Poezi nga Adem Zaplluzha
Më kujtohet kur ishim të rinj
Lëri kujtimet e tua
Në sirtarin e dhembjes
Lëri me copëzat e jetës
Askund nuk mund të shkosh
As të bëhesh ushtar i rrugëve
Po që se merr udhë
Harroi monopatet e së kaluarës
Ti je një tjetër njeri
Në vetvete
Se për ndryshe s’kishe dalë në rrugë
Më kujtohet kur ishim të rinj
Para nesh s’kishte asnjë kufi
Pa i shëruar plagët
I kalonim malet e dhembjes
I kalonim trishtimet e jetës
Me një valixhe prej druri
Disa letra dashurie në të
Dhe një shami e lidhur si peng
I fshihnim lotët e nënës
I fshinim edhe kujtimet e dhembjeve
Mbase shkonim ushtarë
Ishim të huaj në vendin tonë
Të huajt komandonin se si duhet
Të flemë e të zgjohemi
Kurse ne u ngjanim drurëve pa shpirt
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut”
.
Më duket se dëgjoja zërin e gjergjit tonë
Sa herë që ulem në kopshtin e kujtesës
Dëgjoj një muzikë të lashtë të luleve
I dëgjoj psalmet e fëmijërisë
Dhe më përthekon një mall
Më kapërthen si ajri i mëngjesit e kaluara
Imazhet zbresin si perënditë
Zbresin nga shkallët e mendjes kujtimet
Një aromë e mirë lozonjare
Miklon shpirtin e së kaluarës
Si një muzikë i miklon shqisat e të nuhaturit
Me nostalgji i drejtoj sytë kah pjergulla
Kokrrat e rrushit m’i përkujtojnë
Ullinjtë në Kalanë e Krujës
Ullirin e mbjellë nga dora e shenjtë
Që e mbante shpresën e shpatës së atdheut
Më duket se viteve tetëdhjeta
Të shekullit të kaluar
Bisedova me jehonën e rrënjëve të ullirit
Dhe për befasinë e të gjithëve
M’u bë se dëgjoja zërin e Gjergjin tonë.
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut”
.
As pikat e shiut as hapat e tua
Nuk di a thua vallë ishte shiu
Ose hapat e tua
Trokitnin nëpër kalldrëmet e qytetit
Por gjithsesi
Deri në mëngjes nuk u ndalën vigmat e natës
Unë mbeta pa fije gjumi
Herë dëgjoja pikat e shiut
Nëpër xhama e dhomës së gjumit
E herë të lehurat e pakuptimta të yjeve
Nëpër kalldrëmet e lagura
Me duket se tok me shiun
Laheshin të gjitha mëkatet tona
Kur në mëngjes më zgjuan këndesat
Asgjë nuk pashë rrugëve
As rigat e shiut tok me hapat e tua
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut”
.
Atë ditë ishte e premte
Ti nuk pate asnjë letër
Në duart e tua delikate
As kartolinë në dorë
I shkruaje diku në ajër
Letrat e tua të dashurisë
Mbase ti s’dije të shkruash
Nëpër pergamena
Ty nuk të interesonte poezia
Në secilën letër
Pate harruar të shënosh emrin tënd
Harrove ose nuk deshe
Letrat e tua të palexuara
Ande sot gjenden të vetmuara
Gjenden në sirtarin e kujtimeve
Që nuk mund t’i lexoj askush
Atë ditë kur binte një rrebesh i çmendur
Mbase ishte ditë e premte
Kur u shndërrove në erë
Si mund të lexohen letrat
Në një hapësirë pa ngjyrë dhe shije
.
Besa na duken si Don Kishot (Një satirë)
Na kanë dalë disa çuna të zot
Nëpër portale po bëjnë kërdi,
Besa na duken si Don Kishot,
Kakarisin si pula për pak lavdi.
Pa dizgjin i hipin Rosinatës.
Të shkretën pelë shumë e mundojnë,
Duke lidhur për mullar të sanës.
Në duet vargje të bukura krijojnë.
Herë shkruajnë për yje këta debilë
E herë më shumë për alienë,
Si meteor bredhin disa karajfil
Veç një prè të pafajshme, diku ta gjejnë.
Kur nuk kanë punë më të mbarë,
Me fjalë burrash miqtë i lavdërojnë,
Nuk kursejnë vëlla as kumbar
Me kurorë dafine ta kurorëzojnë.
