Parathanie e librit “Odiseja e Pafajsisë”
nga Lek Pervizi
Konkretisht, në Shqipni duke fillue nga nëntori 1944 e deri në marsin 1992, kur fitoi e ashtuquejtuna demokraci, u vendos një diktaturë gjakatare, nga ma të llahtarshmet. Njeriu arriti të vlerësohet ma pak se nji kafshë apo vegël pune, pothuej sa nji fije bari, që mund të shkelej apo të kositej pa kurrfarë bremje ndërgjegje. Kjo diktaturë e krijueme, e ushqyeme dhe e ngjeshun me ideologji marksiste-leniniste (ndërsa ishte krejt staliniste) u zbatue me zell tё madh nga partia komuniste shqiptare dhe udhëheqja e saj. Gjatë gjithë kohës që sundoi u kryen krime të randa kundër vetë popullit e kundër vetë vllazënve e motrave shqiptare. Prandaj quhet dhe asht antishqiptare sepse dha prova të padiskutueshme në këtë drejtim, dhe quhet dhe asht antinjerëzore, sepse shkeli dhe mohoi liritë e të drejtat ma elementare të njeriut, që bota e qytetnueme i kishte ngritë në nivelin ma të naltë të respektimit e të mbrojtjes, duke i sanksionue me shpalljen e të Drejtave Universale të Njeriut.
Diktatura komuniste në Shqipni, për ma tepër, u ba ma e egër, ma gjakatare e ma xhelatja, duke u lidhun me ideologjinë sllave, e huej dhe anmike, nji ideologji që përhapej nga dy qendrat kryesore të komunizmit në Europë, siç ishin Bashkimi Sovietik me Moskën dhe Jugosllavia me Belgradin, ku sundonin respektivisht Stalini – ky monstër i krimit, dhe Tito – ky antishqiptar i përbetuem. Këta diktatorë pa skrupuj, kishin hartue planet për zhdukjen e racës shqiptare, si popull e si komb, mbasi kishin gjetë të tillë njerëz të dobët e pa karakter, pa moral e pa ndjenja atdhedashunie, siç ishin komunistët shqiptarë, që pranuen të zbatonin direktivat e ruso-jugosllavëve, për me asgjesue popullin, shtetin e kombin e tyne vetëm e vetëm me fitue e me ruejtë kolltuqet e privilegjet personale. Për kët arësye, u zbatue nji terror i përgjithshëm, i egër e gjakatar, me eliminue gjithë shtresën patriotike e intelektuale që kishin luftue e kishin studiue për të formue Shtetin e parë ligjor të historisë sonë. Pёr ta udhëheqë atë drejt zhvillimit e qytetnimit krahas popujve të tjerë perëndimorë, që përfaqsoheshin nga Europa e lirë dhe Amerika. Ky orientim nuk i përshtatej planeve djallëzore të Stalinit, që me flamurin e komunizmit, kërkonte të krijonte perandorinë e madhe pansllave, prej Siberisë deri në Atllantik. Fillimisht e zgjanoi këtë perandori deri në Berlin e në detin Adriatik, duke gllabërue gjysmën lindore të Europës, ku përfshihej gjithë Ballkani, pra dhe Shqipnia, përveç Greqisë, që i iku nga dora nga ndërhymja e vendosun e anglezit Çërçill. Nji ide përbindëshe, që përmbante në vetvete kryemjen e krimeve ma të shëmtueme, nji genocid monstruoz mbi popujt e shtypun që nuk kishte përjetue kurrë historia e njerëzimit, sepse u zhdukën miliona e miliona qenie njerëzore të pafajshme, si t’ishin barë për t’u kositë e jo qenie që Zoti kish krijue sipas shëmbëlltyrës së vet. Faktet tani na japim arsye, sepse numërohen mbi 100 milionë viktimat e komunizmit, ku përfshihen dhe ato mija e mijat e Shqipnisë, që diktatura komuniste i zhduku për hir të internacionalizmit stalinian. Krime të tilla si ato të nazizmit, por edhe ma të mëdha. Asht thanë sa herë: “Vae victis!“! (mjerë të mundunit).
Kjo parathanie mori kët drejtim të pashmangshëm, sepse “gjuha shkon atje ku dhemb dhambi“ Sido që të sillemi e përdridhemi në trajtimin e problemeve tona personale, familjare e shoqnore, ato lidhen gjithmonë me çeshtjen shqiptare. Aq ma tepër kur këto probleme shoqnohen me nji rradhë shfaqjesh negative që e kapërcejnë arësyen njerëzore dhe botëkuptimin e shqiptarit për jetën, patriotizmin, politikën, lirinë, demokracinë, shtetin, bashkimin e kombit e t’ardhmen drejt përparimit e qytetnimit. Por zgjidhja e këtyne problemeve nuk mund të kryhej nga nji regjim dhe nji sistem që mohonte e shtypte gjithë liritë dhe të drejtat e njeriut, me pretendimin e çmendun për të krijue nji “botë të re“ dhe nji “njeri të ri“, duke përmbysë “botën e vjetër“ bashkë me njerëzit që i takonin asaj, që do të thoshte ligjërim i krimit dhe i terrorit total.
Zakonisht shkruhet e flitet për figura që kanë arrritë suksese të mëdha, heroj e fatosa, por edhe për ata që kanë krye vepra të rrënqethëshme kriminale, kundër njerëzimit. E nuk përmenden ata që, në aspektin sipërfaqsor, nuk kanë krye akte të bujshme, qoftë të mira apo të këqija. Me këtë shkrim unë, jo si vëlla por si përjetues dhe ndjekës i gjithë jetës së tij, mund të them se kemi të bajmë me një njeri me veti të rralla, që i dhanë mundësi me kapërcye i pamposhtun e krenar, të gjitha poshtërsitë, torturat, dënimet e mundimet, që diktatura komuniste ushtroi mbi të për ta përulë. Këtij trajtimi antinjerëzor e antishqiptar ai i bani ballë me një qëndresë të madhe shpirtnore, e përforcueme kjo, nga themelet e forta të kulturës e të traditave ma të mira shqiptare, që tek ai u ngritën në virtyte, si burrnia, besa, trimnia, shpirti sakrificës, vendosmënia etjera.
Ky hero i heshtun ishte i pamposhtun, sepse i mbërthye në pranga si Prometeu, mbas shkambit (heroi ynë i përjetshëm), nga nji regjim shtypës e xhelat, ishte nga ata që e mbanin lart pishtarin e patriotizmit, të kulturës, të traditave e të virtyteteve ma të mira, me kurajo e me shpresë të pashueme të fitores përfundimare të së mirës mbi ë keqen, të drites mbi errësinën e të triumfit të lirisë mbi një diktaturë antinjerëzore, që në rastin tonë ishte dhe antishqiptare.
Prandaj historia e tij asht nji Odisé e gjatë ma shumë se dyfishi i vjetëve të Uliksit të Homerit. Nëse Mbreti і Itakës u kthye mbas 20 vjetëve te Penelopa e tij besnike, Valentinit iu deshën 47 vjet për me arritë me u bashkue me gruen e tij, që si nji Penelope e re, (e kalue asaj për kohëgjatësinë), e kishte pritë, në kushtet joshëse të një jete midis miradinave. Jo duke endun e ç’endun nji pëlhurë me fije pejsh, por nji pëlhurë imagjinare që endej me fijet e mendimeve të trishta që e mbërthenin.