Mos e ruej njeriun tand…
Poezi nga Elinda Marku
Tutit,
sime motër ditën Martesës
Mos e ruej njeriun tand,
sidomos po qe burri yt
duke i dëshmue
aftësitë nuhatse t’hundës tande,
me e akuzue se i vjen era
grashë t’hueja!
Nuk asht ky kujdesi
as xhelozia s’asht kjo…
Asht nji lojë e mbrapshtë që mundet
me ta rritë hundën, po jo shpirtin.
Mos e kqyr me lupë,
sidomos burrin
kur t’kthehet në shpi,
me ia gjetë at fijen e flokut
të grues që ai s’e ka,
e që as e njeh…
Se mundet shpejt që floktë e tu
t’i duken si tela burgu,
e ka me dalë me i kërkue
njato flokë grash që ti ia ke kujtue!
Mos e kthe shpinë në diçka
ma të madhe se duhet të jetë
Burrit tand i mjafton shpirti yt
mjaft të jetë pak ma i gjanë
se çdo shtëpi që mund
ta ndërtonit bashkë.
Mos i trego asnjiherë burrit
sa e tmerrshme je
me ja zbulue voglimat,
tregoji sa e gjanë je
e çka mund t’bash për të.
Mos iu shndërro
në burrë burrit tand
se do ta trembësh edhe djalin.
E nëse s’mund të jeshë gjithnji
grueja e tij, ji ndonjiherë edhe nana.
Se burrat janë fëmijë
që nuk rriten kurrë,
mund ta humbin rrugën
edhe bash para derës!!!
2013