Ndahen çmimet për letërsi,
Ti je bardi pas teje s’ka të dytë,
Do të hysh moj motër në histori
Këtë e meriton pasha të dy sytë
Dikush thotë se jemi Donkishotë,
Por atë tip nuk e kemi mik.
Nga të ligët ruana o Zot,
Ruana nga i keqi stramastik.
Pasha besën e shqiptarit.
Kam me ta dhënë çmimin e parë,
Le të pallin si të vegjëlit e gomarit
Se ti meriton të jeshë në ballë
Dita e re nafaka e mbarë
Do të të ftoj në manifestim poetik,
Që tani të premtoj çmimin e parë,
Miku im i pandashëm stramastik
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut”
.
Gishtërinjtë e mia të verbëta
Nuk di në çfarë gjendje jam
Kur i preki kartolinat e tua
Më duket se
Jam tërësisht i verbër
Asgjë nuk shohin gishtërinjtë e mi.
Nuk shoh asnjë shkronjë
Që u shkruan me gjak
Sa herë që preki
Ndjej nëpër shqisat e ajrit
Një aromë të kuqe ngrohtësie
Gishtërinjtë e mia të verbët
Dhe letrat e tua të shkruara dikur
Pa mendje e pa sy
Kush mund t’i lexoj këto arabeska
Të shkarravitura në rërë për ty
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut”
.
Atë natë qante edhe shiu i metaltë
(poemë për ferrin e Bllacës)
Ku mbetën çatitë e shkrumbuara
Ajo tokë e gatuar
Me gjakun e fisit
Dhe farefisit
Kam frikë
Se kurrë më nuk do i shoh
Varret e etërve
E treni i çmendur
Si një kalë i egër
Rrëshqitte nëpër binarët e dhembjes
Hynte si lugat
Thellësive të trishtuara të natës
Në Bllacë takova poetin
Agim Deva
Pashë njeriun i cili vajtonte
Me ngashërim si shiu i metaltë
Që binte mbi shpirtin
Dhe flokët e thinjura të një plake
Pashë gurin e murrmë
Ngulur në një lis
Duke dënesë si kërthi
I mbetur bonjak
Nëpër faltoret e mjerimit
Një i moshuar i cili
Edhe më parë kishte përjetuar
Depërtimet më çnjerëzore
Pyeti si një i çmendur
Duke piskatur
Ku po na dërgojnë
Këta korba të mallkuar
Na mbeti pas shpine
Atdheu i vrarë
Dhe i plagosur me shtatëqind plagë
Si Gjergj Elez Alia
Më duket se nuk ishte i vetmi
Agimi Deva që qante
Me qindra burra e gra
Mbanin ison
E trishtuar të depërtimit
Kurse treni i urrejtjes
S’kishte të ndalur askund
Rrëshqite nëpër syprinën
E sterrës së verbët
Rrëshqite
Si nëpër gjakun tim
Kapërcente me një ofshamë trishtuese
Mbi pragjet e kalbura të stinës
E binarët e ndryshkur
Fshehurazi qajnë
Mbase po na çojnë në Ferr
Bijtë e mallkuar të Luciferit
Nata dhe shiu i metaltë
Pareshtur trokitnin
Si të babëzitur
Trokitnin
Në shpirtin rrapit të lënduar
Në kupenë e shtatë
Vdiq një burrë i moshuar
Një nënë
Oh një nënëloke
Nuk i ndalte vigmat e saja
Nuk prante as sterra
S’menin as britmat
E një gruaje
Le të ma shpëtojë dikush djalin
I cili u lind
Pas njëzetë e pesë viteve
Qante edhe një nuse
Për të birin e saj
Që ia shkulën cerberët
Nga përqafimi
Para syve të së cilës ia vranë burrin
Atë natë mos u përsëritë
Kurrë më ajo gjëmë
Qante shiu i metaltë
Qante edhe vetë treni
Mu ashtu siç dëneste me trishtim
Poeti i pavdekshëm Agim
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut”
.
