Pak poezi për ata që marrin detin…
nga Jozef Radi
Nga libri “Fletorja e Vjeshtës” 2011
***
ne zbritëm ndër qytete me kangë majekrahu
i shkundëm blegërimat ndër xhepe autostradash
e vramë krejt nji pyll n’emën t’nji fyelli
e çka ruejtëm me shekuj, na mjaftoi veç nji ditë…
***
gjithçka shitet e blehet n’merkaton e dimnit;
shiten zogj e peshq dekorativë
blehen lule e gra dekorative
shiten burra të dekoruem
me hallate që u peshojnë ma shumë se hallet.
blehen lojtarë, prostituta, gjela deti
shitet shkumë shampanje me shishe, e mbushen
gota shpirtnash t’zbraztë n’dolli pakuptim,
blehet marramendja e zjarrit të ndrrimviteve,
e dashnitë e mërdhime t’nji kohe t’ikun kahera
riciklohen ekranesh si flakë t’amshueme…
e humba e fillin n’kët rrokopujë shitblemjesh
e humba edhe at pak dashni t’mshehë ndër sqetlla
e s’di, ns’e me pare dalëboje, blehen dashni t’përdorme…
***
ju jeni mbrenda, ne jemi jashtë…
ne afrohemi ngadalë me hy mbrendë,
ju vërtik n’kambë dilni jashtë,
na vështroni njashtu shtrembtë sikur thoni
“prap ju këtu, e ç’dreqin kërkoni!?”
ne hyjmë mbrenda ju mbrenda jeni
as gjuhën e fjalës, as ftesën e uljes s’e gjejmë
atëherë dalim jashtë si të tepërt, si t’huej
ndjekun ngado me heshtje të vranët…
-Kur s’ka vend mbrenda, pse hyni mbrendë,
pse s’rrini jashtë, kur aq mirë jeni jashtë!
E mos na trazoni me dëshira braktisjesh,
na mjaftoni e ju duem veç si “Money gram”
***
pimë or pimë në terr të natës
shishe shprazim n’shpirtin bosh
veç nji zjarr që i friket flakës
na mbledh bashkë e na heq osh,
veç nji kangë e zvargun nate
qan nën qiell pa nji sy drite,
pimë or pimë larg tokës, vatrës
botë e mbytun, qesh ndër shishe…
***
gjithçka ndjej
e vuej
n’nji gjuhë të vetmueme
t’shkrueme tejet vonë,
n’nji gjuhë pa sivllazën pa simotra
n’nji gjuhë shpirtnash rrebelë
e të panënshtruem
deri n’marri…
mendoja se nji dashni e madhe
mund të jetojë n’lumni
edhe n’kët gjuhë të vogël
e të mbulohet me dritën e saj…
ne dolëm prej nji gjuhe të vogël
e hymë të trembun
ndër gjuh’t e mëdha t’kësaj bote
pa përbuzë
pa shpërfillë asgja,
e s’di pse fjal’t tona t’dashnisë
na u banë pak ma t’ambla
ndër gjuhët e gjetuna…
tash e kuptoj
se n’tana gjuhët e botës
të kam dashtë,
pse dreqin m’u desht me t’përçmue
n’dialektin ma t’ashpër
të maleve të mia…
***
ky qytet asht i pasun prej detit
po ndjehet i vorfën prej njerzve të krypës
që ia grryejnë edhe gurtë e rrugës…
ky qytet bien shpejt e çohet herët
krehet me gishta e rruhet rrallë
e kurrë s’gjen kohë m’u kqyrë n’pasqyrë ,
ky qytet pa mbrapanicë e pi kafen n’kambë,
e n’kambë mrrot tri vaktet
e në kambë si kali flenë
e n’kambë si dhia dhitet
e për gja n’botë s’koritet.
ky qytet majekodre me k’sula guri
kaherë m’u rrin shtrojë lodhjeve,
e sa herë në nevojë i lypi diçka
m’kallzon brrylin…* dhe detin pafund…
(*ancon – në gjuhë dore do te thotë brryl)
Janë poezi shumë të bukura… Më pëlqejnë!<3
Jam i një mendjeje me mikun tënd shofer, që poezitë e tua i mban në makinë dhe i shfleton herë pas here.
Janë vërtet mbresëlënëse, dhe ngacmojnë ndjenjat e gjithsecilit… qe ka ndjenja. Vlerësoj mesazhet që jep, ndërtimin e goditur të vargut me një strukturë të thjeshtë sintaksore si dhe fjalorin e përzgjedhur me fjalë si gurët e rëndë që zenë vend në themelet e ndërtesës që lartësohet.
Nuk të kisha lexuar më parë poezi kaq të embla, të ndjera e të drejpërdrejta.
Të vlerësoj për gjithçka që na paraqet si në publicistikë edhe në krijimtari letrare. Vazhdimisht suksese, miku im!