Mbi dashninë…
nga Kahlil Gibran (pjesë nga Profeti)
Atëherë Almitra i tha: “Na fol për dashninë!”
Ai ngriti kryet, kqyri popullin… dhe nji qetësi e mahnitshme zbriti mes tyne, e ai me zà të naltë iu foli:
Njashtu si ngjitet naltsive tueja e ledhaton degët e brishta që drithërojnë ere,
njashtu zbret edhe ndër rranjë e i shkundë n’at kapërthim të tyne me tokën.
Njashtu si dengjet e grunit mblidhen të tana bashkë.
e shkunden m’u pastrue.
e siten m’u lirue bizhdilesh,
e bluhen gjer në zbardhje të plotë.
e mbruen derisa t’bahen të buta,
e ma së fundi i dorzohen zjarrit të shenjtë, me e shenjtnue bukën në mensën e Perëndisë.
E gjitha kjo ka me sjellë ndër ju dashni, pse veç ju i njifni sekretet e zemrës suej, e n’at njoftje baheni nji fetë zemre e Jetës…
Edhe nëse ju kaplon frika ju kërkoni veç paqen e knaqësinë e dashnisë,
do t’ishte ma e mira gjà, me e mbulue lakuriqësinë tuej, e me dalë prej lamit të saj,
n’at botë pa stinë ku ju veç do qesheni, e mos i harxhoni krejt t’qeshunat tueja, po edhe n’se vajtoni, mos i derdhni krejt lotët tuej.
Dashnia nuk dhuron asgja veç vetvedin, e s’humb asgja tjetër veç vetvetes.
Dashnia s’bahet Zot i askujt po as dëshiron me ju bà ndokush Zot,
Pse dashnisë i del e i tepron veç dashnia.
Kur dashuroni, mos thoni: “Perendia asht n’zemrën time!”, thoni: “Unë jam n’zemrën e Perendisë!”
Dhe as nëpërmend mos t’iu shkojë se ju mund ta drejtoni zejen e dashnisë, pse asht Ai, që n’se ju gjen të denjë, ka me e drejtue zejen tuej…
Dashnia s’ka asnji dëshirë tjetër veç me ju ba të ndjeheni të mbushun përplot.
Dhe nëse dashuroni, e keni nevojë për dëshira… këto janë:
Me rrjedhë e me u bà t’rrëmbyeshëm si përroni që i këndon meloditë e veta nëpër terr.
Me e njoftë ndëshkimin përmes nji dhimbsunie t’pafund.
M’u ndje të plagosun prej njoftjes me dashninë tuej.
M’u përgjakë plot dëshirë e kënaqsi.
M’u zgjue n’agim të dritës me zemrën ndër flatra e me e falenderue edhe nji tjetër ditë dashnie.
M’u ndalë në mesditë e me reflektue mbi ekstazën e dashnisë.
M’u kthye në mbramje në shpi me mirnjoftje të pafundme.
E me ra me fjetë me nji lutje për të shtrenjtin e zemrës, e me nji kangë lavdie ndër buzë…
–
(Shkëputë nga “Profeti” Kahlil Gibran)
Përktheu Jozef Radi 2009
Me ra me fjetë me nji lutje për të dashurin e zemrës, e me nji kange lavdie ndër buzë, sa të bukra kto vargje, si më paska shpëtu pa e lexuar më herët. Kam lexuar dhe poetë të tjerë që ke përkthyer, por Khalil Gibran më shijoi! Nuk e kisha lexuar as dëgjuar më parë!
Faleminderit.