Me muaj s’fola asnjë fjalë
Vetë e vrava
Dhe e qava zotin tim
Më duket se kurrë nuk ishte në mua
I ngjante një trupi gjeometrik
Në formë të lëngtë
Kur njëherë e preka rastësisht
Më pastaj e putha
Me qindra puçrra të verdha
Vërshuan në gjuhën time
Me muaj s’fola asnjë fjalë
Nuk më kujtohet ndoshta edhe s’dija
Se si dukej kryqi im
I ngjante kryqit të fqinjëve të mi
Që kishte një tjetër formë
Ose ende nuk di se çfarë forme kishte
Vetë e vrava dhe e qava
Zotin tim
Kryqi ishte një copë metali
Forma e të cilit ndryshohej
Sa herë vinin dhe shkonin ushtarët e huaj
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut”
.
Si ta ndjej praninë tënde
Ndonjëherë besa edhe çdo ditë
Më pengon prania ime
Nuk ndjej afër meje
As praninë e mushkonjës
Zëzëllima e cilës
Më bën të çmendem
Si ta ndjej praninë tënde
Në këtë dhomë kaq të mistershme
Sa herë që i theva pasqyrat
Në korridorin e fëmijërisë
Nuk i gjeta asnjëherë
Duart e tua të humbura
Të thashë se ti nuk ishe askund
I shkunda të gjitha tregimet
Nga kashelashat kërkova ndihmë
Nuk ishe n’asnjë baladë
Ku ta gjej pra
Eliksirin për shërimin e plagëve
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut”
.
Flasin kur men era
Thërras këlthas e bërtas
Askush nuk më dëgjon
Kjo dhembje e brendshme
Si pula e egër
Çukit në shpirtin e drurit
Çukit ag e terr
Sa që s’gjen dot askund shërim
Kjo stinë e vdekjeve sapo ka filluar
Nën hijen e arrës
Ngordhën kandrrat e zeza
Këto pamje mistike kanë një tjetër gjuhë
Flasin kur men era
Dhe u dëgjohen britmat
Kur çmenden stuhitë e egra
Më duket se një tufan i madh
Do ngjajë para heshtjes
Gjërat paskan filluar të ndryshojnë
Për së mbrapshti
Ajo nuk ishte këtu kur ndodhi ikja e madhe
Asnjë pëllumb nuk mbeti nëpër çati
Fluturuan edhe zogjtë e fundit të vjeshtës
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut”
.
Qanin edhe zogjtë në fluturim
Nata dukej e sikletshme
Nuk u dëgjuan hingëllimat e kuajve
Njerëzit u shndërruan
Në përmendore të mermerta
Heshtën si gurtë e murrmë të dhembjes
Nuk desha të jem ai që nuk jam
Reagova ndaj kësaj dukurie
Të paparë çnjerëzore
Një grua e moshuar
Qante pranë përmendores
Qanin edhe zogjtë në fluturim
Lejleku mbi oxhakun e kujtesës
Recitonte poemën e Mjedës
Dhe këlthiste trishtueshëm
Si një kërthi i braktisur në oltar
Nuk isha në gjendje të bëj asgjë
Por as me heshtë nuk heshta
Pështyva murin e turpit
Pështyva një urrejtje
Që rritej si uragan në shpirtin tim
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut”
.
Sa herë që statujat e shenjta
Diçka si zbulim i mistershëm
Ose parafytyrim më del parasysh
Pema ka një pamje ekzotike
Nga gjethet e venitura si vesa
Pikojnë çastet e humbura të jetës
Gjithmonë kam menduar se diçka të tillë
Nuk ka ekzistuar
Por kur e pamë ekuinoksin
Syrin e shtatë të hënës
Një hije e keqe u ra gjetheve
Atë vit përjetuam një dimër madhështor
Askush s’guxonte
Të thotë asnjë fjalë për etërit tanë
Në mesin e kolonadave miniaturale
Dukeshin të shenjtë si perënditë
Ngjanin me Zotat e Olimpit
Merrnin frymë si përmendoret antike
Sa herë që statujat
I shtrëngonin grushtet e mermerta
Pikonte një lloj i mistershëm gjaku
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut”
.
Shikonim hënën lakuriqe
Një dallgë e shqetësuar
Në shpirtin tim
Një det i pafund me dhembje
Të kujt janë këto duar
Që po u ngjajnë rremave
Të një varke të fundosur
Dy anije në horizont
Me nga një degë ulliri janë nisur
Për askund
Kanë marr një udhë të pafund
Udhë e cila njëherë e përgjithmonë
Do të përfundojë askund
Për befasinë e të gjithëve
Kuptuam si qante deti
Qante edhe hukama e një guaske
Nëpër mole pamë njerëz të stepur
Shikonin hënën lakuriqe
E cila s’mundi ta përjetojë eklipsin e dytë
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut
.
