdekjes
me jetue n’njat dashni që ju ma munguet.
Më leni,
e mos ma trazoni vetminë…
.
(Marre nga Libri Muret e Muzgut 1993