Mbas hapit të nëntë
Jo që nuk munda
Por arrita në fund të rrugës
Arrita para të gjithëve
Të kuptoj sekretin e pasqyrës
Se jeta është një gotë e kristaltë
E cila zbrazet sapo ta mbushësh
Mos mendoni se këtu është fundi
Fundi as që ekziston diku
Hapi i tij është që në fillim
Mbas hapit të nëntë
Takohemi me portat e ferrit
Të cilat kurrë nuk din të mbyllen
Njeriu në jetë gjithmonë hulumton
Ta gjejë të pamundurën
T’i gjej duart e erës
Në shpirtin e etur të shakullinës
Por mjerisht s’mund ta shohësh
Shakullinën e tmerrshme e cila të gllabëron.
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut
.
Një nënë dëneste kacule mbi një varr
Kur i pamë të vdekurit
Ishte tepër vonë
Dielli kishte ikur pas shtatë bjeshkëve
Vetëm klithmat e eshtrave
I dëgjuam kah vajtonin si shelgu i pikëlluar
Askënd s’pata mundësi të pyes
A thua vallë ishte natë
Ose një ditë të cilën s’dua kurrë ta përkujtoj
Por gjithsesi ishte një klithmë e trishtuar
Sa që qante edhe kambana e thyer
Dielli si një dem i zi dhe i çmendur
Galoponte nëpër thellësinë e tokës
Galoponte si kuajt e paçjerrë
Asnjë njeri s’ishte në gjendje
Ta përshkruaj tmerrin e një ushtrie barbare
Dikur vonë kur mejtën dhembjet
Kjo botë e tmerrit
Si në një hon të pafund
U fundos në shpirtin tim të vrarë
Një nënë dëneste kacule mbi një varr
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut
.
Ndoshta ja mbanin ison e teatrit të qytetit
Binte një shi pa ngjyrë dhe shije
Shiu që i shëmbëllente
Ajrit të ndotur të Prishtinës
Teatri i qytetit
I lëshoi perdet në gjysmë shtize
Mbase vajtonte vetëvrasjen e kohës
Edhe mjegullat qante si një kërthi
Qante fatin e faltores së rrënuar
Asnjë mur s’kishte mbetur
Në themelet e vjetra
Ikën edhe gurët e vendosur
Që në fillim të ditës
Kurse shiu i tredhur idhnak
Nuk dinte përse qante
Fatin e vet fatkeq ose fatin e zogjve
Të lagur deri në asht
Në shkallët e teatrit dëneste një trishtil
Disa udhëtarë të vonshëm
Bridhnin rrugëve të kalldrëmta
Të gjitha dritaret e hoteleve
I mbanin të mbyllura perdet
Ndoshta mbanin ison e teatrit të qytetit
Nga libri:“Kush i theu xhamat e shiut
.
Fytyrat e njohura
Kjo frymëmarrje që hyn në mushkëritë e natës nuk po më duket sa ka një ogur të mirë, në këtë vjeshtë të vonë, kur bien gjethet, kur natyra e ndërron fytyrën si njerëzit gëzofet, diçka tragjike ndodh me lumin.
Nuk di se si e mbajnë shpirtin në trup këto gjethe që nuk fishken, nuk e humbin ngjyrën, herë i përngjajnë dimrit e herë fillimit të pranverës. Kanë bardhësinë e dëborës dhe gjelbërimin e Verës, kanë çdo gjë që u nevojitet rrënjëve.
Në tokën tonë gjethet ushqehen me rrënjë dhe rrënjët me gjethe, kështu kurrë nuk zhduket as bardhësia e dëborës e as gjelbërimi i barit
Sa për pak shi ka nevojë kjo dardhë e vjetër, që i kanë dalë rrënjët, mbi tokë e përtej tokës, duken si dejtë në duart e mia të mavijosura, duken si lashtësia jonë në gjeografinë e shpirtit.
Sot kam mjaft kohë, do të mendoj pak më esëll, për fluturimin e zogjve që përsëriten në çatinë tonë për çdo stinë e në çdo kohë.
Nuk më kujtohet dyndja e hienave, kam qenë picirruk i vogël ose as që kam ekzistuar, nuk isha askund kur erdhën, por edhe nuk qëllova këtu kur ikën. Si vjedhës erdhën dhe si hajdutë u larguan, na i vodhën edhe këpucët që na mbetën nëpër oborre, pulat dhe zogjtë në kafaze, vodhën ç’ka patën për të vjedhur dhe ikën.
Nuk beson askush, por i vodhën edhe librat e të vdekurve, u pengonte çdo gjë që kishte aromë shqiptare
Në këtë lagje, para se të largohen zogjtë shtegtarë, ndalen edhe njëherë, pushojnë dhe me mall i shikojnë çatitë e shtëpive tona, ato çati ku i kanë rritur të vegjlit që sot do të nisen diku larg, në atdheun e tyre…
Nëse rastis të zbres teposhtë lagjes, këmbët disi më bartin me një shpejtësi marramendëse, ecin vet pa dashjen time derisa të takohem me miqtë e mi që më presin te kafeneja jonë e njohur për të gjithë që na njohin, aty e përfundojmë kafen e mëngjesit, bëjmë besa edhe pak fjalë për përditshmërinë tonë politike, njëri ma përqesh mua partinë e unë të tjetrit, dhe në fund kur ndahemi, secili për në shtëpi të vet, përqafohemi si në rininë tonë, fortë e fortë se pale a kemi kohë të takohemi të nesërmen…
Kjo përditshmëri e ka edhe emrin e vet. Ka një rëndësi shumë të madhe, kur i lyejmë muret e qytetit, kur i presim dhe i përcjellim stinët nëpër rrugicat e ngushta, kur mbyllen qepenat e zejtarëve.
Ne fillojmë t’i numërojmë gurët dhe dyert që rrinë të hapura, se për çdo çast na përshëndesin fytyrat e njohura të rrugicave tona të vjetra që askurrë nuk plaken, as që ndryshon, edhe sot kanë një pamje të krijesave që dalin nga legjendat, kryqi rri me gjysmëhënën dhe nuk i pengojnë njëri-tjetrit.
Askush nuk di se si dhe pse por nuk i pengojnë njëri tjetrit, as kur gjysmëhënën e pahit era e as kur dëgjohen krakëllimat e korbave të përgjumur duke e ëndërruar pranverën në rrënjët e lisave.
Nga libri me prozë poetike “Fluturimet e korbave në netët pa hënë”
.
Zogjtë e hekurt
Mos të lutem, mos e prek shkumën e kripur, vala nuk ka gojë, s’mund të të përgjigjet, ajo heshtë sepse kështu kanë urdhëruar peshqit.
Ti mos e zbraz detin në gjumin e ditës, lëri të çetë kaiket se i mbytë të gjitha ëndrrat e korbave.
Kjo gotë që është mbushur me pelin mund t’i mbysë peshqit edhe nëpër lumenj.
Mos të lutem, mos i prek këto fije flokësh. Po i prek ua prish gjumin e fluturimeve, zgjohen korbat dhe kurrë më nuk e ndalin fluturimin.
Në gojën e përgjumur të ujit, dita përjetoi dhembjen e parë të lindjeve, nuset i thyen shtambat kur u deh poçari shpirtkatran.
Në kokën time po thyhen stinët si kashta e thekrës, po thyhen lisat, po çahet mali në dy pjesë të barabarta, po çahet toka.
Një pykë e tmerrshme është ngulur në shtatin e atdheut.
Dikush tradhtisht i theu thuprat e dhjetë vëllezërve.
Ky diell epik nuk i ngroh më eshtrat e milingonës së kuqe, nuk ngroh asgjë. Vetëm korbi i natës i numëron fluturimet e erërave.
Acari po e kryen misionin e vetë të fshehtë, ai posa i tregoi sivjet dhëmbët si kurdoherë më parë.
Është ngrirë qielli në shpirtin tim të akullt, nuk marrin frymë lisat. Nuk frymojnë as lulet që i mbollëm nëpër odat tona, kjo dhembje epiko-tragjike i ka përfshirë fushat, malet, shpirtrat.
Korbat kridhen me çmendinë e erës. Vetëtimat shkrepin në të katër anët e qiellit të zi. Vajton gjëma e bubullimave, vajtojnë plakat, nusërinë e nuseve dhe të mbesave.
Në thellësi të tokës i kanë vrarë kalorësit, ky diell epiko-tragjik sërish nuk po i ngroh fluturat. Kam të ftohtë, dielli i ngrirë rri i varur në degët e thyera të reve.
Ikjet e kalorësve nga bejlegu nuk është ogur i mirë, të rrimë ose të largohemi është në çast që na mundon të gjithëve. Ne e pranuam këtë të dytën, ia dhamë këmbëve dhe drejt e në baltën e Ferrit që quhej Bllacë
Një i moshuar që e bartnin disa të rinj tha se ne sot po i lajmë duart. Kjo është larje e duarve biro, ose fshirje e kujtesës turfulloi plaku si kali i egër.
Larje dhe një herit fshirje me lëkurën e rjepur të ndërgjegjes. Larje fshirje, larje fshirje.
Zhgjëndrra e ditës së tymosur zbrita nga shkallët e hierarkisë. U ul këmbëkryq në lëndinën e lotit dhe e shikonte qiellin e mbuluar me zogj të hekurt.
Nga libri me prozë poetike “Fluturimet e korbave në netët pa hënë”
.
Kur nata…
Në një udhëkryq breshkën e plagosur e kishin lënë në një qoshe të udhës dhe e grimconte gazetën e shqyer.
Dita rrinte mbështetur në kujtimin e saj dhe me duar të lidhura bënte seri se si bretkosa gëzohet kur bie shi.
Një njeri bisedon me erën. Era fryn në tri drejtime të kundërta.
Një frymë e ftohtë hynë dhe del nga uji si fjala, si hija që edhe kur bie në kokërr të shpinës nuk thyhet.
Një nënë me një fëmijë ecën trotuari dhe i këndon vogëlushit këngën e tij të preferuar, këndon i tërë qyteti në kor, këndojnë gjethet e fishkura të vjeshtës, këndojnë pjergullat e kuqe këngën e verës, këndojnë zvarranikët këngën e shiut.
Kalojmë xhadesë kur dielli na përvëlon si saçi. Në qimen e pjekur të flokëve i mbjellim kujtimet, ne në cik të vapës mbathim çizmet e llastikta, na ngrihen këmbët që notojnë në djersë, thonjtë shkulen nga gishtat e ngrira.
Vapa nuk ka të ndalur, kurse ngrica qesh me diellin.
Qielli na kundron nga një këndvështrim ekstrem kur ne i mbledhim flokët e prera te floktari, i mbledhim dhe i fusim në një qeskë najloni, shkojmë në shtëpi i gjuajmë nëpër çati që të ushqehen zogjtë.
Dita ngryset pa mbrri zenitin e saj, ngryset edhe qielli, çdo gjë ngryset në parmakët e dritares.
Një vashë me një shtambë gjysmë të thyer u jep ujë kalimtarëve.
Gota e kristaltë prej lotëve i dridhet në duart e njoma të viteve të brishta, dridhet tërë qenia e saj, në syprinën e flluskave të gotës vdesin peshqit.
Vajzat e tjera të fshatit i marrin dajret dhe shpejtojnë në natën e këna gjegjes. Kënga ende pa filluar heshti. Dikush ja ndali zërin, bisedoi me ujin, uji na hyri nën sqetulla dhe na dogji si veja e zier për festën e kërshëndellave. Na i dogji fjalët, të kaluarën e të ardhmen. Na dogji për së gjalli.
Sot ka ndodhur një martesë e çuditshme, martohet e vërteta me gënjeshtrën, urrejtja me dashurinë, tradhtia me besnikërinë, djalli me engjëllin. Korbi me pëllumbin.
Kush me kë martohet më askush s’e di. Nuk jemi në gjendje të kuptojmë të vërtetën nga gënjeshtra, çka na sjellë djalli e çka engjëlli.
Ku mund t’i gjejmë këto imazhe, këto fjalë për t’i treguar vashës kur nata para martesë i tejkalon hingëllimat e dehjeve, i tejkalon të gjitha të mundshmet me të pamundshmet… I tejkalon pjesët e pa kaluara të vrimave të pluhurit.
Nga libri me prozë poetike “Fluturimet e korbave në netët pa hënë”
.